De zoon van Michaela Brown had vroeger al weinig vriendjes, maar sinds hun verhuizing heeft hij bijna niemand meer.
Lees verder onder de advertentie
Het was de juf die haar erop wees tijdens het tienminutengesprek. “Hij speelt nooit met iemand in de pauzes, en hij eet zijn lunch alleen”, had ze gezegd. Met een steen in haar maag reed Michaela naar huis.
Lees verder onder de advertentie
Het gekke: op zijn oude school had haar zoon altijd vol zelfvertrouwen geleken, schrijft Michaela in een blog. ‘We maakten ons na de verhuizing dus ook geen enkele zorgen of hij aansluiting zou vinden in zijn nieuwe klas. Hij nam vaak de leiding, was communicatief… Maar nu ik erover nadacht, bracht hij zijn tijd altijd met dezelfde twee vriendjes door. Wanneer zij niet konden, speelde hij alleen, of met zijn broertjes.’
Kleuters
Na dat gesprek viel opeens alles op z’n plek. ‘Zijn oude vriendjes groeiden met hem op sinds ze kleuters waren. Ze accepteerden elkaar met al hun eigenaardigheden, ze hoorden nu eenmaal bij elkaars levens. Maar nu was hij de nieuweling – en anders dan de rest.’
Dat hij anders was, was op zijn tweede al duidelijk, schrijft Michaela. ‘Waar andere jongetjes rondrenden en met auto’s speelden, zat hij stilletjes in zijn eigen wereld met een boekje. Urenlang.’ Daadwerkelijk te lezen, want dat kon hij sinds hij tweeënhalf was. ‘Op de kleuterschool las hij de hele reeks van Harry Potter en toen hij vijf was, begon hij voor de lol aan wiskunde.’
Zijn intelligentie gaat gepaard met een enorme rechtlijnigheid, schrijft ze. ‘Hij kan er niet mee omgaan wanneer anderen zich niet aan regels houden. Dat hij zijn nieuwe klas meteen toesprak als een schoolleraar, zal hem niet geholpen hebben. Geen kind weet hoe hij met mijn zoon moet spelen.’
Dat ze dit niet eerder had opgemerkt, noemt ze één van de pijnlijkste momenten in haar moederschap. En de onzekerste: want hoe ga je hiermee om? ‘Moest ik hem zeggen zichzelf te blijven, ook al accepteerde niemand hem? Of juist proberen hem een andere kant van zichzelf te laten zien? Moest ik aandringen vriendjes te maken? Tóch te voetballen en kinderen uit te nodigen om samen te eten?’
Lees verder onder de advertentie
Gesprek
Haar man en zij besloten eerst met hun zoon te praten over het onderwerp ‘vriendjes’. Te vragen wie hij zelf als vriendjes zag, en wat iemand een goede vriend maakte. ‘Tot onze verbazing bleek hij sommige klasgenoten tot vriend te rekenen. En hij wílde liever alleen zijn in de pauzes, zodat hij kon tekenen, in plaats van voetballen.’
Lees verder onder de advertentie
Ze spraken af dat hij één van de twee pauzes zou proberen mee te doen met de andere kinderen, en de andere mocht doen wat hij wilde. ‘We leerden hem ook dat iedereen anders is, en dat kinderen die niet strikt alle regels volgen, per se stoute kinderen zijn. Zoals de wereld hem moet accepteren, zo moest hij ook de wereld leren accepteren. Zo lang hij maar nooit iets zou doen waar hij zich echt slecht of onveilig bij zou voelen.’
Tevreden
Het heeft gewerkt, schrijft Michaela. ‘Hij heeft inmiddels zelfs een verjaardagspartijtje gegeven voor een paar vriendjes. Hij zit nog steeds vaak alleen en haat voetbal nog even erg. Maar de mensen die echt bij hem passen, komt hij later wel tegen. Ik weet nu dat hij zich tevreden voelt met wie hij is. Voor meer dan dat kun je als moeder niet vragen.’
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Sara (37) was er klaar mee dat de mental load altijd op haar bordje kwam zonder enige waardering en dus besloot ze het een week aan haar man Daan over te laten.