Beeld: Canva
Niels (32) leeft met een serieus probleem: zijn spullen verdwijnen op mysterieuze wijze. Niet omdat hij ze kwijtraakt, maar omdat zijn vrouw ze steelt en zonder pardon weggeeft. Van zijn vishengel tot zijn sportspullen – alles verdwijnt. En toen gebeurde het ondenkbare: ze gaf zijn peperdure laptop weg.
Niels: “Toen ik Lois leerde kennen, was zij degene met een goedbetaalde baan. Ik werkte ook, maar minder uren en voor een lager salaris. Dat was nooit een probleem, want we hielden onze financiën grotendeels gescheiden. Ik betaalde mijn deel, zij het hare. Dus we hadden nooit echt een probleem hierover, tot ik meer begon te verdienen.
Ik wilde een cursus Japans volgen om mijn carrièrekansen te vergroten, maar Lois vond dat onnodig. ‘Waarom zou je geld uitgeven aan iets dat waarschijnlijk toch nergens op uitloopt?’ vroeg ze. Uiteindelijk besloot ik het zelf te betalen en daarnaast extra hard te werken. Het duurde even, maar het is gelukt. Ik kreeg een topbaan met een flink salaris. Sterker nog, ik begon ineens meer te verdienen dan Lois. Dat leek haar in eerste instantie niet te storen, maar al snel merkte ik dat ze anders naar mijn uitgaven keek. Ondertussen hadden we een zoontje gekregen, wat natuurlijk een grote verandering was. Ik deed mijn best om te zorgen dat we niets tekort kwamen, maar Lois leek steeds vaker geïrriteerd als ik iets voor mezelf kocht.
Het begon klein. Ik wilde een keer gaan vissen en zocht mijn hengel, maar die was nergens te bekennen. ‘Oh’, zei Lois nonchalant, ‘ik heb die aan mijn oom gegeven. Hij vist graag en jij gebruikte hem toch nooit.’ Oké, vervelend, maar vooruit. Ik kocht gewoon een nieuwe. Daarna gebeurde het weer. Mijn pre-workout supplementen? Weggegeven aan haar neef. Mijn favoriete jas? Blijkbaar had haar broer die ‘geleend’. En telkens als ik er iets van zei, wuifde ze het weg. ‘Je hebt toch genoeg geld om een nieuwe te kopen?’ Maar het ging niet om geld. Het ging om respect.
Toen hoorde ik haar op een avond bellen met haar zus. Ze vertelde enthousiast dat haar ouders binnenkort bij ons kwamen wonen. Fijn dat ik hier ook iets van wist. Even ter info: we hebben drie kamers. Eén slaapkamer, een kantoor voor haar en één kamer die ik gebruik als werkplek en hobbyruimte. We waren al op zoek naar een grotere woning, maar dat ging niet zo snel. Tot die tijd sliep onze baby bij ons op de kamer, zodat hij later een eigen slaapkamer kon krijgen. Maar nu had Lois blijkbaar bedacht dat mijn werkruimte eraan moest geloven om plaats te maken voor haar ouders. Terwijl we er juist voor hadden gekozen om het op deze manier te doen, zodat onze baby uiteindelijk zijn eigen kamer zou krijgen – niet om mijn werkplek op te offeren.
Op een dag kwam ik thuis en merkte ik meteen dat er iets miste. Mijn laptop was weg. Ik zocht overal, maar geen spoor. ‘Lois, waar is mijn laptop?’ vroeg ik haar. ‘Oh’, zei ze alsof het niets was, ‘ik heb hem aan mijn neefje gegeven. Hij had er eentje nodig voor school.’ Ik stond met mijn mond vol tanden. ‘Waarom zou je dat doen zonder het te vragen? Dat ding was peperduur!’ Haar antwoord: ‘Je verdient genoeg, je kan toch gewoon een nieuwe kopen?’ Dat was het moment waarop ik besefte dat dit niet zomaar een actie was. Dit was iets anders. Was het jaloezie? Werd ze onzeker omdat ik nu meer verdiende? Of dacht ze echt dat mijn spullen zomaar gemeenschappelijk bezit waren? Ik heb trouwens meteen de zus van Lois gebeld om mijn laptop terug te halen, want dit was absoluut niet besproken.
Dat was de druppel. Ik besloot om een slot op mijn werkruimte te zetten en verplaatste al mijn spullen daarnaartoe. Mijn spullen zijn van mij. Punt. Of dit de beste manier was om het aan te pakken? Geen idee. Maar één ding weet ik wel: vanaf nu blijft ze met haar handen van mijn spullen af. Ze steelt gewoon mijn spullen en geeft ze dan weg.
Wat het nog frustrerender maakt, is dat ik geen contact meer heb met mijn ouders vanwege haar. Ze keurden onze relatie niet goed vanwege Lois haar geloof en uit liefde voor Lois heb ik de band met hen verbroken. Maar nu begin ik me af te vragen of dat wel de juiste keuze was.
En eerlijk gezegd… ik begin steeds vaker te twijfelen of dit huwelijk nog wel werkt. Want als je vrouw je niet eens respecteert, wat blijft er dan nog over?”
Ook Matthew kreeg geen respect van zijn vrouw: zij gooide de videocamera van zijn overleden vrouw weg, een dierbaar cadeau voor zijn dochter. Benieuwd naar zijn hele verhaal? Je leest het hier.
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Voor de schoolfoto kleed je je kind natuurlijk aan in de mooiste kleren. Haartjes leuk. Snoeten goed gepoetst. Hopen dat er geen gaten zijn gevallen in het gezicht of gebit. Nou ja, dit geldt vooral voor moeders. Vaders houden er vaak toch net een andere standaard op na.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
