Bizzey: ‘Ik was een functionele verslaafde en heb mijn gezin veel pijn gedaan’

Bizzey en Renee Fotografie: Kiki Rigters
Jill Waas
Jill Waas
Leestijd: 5 minuten

Rapper Bizzey, oftewel Leo Roelandschap en zijn vrouw Renee schitteren op de cover van de nieuwe Kek Mama. Na een moeilijke tijd zijn ze happyer dan ooit. Met elkaar, maar ook als ouders van zoon November (10) en dochter Juno (3). Wij spraken ze.

Lees verder onder de advertentie

Leo en Renee gingen na de geboorte van November door een moeilijke periode. Ze krabbelden op, maar een paar jaar later ging het weer mis.

Leo: “Een tijdlang ging het goed, we waren happy met z’n drieën, maar rond de vierde verjaardag van November werd ik (opnieuw) depressief. Ik dacht dat die oude wond was geheeld, maar ik had mijn problemen niet echt aangepakt. Zoals veel rappers had ik een grote voorliefde voor wiet. Of eigenlijk was het geen liefde, maar een verslaving, want ik was er erg afhankelijk van. De buitenwereld zag er weinig van, want ik was een functionele verslaafde. Ik kon heel goed Bizzey zijn, maar heel slecht Leo en papa.”

Lees verder onder de advertentie

Renee: “Hij werd nog drukker dan hij al was, stortte zich volledig op zijn werk. Voor ons was dat heel verwarrend.”

L: “Ik heb mijn gezin in die tijd veel pijn gedaan, ik was er niet voor Renee en November. Daarnaast heb ik door de hoge intensiteit van het blowen echt realiteitsverlies gehad met psychotische episodes. Niet dat ik ruimtemannetjes zag, maar ik was wel behoorlijk delusional. Mijn drive werd steeds ongezonder, ik was zo bang om te falen. De hele tijd dacht ik: ik móét op nummer één staan, anders is morgen mijn carrière voorbij. Daarnaast was ik heel achterdochtig en mijn vertrouwen in de mensen om me heen – in Renee, vrienden en familie – was heel laag. Ook kwam er weinig bij me binnen van wat er in mijn persoonlijke leven gebeurde. Ik weet nog dat Renee een keer belde dat November flink ziek was, maar ik dacht geen moment: ik moet nu naar huis en we moeten naar een dokter.”

R: “Ik was in die tijd honderd procent een alleenstaande moeder. Hij was bijna nooit thuis, ook ’s nachts niet. Dat was niet makkelijk, ik heb wel gedacht: moet ik hiermee doorgaan?”

Ik was in die tijd een alleenstaande moeder

Renee

L: “We hebben op een soort kruispunt gestaan. Ik enerzijds omdat ik dacht: wil ik nog wel verder met mijn leven? Maar ook wij samen, want ik snap dat ik niet de persoon was met wie Renee op dat moment wilde zijn. Zij moest ook bedenken: wat wil ik met deze man en heb ik überhaupt wel het vertrouwen dat hij uit dat gat kruipt? Uiteindelijk heeft Renee tegen mij gezegd: je moet professionele hulp zoeken. Toen kwam ik zelf ook wel redelijk snel tot de conclusie dat dit de enige oplossing was, en ik ben naar een afkickkliniek gegaan. Daar heb ik veel geleerd op het gebied van zelfacceptatie, want daar komen de meeste verslavingen vandaan. Ik geloof wel dat dit mij een ander persoon heeft gemaakt. Ik was hiervoor best wel macho, en nog steeds zie ik mezelf als een mannelijke man, maar het stoer doen is er wel vanaf. Ik durf nu ook mijn kwetsbaarheid te laten zien.”

R: “Wij zagen een andere Leo en dat was ook weer wennen. Was dit tijdelijk of was hij echt veranderd? Het feit dat we een kind samen hadden, heeft er wel aan bijgedragen dat ik niet bij hem weg ben gegaan. Je wilt niet zomaar een gezin uit elkaar laten vallen. Ondanks dat het heel zwaar was, heb ik er altijd heel realistisch ingestaan: een relatie gaat met ups en downs en daar moet je hard aan werken. Het scheelt ook dat we allebei het goede voorbeeld hebben gehad: onze beider ouders zijn nog bij elkaar. Van de gedachte dat ons dat misschien niet zou lukken, heb ik veel verdriet gehad. Het heeft nog wel een hele tijd geduurd voordat ik het vertrouwen terugkreeg, in hem en in ons.”

Lees verder onder de advertentie

L: “Ik moest dat echt terugwinnen, we hebben heel veel gepraat. Nadat ik ben afgekickt, ben ik helemaal gestopt met blowen. Ik heb het wel gemist, maar het nooit meer serieus overwogen. Mijn grote stok achter de deur was de angst dat die waanideeën en dat donkere gevoel terug zouden komen. Ik besefte wel dat mijn hersenen dit biologisch gezien niet aankonden. En ook voor November wilde ik het niet meer, hij heeft hier natuurlijk wel het een en ander van meegekregen. Als hij nu te veel op de iPad zit of computerspelletjes wil spelen, zeg ik nog weleens: ‘Weet je nog dat papa heel erg verdrietig was? Dat kwam door een verslaving, en daarom moet je heel erg uitkijken dat je niet te veel speelt.’ Het maakt namelijk niet uit waaraan je verslaafd raakt, je staat in alle gevallen even machteloos.”

Inmiddels is het gezin gelukkiger dan ooit.
L: “Na de feestdagen gaan we elk jaar voor een paar maanden naar ons huis op Bali; November gaat dan naar de internationale school. De levenskwaliteit is daar veel hoger, de mensen zijn relaxter en ik merk minder van discriminatie, zoals hier. Bali is een plek waar we echt rust vinden en genieten van de zee en de natuur. Het is ons eigen stukje paradijs, waar we samen oud willen worden.”

Lees verder onder de advertentie

Je leest het hele interview in de nieuwe Kek Mama die vrijdag in de winkels ligt.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken

Facebook Twitter Whatsapp E-mail