Eigen beeld
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Het is avond, bijna nacht, de maan staat hoog aan de hemel. Het is volle maan vandaag. Ik lag net in bed in de veronderstelling dat ik vannacht zou slapen en terwijl ik mijn puzzelboekje opensloeg, ging mijn diensttelefoon. Een mannenstem aan de telefoon, gespannen en serieus. ‘”De vliezen van mijn vrouw zijn net gebroken en ze voelt de baby niet meer bewegen. Ze maakt zich veel zorgen.” Terwijl ik haar geboortedatum vraag en haar dossier open, voel ik mijn hartslag stijgen en neemt de adrenaline het over. Ik stel nog wat andere vragen, bijvoorbeeld welke kleur het vruchtwater heeft, of ze bloedverlies heeft en of ze de baby vandaag heeft voelen bewegen. Ondertussen noteer ik wat in haar dossier en maak me klaar voor vertrek. Ik woon dichtbij, dus ik ben er zo.
Een paar minuten later zit ik in de auto. Ik voel me licht gespannen, benieuwd wat de komende uren gaan brengen. Vorige keer is mijn client, Claire, binnen vijf uur bevallen van haar eerste kindje. Dat is snel, dus ik verwacht ook nu een vlotte bevalling. Maar het blijft een onvoorspelbaar vak.
Ik kom aan bij het huis van Claire en Pierre en laat de telefoon overgaan, zodat hun oudste niet wakker wordt van de bel. Pierre doet open. Ik tref Claire in de woonkamer. Ze staat naast de kerstboom. Ze ervaart korte weeën, haar buik voelt hard. Gezien de zorgen om de baby bij de ouders gaan we eerst naar het hartje luisteren. Dit klinkt normaal, het vruchtwater is helder. In de korte tijd dat ik er nog ben, merk ik dat de contracties vaak komen en zich opbouwen in kracht. Ik spreek dit uit en overleg of het goed is als ik blijf en ondertussen de spulletjes klaarzet voor een thuisbevalling.
Pierre is al druk bezig met het opzetten van het bad. Ik help hem waar ik kan. Ik voel me een beetje onhandig omdat ik het bad iets te warm laat worden. De weeën van Claire worden per keer sterker. Ze vangt ze afwisselend op, dan wel op handen en knieën steunend op de yoga bal of staand hangend aan Pierre . Ze wil graag snel in bad, de weeën worden hevig. Met regelmaat luister ik even naar het hartje van de baby, gelukkig kan dit in elke positie en ook in bad.
Ik ben inmiddels een uur bij client en partner. Claire zit in bad haar weeën weg te zuchten, ik verwacht dat de baby spoedig komt. Pierre ondersteunt haar geweldig. Hij moedigt haar aan en masseert haar onderrug. Ik maak foto’s van dit prachtige tafereel en bel de kraamzorg voor hulp bij de bevalling en daarna. Twintig minuten later zie ik aan Claire dat de baby er aan komt, haar lijf geeft zich steeds meer over aan de persfase. De vorige keer heeft ze het directief persen als niet prettig ervaren. Bij een eerste kind zie je vaker dat je wat harder en langer moet werken tijdens persen, terwijl dit bij een tweede vaak gemakkelijker gaat. Ik geef aan dat ze haar lijf mag volgen. Na de eerste echte perswee stapt de kraamzorg binnen. Ik geef haar een korte rondleiding door het huis, waar de belangrijke spullen staan (bijvoorbeeld de reanimatieplek, medicatie, warme doeken) en daarna neem ik weer plaats naast Claire.
Nog geen vijf minuten later na een intense wee, raakt mijn client even in paniek. Ze vraagt om hulp. Omdat ze in bad op handen en knieën zit is het lastig om precies te weten hoeveel weeën ze nog moet, dus ik vraag ik of ik mag voelen naar de indaling van de baby via de vagina. Ik voel direct een stukje van hoofd, het hoofdje staat! Ik verwacht nog één wee en dat de baby daarna wordt geboren. Pierre stapt bij Claire in bad, klaar om de baby aan te pakken. De baby komt eraan, dus vol vertrouwen leg ik mijn doptone weg en trek ik mijn handschoenen aan. De volgende wee volgt vlot en het hoofdje van de baby wordt geboren, ik voel voorzichtig of er sprake is van een omstrengeling. Een omstrengeling is wanneer de navelstreng om de nek zit. Dit gebeurt frequent en is vaak gemakkelijk op te lossen. Ik merk dat ouders dit soms spannend vinden. Gelukkig kan ik hen dan vaak geruststellen.
Claire voelt voorzichtig zelf aan het hoofdje. De volgende wee laat even op zich wachten, zo voelt het althans. De wee komt en ik zie hoe de baby verder het water in glijdt. Claire zit op handen en knieën in het bad dus kan haar kindje nog niet zien. Ik begeleid samen met Pierre hun dochter Michelle door het water naar de borst van Claire. Bij het bovenkomen horen we hoe Michelle haar eerste teugen zuurstof neemt en ze huilt goed door. Ze kleurt prachtig roze en zit nog onder het vernix, het huidsmeer. Beide ouders zitten in bad met hun kersverse dochter, een mooi gezicht. Het bloedverlies is minimaal en badwater is op goede temperatuur.
Via de babyfoon horen we dat de oudste dochter inmiddels wakker is geworden. Ze komt er ook bij. Hun oudste dochter is al groot, vier jaar oud, dus snapt goed wat er is gebeurd. Na even te moeten wennen, stapt ze vol overgave in bad. Het is de eerste keer in mijn carrière dat ik dit meemaak en ik vind het magisch! Midden in de nacht zit het nieuwe gezin van vier in een bad in de keuken. Een nacht om nooit te vergeten.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.Volle maanHet is avond, bijna nacht, de maan staat hoog aan de hemel. […]
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.