Beeld: Canva
Aicha (32) is moeder van twee kinderen en getrouwd met Zakaria. Al negen jaar is ze hecht bevriend met Sharona, ondanks hun totaal verschillende achtergronden. Maar tijdens een kinderfeestje gebeurde er iets wat alles veranderde.
Aicha: “Sharona en ik zijn al negen jaar vriendinnen. We werden allebei jong moeder en daardoor klikte het meteen. Zij is Nederlands en ongelovig, ik ben Nederlands met Marokkaanse roots en moslim. We komen uit andere werelden, maar dat maakte onze band juist bijzonder. We leerden van elkaar, lachten om elkaars verschillen en deelden alles, van recepten tot opvoedstress en roddels over onze mannen.
Tussen ons voelde het als familie. Ik was erbij toen haar jongste werd geboren, zij hielp mij tijdens mijn moeilijke zwangerschap. Onze kinderen groeien samen op als neefjes en nichtjes. We zijn anders, maar ook zo hetzelfde. En dat werkte, al die jaren lang. Maar ergens in die mooie vriendschap zat altijd een klein schaduwhoekje: haar moeder.
Vanaf het begin voelde ik dat haar moeder niet echt fan van me was. Ze groette me wel, maar met afstand. Kleine opmerkingen hier en daar, die me even deden slikken. Niet grof, niet recht in je gezicht, maar net genoeg om je ongemakkelijk te voelen. Toen ik een keer mijn hoofddoek afdeed omdat ik hem wilde restylen, zei ze iets in de trant van ‘oh, kijk nou, je bent ineens heel anders zonder dat ding op.’ Zo een zin waarvan je denkt: waarom zeg je dat? Maar ik liet het gaan, omdat ik geen zin had in spanning tussen Sharona en mij. Zo ging het vaker. Dingen over ons eten of dat ‘we’ zulke grote families hebben. Nooit openlijk gemeen, maar wel constant dat gevoel dat ik moest bewijzen dat ik erbij hoorde.
Sharona organiseerde een feestje voor haar oudste dochter. Ze vroeg of ik haar wilde helpen en natuurlijk zei ik ja. We gingen samen op cadeautjesjacht, versierden de locatie, ik haalde zelfs de taart op. Niet omdat het moest, maar omdat dat is wat je doet voor iemand van wie je houdt. Het feestje zelf begon gezellig. De kinderen waren enthousiast, de muziek stond aan, ouders kletsten met elkaar. Mijn kinderen doken meteen op de tafel met hapjes, zoals ze dat thuis ook doen. In onze cultuur is eten delen belangrijk. En op een feestje mag je genieten, toch? Ik stond net te praten met een andere moeder toen ik zag hoe Sharona’s moeder naar mijn kinderen keek. Ze liep naar hen toe en zei: ‘Jullie mogen straks niet alles opeten hoor. De Nederlandse kinderen moeten ook nog wat.’
Mijn adem haperde. Ze zei het zogenaamd vriendelijk, maar ik voelde meteen wat erachter zat. Alsof mijn kinderen te veel waren. Te aanwezig. Niet van hier. Mijn kinderen begrepen het gelukkig niet echt, maar ik voelde me zo ongemakkelijk. Niet alleen door wat er gezegd werd, maar vooral omdat Sharona erbij stond. En niks zei. Helemaal niks.
Ik heb onze jassen gepakt, de kinderen bij elkaar geroepen en ben vertrokken. Zonder uitleg. Mijn hart bonkte. Niet alleen van woede, maar vooral van verdriet. Ik had zoveel gegeven aan deze vriendschap. En op het moment dat ik het nodig had… bleef het stil. Sharona stuurde later een berichtje. Dat ze het begreep. Dat ze geen scène wilde schoppen op het feestje. Dat ze haar moeder had aangesproken toen ik al weg was. En dat ze snapt dat ik haar moeder niet meer hoef te zien. Dat waardeer ik, echt. We hebben gepraat. Lang. En nu is het weer ‘goed’. Maar het voelt anders. Alsof er iets onzichtbaars tussen ons in is komen te staan.
Ik leer mijn kinderen om met iedereen te spelen. Om te delen, respect te hebben, nieuwsgierig te zijn naar andere mensen. Kinderen zijn puur. Ze kijken niet naar huidskleur, geloof of afkomst. Tot volwassenen ze iets anders laten zien. En dat is misschien wel wat me het meest pijn doet. Sharona zegt dat ze haar kinderen hetzelfde leert. En daar geloof ik haar in. Maar als oma zulke opmerkingen maakt naast de kinderen, is dat natuurlijk niet echt een goed voorbeeld.
Ik hou nog steeds van haar. Ik ben haar niet kwijt. Maar ik weet nu wel: grenzen zijn belangrijk. Zelfs, of juist in vriendschappen die als familie voelen. En sommige mensen hoef je gewoon niet meer om je heen.”
In verband met privacy zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bij de redactie bekend.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
