Kristel (40), moeder van Bjørn (11), Sari (8) en Benthe (1), wist het na twee makkelijke ziekenhuisbevallingen zeker: voor de derde zou ze thuis bevallen. 'De verloskundige brak mijn vliezen, maar er gebeurde niets.'
“Na twee relatief makkelijke ziekenhuisbevallingen wist ik het zeker: ons derde kind zou ik als het even kon thuis krijgen. Ik had het volste vertrouwen in mijn lijf en ook deze zwangerschap liep op rolletjes. Dus toen de verloskundige me twee dagen overtijd stripte en zei: ‘Ik zie je vanavond’, was ik er klaar voor.
Rommelen
Mijn man was ervan overtuigd dat ik weeën had, die middag. Ik noemde het liever ‘rommelen’. Toen de verloskundige op zijn aandringen langskwam, bleek ik negen centimeter ontsluiting te hebben. Ze brak mijn vliezen, maar er gebeurde niets. ‘Ik doe een snelle ronde en ben daarna meteen terug’, zei ze. Prima, dacht ik, hier ging voorlopig niets gebeuren. Misschien moest ik gewoon even een ontspannende, warme douche nemen.
Lees ook
'Op de achterbank van onze auto beviel ik van onze zoon' >
Douche
Op het stoeltje in de douchecabine ving ik de eerste, voor mijn gevoel echte weeën op. Mijn vriend keek mijn eigenwijze laksheid met argusogen aan. ‘Kom nou naar bed’, zei hij. ‘Straks ligt ons kind in het afvoerputje.’ Alsof híj wist wat ik voelde, brieste ik.
Net toen ik besloot toch maar naar hem te luisteren, barstte een natuurgeweld in me los dat met geen pen te beschrijven valt. Terwijl ik op mijn hurken zakte, kwam Benthe met één luide brul ter wereld – ironisch genoeg boven het doucheputje. In een grote berg badlakens in de nog warme douchecabine, deed de toegesnelde verloskundige een kwartier later de Apgar-test. Score: 10/10.”
Dit artikel staat in Kek Mama 01-2021.
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
