
Juf onthult: deze cadeaus willen leerkrachten níét meer krijgen
Aan het einde van het schooljaar geven ouders graag een cadeautje aan de juf of meester. Deze juffencadeaus ontvangen ze liever nooit meer.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Iris, samen met Bart en moeder van Timo (4):
“Mijn ontrouw begon met kleine dingen. Hij zat de laatste tijd vaak op zijn telefoon. Veel typen en snel het scherm wegklikken als ik in de buurt kwam. En hij was er met z’n hoofd duidelijk niet altijd bij. Afwezig tijdens gesprekken, kortaf soms, alsof hij ergens anders was. En misschien was het ook mijn eigen onzekerheid. Dat stemmetje dat fluistert: wat als hij iets verzwijgt? Wat als er iemand anders is?
Die avond stond hij te douchen en zijn telefoon lag op het aanrecht. Normaal zat die aan hem vastgeplakt, dus ik zag mijn kans. Geen appje dat binnenkwam, geen reden van buitenaf. Alleen dat knagende gevoel van binnen. En dus deed ik iets waar ik andere vrouwen altijd om veroordeel: ik pakte zijn telefoon, ging naar zijn berichten en begon te scrollen.
Ik wist eigenlijk niet eens precies waar ik naar op zoek was. Maar toen zag ik in WhatsApp een vrouwennaam die ik niet herkende: Sophie. ‘Betrapt!’ dacht ik meteen. ‘Zie je nou wel!’ Ze had geen profielfoto waar ik iets uit kon opmaken. Alleen een hoop berichten, en allemaal recent. Mijn hart bonsde in mijn keel.
‘Zal ik het restaurant alvast reserveren?’ las ik. En: ‘De bloemen worden morgen geleverd, tenzij je nog iets anders hebt bedacht.’ Daarna: ‘Wat als we het buiten doen? Met fakkels misschien?’ Een restaurant? BLOEMEN? Mijn hoofd maakte overuren. Hij was dus inderdaad iets aan het verbergen. Iets romantisch met een ándere vrouw. Mijn maag draaide zich om. Was dit dan hoe het zou eindigen?
Maar toen las ik verder. En langzaam vielen de puzzelstukjes op hun plek. Sophie was geen geheime liefde. Ze was een weddingplanner en ze hielp hem bij het organiseren van een huwelijksaanzoek. Voor mij.
Alles ging over wat ik mooi zou vinden, wat typisch ‘ons’ was. Hoe hij het groots wilde aanpakken. ‘Ik wil dat het iets wordt wat ze zich haar leven lang herinnert’, had hij geschreven. Ik voelde me vreselijk schuldig, omdat ik niet had vertrouwd op wat we samen hebben. Omdat ik me had laten leiden door onzekerheid, en het moment had verpest dat hij zó graag speciaal voor me wilde maken.
Ook balen: nu weet ik dat het aanzoek eraan komt. Ik weet dat hij iets groots plant. Alleen niet wanneer, of hoe, of waar. Nu moet ik straks doen alsof ik verrast ben en moet ik een toneelstukje opvoeren dat ik het niet zag aankomen. Hoe leuk was het voor mezelf als ik wél echt verrast zou worden? Tja, eigen schuld, dikke bult.
Als ik één wijze les heb geleerd? Soms moet je je gevoel even parkeren, je telefoon laten liggen en gewoon vertrouwen op je liefde. Want sommige verrassingen zijn het waard om op te wachten.
Er zijn ook ouders die in de telefoon van hun kind gluren. Is dat oké? Dit zijn de ongeschreven regels.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!