Bron: Getty
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Annemarije: “Ze zeggen weleens: ‘Je krijgt wat je geeft.’ En als dat waar is, dan stond mij een babyshower van koninklijke proporties te wachten. Want geloof me, ik had er inmiddels zóveel georganiseerd dat ik professioneel lintjes kon strikken en met mijn ogen dicht genderneutrale speentjes kon kopen. Voor al mijn vriendinnen – stuk voor stuk – had ik de mooiste dagen geregeld. En telkens dacht ik: wacht maar, ooit ben ik aan de beurt…
En ja hoor, dat moment kwam eindelijk. Zwanger van mijn eerste kindje, stralend, rond en hormonaal als een dolle. Ik keek uit naar alles – de kleine schopjes, de voorbereidingen, de zoete kleertjes. Maar waar ik misschien nog wel het meest naar uitkeek was de babyshower. Eindelijk mijn eigen babyshower.
Ik wist dat het eraan zat te komen – een verrassing was het niet helemaal. Mijn beste vriendinnen hadden me immers om een gastenlijst gevraagd en een lijstje met cadeautips. Dat deed ik natuurlijk met liefde. Alles voor het perfecte moment, toch?
Op een mooie zaterdag – ik was toen een week of 34 zwanger – ging ik lunchen met mijn vriend. Gewoon even met z’n twee, een lekker broodje ergens in de stad. Tot ik de lunchroom binnenstapte en er een oorverdovend “HOERA!” klonk. Roze slingers, confetti, een tafel vol taart… Een golf van pure ontroering overspoelde me. Ik begon spontaan te huilen van blijdschap. Dit is het, dit is mijn moment! dacht ik.
Ik viel mijn vriendinnen dankbaar in de armen. Echt, ik had me geen mooiere verrassing kunnen voorstellen. Tot mijn oog viel op iets… blauws?
Tussen de roze ballonnen – ik was in verwachting van een dochter – hingen ook blauwe. En toen ik verder keek, zag ik iets nog raarders: mensen die ik helemaal niet kende. Ik glimlachte beleefd en ietwat in de war. Voordat ik de kans kreeg om vragen te stellen, riep er iemand ineens hard: ‘Sssssst! Ze komt eraan!’
Daar stond ze ineens: Irma. Iedereen begon opnieuw te juichen, Irma begon te huilen – en ik stond erbij alsof ik op een bruiloft was waar ik ineens de ceremoniemeester moest delen met een willekeurige voorbijganger. Irma was ook zwanger. En blijkbaar ook verrast met een babyshower. Een gezamenlijke babyshower.
Ik kende Irma amper. Ze was een vriendin van een paar van mijn vriendinnen. Ja, ik had haar een paar keer gezien op feestjes. En ja, ze zat in een paar groepsapps waar ik liever op mute stond. Maar vrienden? Nee. Geen appjes. Geen koffiedates. Geen privécontact. En toch stond ik daar ineens mijn babyshowertaart te snijden met haar.
We deden alles samen. Cadeautjes uitpakken – om de beurt. Taart aansnijden – tegelijk. Spelletjes – in duo’s. Alsof we een zwanger tweelingpaar waren met één gezamenlijke vriendengroep.
Ik heb die dag m’n best gedaan. Echt. Gelachen, geposeerd voor foto’s iedereen bedankt voor de cadeaus. Maar diep vanbinnen voelde het als een teleurstelling verpakt in een roze-blauw lintje. Dit had mijn moment moeten zijn. Mijn droomdag. En in plaats daarvan moest ik hem delen met iemand die praktisch een vreemde voor me was.
Het voelt ondankbaar om het hardop te zeggen – ik heb cadeautjes gekregen, en taart, en lieve mensen om me heen. Maar ik had liever een kleinere, intiemere babyshower gehad, met alleen mijn mensen. Zonder gedeelde spotlight.
De babyshower van Aranca was ook opvallend: “Toen de politie binnenkwam, wist ik dat dit geen gewone babyshower was.” Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
