Beeld: Getty
Schrijver Henk van Straten schreef vandaag een openhartige column op zijn Facebookpagina over intimiteit met zijn zoon.
“Mijn jongste zoon drukt soms mijn hand tegen zijn piemel”, begint Henk van Straten zijn verhaal. “Mijn hand ligt op zijn been, of knie. Eerst klemt hij mijn hand tussen zijn benen, en dan verschuift hij die steeds een beetje, zodat de rug van mijn hand tegen zijn piemel drukt. Hij doet dat achteloos, totaal opgegaan in het tv-programma. Hij vindt het fijn, waarschijnlijk zoals het ook fijn is om te duimen.”
Hoewel Henk van Straten wil dat zijn zoons zich nergens voor hoeven te schamen – niet voor liefde, emoties of intimiteit – trekt hij toch altijd zijn hand terug. “Blijkbaar is er toch gêne; niet bij hem maar bij mij. Ik zie mezelf door de ogen van fictieve anderen en vind het dan toch ineens niet kunnen, een man met zijn hand op het kruis van zijn zoon. Bang voor wat ze zullen denken.”
Henk omschrijft het als een rotgevoel. “In zekere zin wakker ik daarmee ook zijn gêne aan. Door mijn hand weg te halen bij zijn kruis zeg ik tegen hem: daar wil ik je niet aanraken. Mijn affectie kent dus grenzen. Dat is pijnlijk. Een klein kind is je zo dierbaar, en voelt zo als een deel van jezelf – je liefde voor hem is zo onvoorwaardelijk – dat iedere weigering of afwijzing verkeerd voelt.”
Volgens Henk is het gedrag van zijn zoon onschuldig en probeert het jongetje hem in feite zo dicht mogelijk tegen zich aan te drukken. “Hij wil mijn aanwezigheid voelen tot in zijn midden, zijn binnenste, zijn kern. Hij wil met mij versmelten, wellicht. En ik trek me dan terug. Ik zeg: tot hier en niet verder. En zo maak ik een volwassene van hem. Zo wordt hij net als ik. Een begrensd iemand. Een voorwaardelijk mens.”
Het bericht van Henk is inmiddels vele malen geliket. Je kunt de volledige column hier lezen. Wil je je abonneren op de columns van Henk van Straten, klik dan hier.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
Samen met zijn ex-man Rob, die inmiddels is overleden, heeft Leco van Zadelhoff een dochter genaamd Robbie. Zadelhoff was recent te gast bij het programma De Kist, waar zowel zijn voormalige relatie als zijn rol als vader centraal stonden.
