We kregen een brief van de burgemeester. Een leegstaand, voormalig bejaardentehuis bij ons in de buurt zou onderdak gaan bieden aan asielzoekers. De burgemeester beloofde extra mankracht in te zetten om de boel in de gaten te houden, we hoefden ons geen zorgen te maken.
Ik had de brief koud gelezen, of de deurbel ging. Dochterlief stormde de trap af om open te doen (zij vindt dat nog leuk, net als het opnemen van de telefoon, terwijl ik denk: o god, wie is dat nou weer?)
‘Mama! Ze willen je handtekening!’
‘Ze’ bleek een overbuurman, die zodra ik in de deuropening verscheen, een monoloog afstak over procedurefouten bij de gemeente en andere redenen waarom we de asielzoekers moesten weren. Hij benadrukte dat hij echt geen racist was, maar een weldenkend mens dat gewoon PvdA stemde. Op de een of andere manier leek het me niet
handig om in discussie te gaan. Ik weigerde vriendelijk mijn handtekening te zetten, en sloot de deur.
Dochterlief vroeg met grote ogen wat er aan de hand was. Ik hurkte voor haar neer, pakte haar handen en legde uit dat er heel veel mensen op de wereld zijn die geen huis hebben. Dat het oorlog is, in de landen waar die mensen wonen. Dat die mensen naar ons land komen omdat het hier wel veilig is. Dat die mensen heel nare dingen hebben meegemaakt en niks meer hebben. Dat ik vind dat al die mensen hier welkom zijn, en delen leuker is dan alles voor jezelf te houden. Ik merkte dat ik steeds harder ging praten. Vermoedelijk liep ik er rood van aan. In elk geval vond dochterlief het genoeg; ze zette de televisie aan en vroeg of ze nog een kerstkransje mocht.
In de weken die volgden gingen de handtekeningenacties door. ‘Daar doen wij niet aan mee’, verkondigde dochterlief keer op keer aan de deur.
Maar toen de asielzoekers eenmaal in het bejaardentehuis waren neergestreken en ik voorstelde taartjes voor ze te bakken, vergat ze haar goeie gedrag per ongeluk even.
‘Maar ik wil zelf taartjes eten!’
Ik hurkte neer, pakte haar handen en vertelde opnieuw over al die mensen zonder thuis. Dochterlief knikte van o ja, dat was ook zo, en we bakten de mooiste taartjes ooit.
Eva deelt haar recept voor appelroosjes in bladerdeeg. Hoe je dat maakt, lees je in Kek Mama 13-2015. Klik hier om meer te lezen van columnist Eva.
Drie leuke zonen, een huis aan de Loosdrechtse Plassen en allebei een goedlopende carrière: het leven van Kim Kötter en Jaap Reesema lijkt het perfecte plaatje. “Mensen zien alleen dat alles klopt, maar dat is omdat wij keihard werken.”
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Het zou een magische vakantie op een Disney-cruiseschip op zee worden. Een cruise vol glitters, Mickey Mouse en zonsondergangen. Maar voor één gezin werd het een moment om nooit te vergeten. En niet om de reden die ze hadden gehoopt.
Ze had zo’n zin in haar welverdiende vakantie met haar gezin. Niet te ver weg, met de auto naar de camping in Frankrijk. Karlijn had alles tot in de puntjes voorbereid en iedereen was er klaar voor. De aankomst op hun vakantiebestemming verliep ietsje anders. Ze kregen ongewenst bezoek van een nest vliegende mieren.
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Samen onder de dekens kruipen, de dag nabespreken en lekker dicht tegen elkaar aan in slaap vallen: jarenlang hét romantische ideaalbeeld van samenwonen. Maar uit recent onderzoek blijkt dat de realiteit voor veel stellen anders is. Sterker nog: apart slapen is helemaal geen taboe meer. En dat is misschien wel beter voor je nachtrust én […]
