‘Mijn dochter geeft niets om haar uiterlijk en dat irriteert me’

Als jong meisje sloop Elaine vroeger na schooltijd de slaapkamer van haar ouders binnen. ‘Zonder dat m’n moeder het wist, gebruikte ik haar make-up’, vertelt ze. ‘Ze had er weinig van, maar ik smeerde zoveel mogelijk op m’n gezicht en borstelde mijn haren. Het maakte me zó blij. Toen ik oud genoeg was, kocht ik mijn eigen make-up en een föhn, haarspray en mousse. Nooit ging ik het huis uit zonder er goed uit te zien, want hoe anderen mij zagen, vond ik heel belangrijk.’

Vogelnest

Het verschil met haar eigen dochter, kan niet groter zijn. ‘Wat anderen van haar vinden, maakt haar totaal niet uit’, zegt Elaine. ‘Ze heeft geen interesse in mijn make-up of een krultang. Dat hoeft nu natuurlijk ook nog niet, want ze is jong. En ik bewonder het dat ze zichzelf helemaal prima vindt zoals ze is, en daarom steun ik haar ook in haar kleding- en schoenenkeuze. Maar tegelijkertijd vind ik het ook lastig en erger ik me aan haar nonchalante gedrag.’

Lees ook:

‘Ja, mijn kinderen dragen make up. Nou en?' >

Het komt bijna dagelijks voor dat haar dochter op de bank zit met een warrige coupe. ‘Nou, noem het gerust een vogelnest’, zegt Elaine, ‘ter grootte van een bowlingbal. Ik moet dan enorm m’n best doen om er niets over te zeggen. Waarom kleedt ze zichzelf wel aan en poetst ze haar tanden, maar vertikt ze het om haar haren even netjes te kammen?’

Dilemma

Elaine heeft er de afgelopen jaren alles aan gedaan om haar dochter zover te krijgen haar haren te doen. ‘Ik heb zelfs allerlei verschillende borstels voor haar gekocht, maar tevergeefs. Uiteindelijk laat ze het zover komen dat haar haren vól klitten zitten. En wie mag ze uitborstelen…?’

Het maakt Elaine geen bal uit wát haar dochter voor coupe neemt. ‘Ook al maakt ze een paardenstaart die mij niet aanstaat – prima. Het probleem is dat ze helemaal niets doet.’ 

Voor haar gevoel staat Elaine voor een dilemma: ze wil haar dochter alle ruimte geven om zichzelf te zijn, maar bij een vorm van ’verwaarlozing’ wil ze ingrijpen. ‘Ik wil dat mijn dochter voldoende om zichzelf geeft om de fundamentele dingen te doen, zoals wassen en aankleden. Je haar doen hoort ook bij die basiszorg, toch?'