‘Zo leer ik mijn kinderen ‘nee’ te respecteren’

Vol goede moed stapte ze in het natuurlijk ouderschap, toen ze vier jaar geleden moeder werd. Lang borstvoeden, samen slapen, haar kind in een draagdoek, kortom: ‘Je kind jouw leven laten bepalen’, schrijft ze nu in een blog. Tot ze het gevoel had dat haar lichaam niet meer van haar was en ze uitgeput bij zinnen kwam. ‘Ik wilde rekening houden met de behoeften van mijn kind, maar ook met de mijne.’

Langzaam leerde Panda steeds meer grenzen stellen in haar opvoeding. Gaf haar kinderen slaaptraining en haalde ze rustig aan van de borst. ‘Dat betekende vaker huilende kinderen, dus ik moest mezelf herprogrammeren’, schrijft ze. Want ze wilde duidelijk zijn, maar dat betekende soms ook een kind dat daar boos over was. Maar, schrijft ze nu, ‘ook dat hoort bij de opvoeding.’
 

Therapeutisch

‘Ik heb geleerd dat huilen niet alleen normaal is voor kinderen, maar zelfs therapeutisch kan werken. Het vermindert stress en fysieke pijn.’ Met die wetenschap voelt Panda minder de noodzaak haar kinderen te ‘redden’ van negatieve gevoelens. ‘Want: zo leren ze meteen omgaan met tegenslagen.’

Natuurlijk zal ze haar kinderen altijd steunen, benadrukt ze. ‘Maar het is goed als kinderen respecteren dat hun ouders de leiders zijn.’ Ja, dan noemen haar kinderen haar soms gemeen, of ze komen in opstand, maar ook dát is gezond voor hun vorming, vindt ze. En uiteindelijk biedt het ze veiligheid. ‘Kinderen denken wel dat ze het voor het zeggen willen hebben, maar uiteindelijk hebben ze grenzen nodig.’
 

Lees ook:
7 manieren om nee te zeggen >
 

Eigen beslissingen

Dus laat ze haar kinderen hun eigen beslissingen nemen, maar binnen de opties die zij aanbiedt. ‘Ze mogen niet kiezen wat we eten, maar wel hoeveel ze eten. Ze mogen niet kiezen hoe laat ze naar bed gaan, maar wel welk boek ze nog even lezen. Vroeger bepaalden de kinderen ons leven. Nu bepaal ik het, maar geef ze daarbinnen wel vrijheid.’

Ja, haar kinderen huilen als ze nee zegt. Omdat ze geen snoepje mogen na de lunch, of nog een aflevering kijken van hun favoriete serie. ‘Maar dat ze mogen huilen, maakt dat ik hun gevoelens accepteer. En dat vind ik waardevoller dan klakkeloos de regels buigen om ze maar tevreden te houden. Ja, ze mogen boos schreeuwen, maar wel in hun kamer. En daar helpen we ons allebei mee, want het voorkomt ook dat ík mijn geduld kwijtraak.’

Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >