Beeld: Polina Tankilevitch via Pexels
Romy (29) is moeder van Liv (10 maanden) en leeft bij het motto ‘alles is een fase’, maar de pittigheid van de verlatingsangst fase vindt ze tot nu toe het pittigste.
Romy: “‘Het is maar een fase’, zeggen ze. En meestal helpt dat ook echt om de moed erin te houden. Toen Liv vanaf zes weken oud gillend krom lag van de krampjes, herhaalde ik het als een mantra. Fase. Toen ze met vier maanden ineens elke anderhalf uur wakker werd — dag in, dag uit — hield ik mezelf voor dat het een bekende slaapregressie was. Fase. Toen ze wekenlang gefrustreerd op haar zij bleef liggen en huilde omdat omrollen nog nét niet lukte, en toen haar eerste tandjes doorkwamen en ze dagenlang niet zichzelf was — steeds opnieuw dacht ik: het gaat weer over. We komen hier samen doorheen. Maar deze… deze fase raakt me anders.
Liv is nu negen maanden oud, en we zitten midden in de fase van verlatingsangst. Een woord dat me eerder vrij onschuldig leek. Maar nu ik haar elke ochtend snikkend achterlaat bij de opvang, voelt het als een klein breekpunt in mijn dag. In mijn moederhart.
De eerste paar keren hield ik me sterk. De leidsters zijn lief, warm, geduldig. Ze nemen haar van me over met zachte woorden, wijzen naar speelgoed, maken geluidjes om haar aandacht af te leiden. Maar ik zie het al in haar ogen nog voordat ik haar overdraag — dat kleine gespannen fronsje, de armen die zich strakker om mijn nek klemmen. En dan dat hoofdje. Altijd dat hoofdje dat naar mij blijft draaien terwijl ze haar langzaam van me af buigen. Alsof ze wil zeggen: ‘Nee, mama, nee. Niet nu. Niet weggaan.’
En dan breekt het los. Ze huilt zich kapot. Soms schreeuwt ze. Ze is ontroostbaar. Alsof ik haar achterlaat en nooit meer kom ophalen. Elke vezel in mij wil haar terugpakken, haar weer tegen me aan houden, zeggen dat het goed komt, dat ik haar nooit écht verlaat. Maar ik moet gaan. Voor werk. Voor haar ritme. Voor ons leven.
We hebben alles geprobeerd. Langer blijven. Korter blijven. Sneller weggaan. Eerst samen een boekje lezen. Knuffeltje meenemen. Liedje zingen. Maar de uitkomst blijft hetzelfde: een overstuur meisje en een moeder die met tranen in haar ogen naar buiten loopt. De leidsters zeggen steevast: zodra jij de hoek om bent gefietst is ze oké en is het over.
Ze heeft het geweldig daar, dat weet ik ook. Ze lachen met haar, zingen liedjes, gaan naar buiten, laten me foto’s zien waarop ze straalt. Maar toch… die ochtenden doen pijn. Elke keer opnieuw. Laatst vroeg ik aan mijn vriend of hij voorlopig de ochtenden kon overnemen. Niet omdat ik niet wíl, maar omdat ik het even niet kán. Mijn hart verdraagt het niet meer.
Ik weet: ook dit is een fase. Ze wordt ouder, leert dat mama altijd terugkomt. Maar tussen weten en voelen zit een wereld van verschil.”
Je moederinstinct is soms echt je superpower. Zo wist Faye dat ze die ene dag de kinderopvang moest bellen.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
