Na anderhalf jaar voelt Sander ouderliefde: ‘Alsof ik toen pas vader werd’

Dit is Deel II, over hoe alles toch goedkwam. Lees hier deel I over hoe Sander de eerste anderhalf jaar geen liefde voor zijn kinderen voelde.

Het liedje dat op de radio klinkt, is favoriet voor allebei. Sander draait als vanzelf rondjes met Florian* in zijn armen en zo dansen ze de kamer door. Voor een buitenstaander een doodgewone middag tussen vader en zoon, maar allesbepalend voor Sander.

“We dansten vaker, maar… deze keer kwam ‘ie, de liefdesgolf waar ik al anderhalf jaar op wachtte. Dat gevoel was zo bijzonder, alsof de liefde zo ontplofte dwars door mijn huid heen. Ik had overal kippenvel, trilde en huilde weer. Deze keer van blijdschap. Daar was de bevestiging, dat ik toch niet kapot was. Dat ik wel van mijn kinderen hield.” Het moment had net zo goed met Thomas kunnen zijn, de jongste. Maar dat het met de oudste was, Florian, die al die maanden zo had gehuild… maakt het misschien wel extra speciaal. “Hij kneep op dat moment in mijn hand, alsof hij ermee wilde zeggen dat het oké was. Dat hij me begreep en ik ook maar had gedaan wat ik kon. Dat vul ik natuurlijk zelf in, maar zo voelde het.”

Achtbaan

Alle soorten emoties passeren die achttien maanden de revue. Van geen enkel gevoel voor zijn jongens, naar afkeer en ‘mwa’, terug naar afkeer en uiteindelijk naar liefde. En toch komt in dat hele palet van gevoelens spijt niet voor. “Dat is toch een heel ander emotie,” zo zegt Sander. “Het was een allesoverheersende ‘nee’ die ik voelde tegen het vaderschap an sich, niet naar de jongens zelf.” Sander noemt de periode vooral zonde. “Ik denk dat het deels voorkomen had worden als er tijdens de zwangerschap of misschien tijdens het voortraject al meer informatie over was geweest. Dat ook vaders niet altijd op een roze wolk zitten.”

“Het was geen spijt die ik voelde, maar een allesoverheersende ‘nee'”

Sander vervolgt: “Het idee van het ouderschap is dat het vooral leuk moet zijn. Zeker als er een traject aan vooraf is gegaan: dan moet het éxtra leuk zijn.” De verwachting die Sander had lag zo wel heel ver bij de realiteit vandaan. “Als de druk zo groot is zeg je niet zo snel dat jij het vooral zwaar klote vindt. Ik had graag willen weten dat het kan dat het vadergevoel pas zoveel later komt. Dat je dan niet gek bent.”

Transitie

Volgens Sander zou er meer aandacht voor mentale problemen bij vaders moeten komen. “Bij een zwangerschap gaat het vooral om de moeder. Dat moet ook, begrijp me niet verkeerd, maar de vaders worden nu bijna vergeten. Alle communicatie op vaders is gericht op het regelen: schilder de babykamer, zorg dat er geen scherpe randjes aan de meubels zitten, zorg voor je vrouw. Maar,” zo benadrukt Sander, “mannen maken net goed een transformatie door. Als vrouwen met een postnatale depressie al het gevoel hebben dat ze de enige zijn, hoe eenzaam denk je dat dat gevoel voor een man is?”

Goed kwam het, meer dan. De tweeling is inmiddels tien jaar oud, de band tussen vader en zoons is inmiddels hartstikke hecht én het gezin is zelfs nog een broertje rijker. “Het duurde even voordat we voor nog een kindje durfden te gaan. Toch dacht ik tijdens die zwangerschap geen moment: als het maar goed gaat. Het grote verschil? Deze keer was ik al vader.” Het dagboek van toen heeft jaren op de plank gelegen en heeft Sander inmiddels in een verhalend jasje gestoken. Dubbel Gevoel heet het. Zijn vrouw staat volledig achter hem en zijn verhaal, hoewel zij de tijd zo anders heeft beleefd.

Lees ook – ‘Ik wil het taboe op die niet-roze wolk doorbreken’ >

Reacties

De reacties op het boek zijn vanuit zijn omgeving positief. “De meesten vinden het dapper dat ik het aandurf en zorgverleners zijn blij dat er eens een man met zijn verhaal naar buiten treedt. Dat is ook mijn doel: het onderwerp normaliseren zodat informatie erover standaard onderdeel van de voorbereidingsinformatie wordt. Niet om mensen allerlei doemscenario’s voor te spiegelen, maar om ze aan te geven dat dit ook kan gebeuren, en dat je niet de enige bent als je de pech hebt dat iets soortgelijks je overkomt.” 

Online krijgt Sander veel bagger over zich heen. “Doodsbedreigingen of opmerkingen dat ik ‘’m dan maar in mijn broek had moeten houden’. Ik wist wel dat mijn verhaal iets los zou maken, maar dat soort berichten raken me natuurlijk wel.”

“Ik krijg doodsbedreigingen en opmerkingen dat ik ”m dan maar in mijn broek had moeten houden’“

De tweeling weet inmiddels ook dat hun vader heeft geworsteld met hun komst. “Ik realiseer me heel goed dat het niet het leukste verhaal is om te horen. Toch heb ik het samen met mijn vrouw aan ze verteld, omdat ik vind dat je er open en eerlijk over moet kunnen zijn. Ik wil de jongens meegeven dat je altijd mag vertellen wat er in je omgaat. Natuurlijk gaf ik ze wel de kindvriendelijke versie; dat het heel erg wennen was en anders dan ik had verwacht. Dat het tegenviel, maar dat het goed is gekomen. Én dat ze er niets, maar dan ook helemaal niets aan kunnen doen. Dat ze dat weten, is het allerbelangrijkst.”

Wil je meer lezen? Sander schreef het boek Dubbel Gevoel – Als babyblauw zwart blijkt te zijn.

*De namen Nienke, Florian en Thomas zijn wegens privacyredenen gefingeerd.

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.