‘Samen met mijn dochters ga ik in een yurt wonen’

Nicole Gabriëls

26 september, 2018 - 11:39

Leestijd: 4 minuten

‘Ons huis is verkocht. De hypotheek is afgelost en ik heb geld op de bank. Onze yurt net onder Leeuwarden is klaar om bewoond te worden. Nog even en mijn dochters en ik wonen zelfvoorzienend onder de sterrenhemel.’

Kriskras door het bos

‘Ik wil zo milieuvriendelijk mogelijk leven. Als alleenstaande moeder geef ik die manier van leven door aan mijn twee dochters van tien en dertien. We scheiden afval, verbouwen onze eigen groenten en fruit en eten veganistisch. Vorig jaar zomer vierden we vakantie in een gehuurde pipowagen in Brabant. Ik had zin in een zwerftocht door de bossen. Met de meiden sprak ik af dat ik twee uurtjes zou wegblijven. Terwijl ik me letterlijk buiten de gebaande paden begaf, kriskras door het bos heen, besefte ik: dit wil ik zo graag. Veel meer in de natuur zijn. Er wónen. Ik ben van oorsprong therapeut en gaf weerbaarheidscoaching en yogales. Nu voelde ik dat het roer om moest.’

Vijftig vierkante meter woonruimte

‘Terug bij de pipowagen deelde ik mijn plan met mijn dochters: hoe zouden zij het vinden om in een yurt of in een tiny house te leven? Ze waren meteen enthousiast. Een yurt bleek al snel de meeste woonruimte op te leveren. We lieten een ronde tent maken, zo eentje die traditioneel gebruikt wordt door rondtrekkende nomaden in Mongolië, met vijftig vierkante meter woonruimte. Erin drie bedsteden, zodat we elk onze privacy hebben. De meiden wilden graag een echte vloer dus kozen we voor goed isolerend hout in plaats van grondzeil. Ramen en vier serredeuren voor veel lichtinval. Zonnepanelen naast de yurt zodat we bij voldoende zonlicht tv kunnen kijken en er met de Wii gespeeld kan worden.’

Lees ook
PERSOONLIJK: ‘Mijn dochter en ik zwerven van het ene huis naar het andere’ >

Op het droogtoilet

‘Net onder Leeuwarden sluiten we ons aan bij Frijlân, een woongroep, die een hectare grond pacht van de gemeente. Op het terrein komen zes tiny houses in verschillende vormen. Het terrein wordt aangelegd als eetbaar landschap, met appelbomen, vlierbesstruiken, perenbomen, een enorme moestuin en een dierenweide. Er zijn droogtoiletten waarbij we de ontlasting en urine scheiden, afdekken met zaagsel en op zo’n manier composteren zodat we de verwarmingsbuizen van het douchewater ermee opwarmen.’

Chocolade is onmisbaar

‘Niet iedereen is enthousiast. Sommige vrienden zeggen dat ze zich ronduit zorgen maken. Maar we gaan niet terug naar het jaar 1900. We gaan naar een mooie plek waar heus ook een zonneboiler en een wasmachine is. En we naar de supermarkt gaan voor bepaalde producten. Chocola willen we bijvoorbeeld écht niet missen. Vanaf deze maand werk ik nog maar twintig uur in plaats van zestig. We hebben natuurlijk amper vaste lasten, op de pacht, water en gemeentelijke belastingen na die we met de andere bewoners delen. Ik ga werken als jobcoach, in loondienst. Die stap terug in uren voelt als een bevrijding.’

Boerinnetje spelen

‘Als verrassing voor mijn dochters geef ik ze bij de verhuizing elk een Waka Waka-lamp op zonne-energie cadeau. Kunnen ze hun mobieltje en iPad opladen – het blijven tieners. We hebben er vooral zin in. ‘Boerinnetje te spelen’, één met de natuur zijn. We hebben er een romantisch beeld bij. Of dat realistisch is, gaan we ervaren. Over vier seizoenen weten we precies hoe het écht zal zijn om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te leven in een yurt.’

Meer informatie over Stichting Frijlân en de scholing die de bewoners geven vind je op hun Facebook-pagina.

Dit artikel is al een keer eerder gepubliceerd.