Interview Erik Dijkstra

“Onderaan de streep ben ik gewoon een kinderlijke man.” Erik Dijkstra lacht. Urenlang kan hij samen met zijn vierjarige dochter Jackie kastelen tekenen en platen inkleuren. En hij is gek op spelletjes. Afgelopen weekend nog, ging hij met vriendin Hester naar de TonTon Club in Amsterdam. “Daar hebben ze van die arcadespellen, je weet wel, waar je een muntje ingooit en dan tegen elkaar kunt autoracen. Het werd een fantastische avond. Dat vind ik belangrijk, dat je samen gein hebt. Ik zou geen relatie kunnen hebben met iemand die zegt: ‘Ik wil gewoon uit eten.’”

Op zijn borst, rechtsboven, prijkt een joekel van een tattoo. Hester Forever. Heeft hij laten zetten toen ze een jaar of vijf samen waren. “‘Gaat wel ver hè’, zeggen mensen. Ze vinden het overdreven. Ik vind het juist romantisch. Hester vindt het ook geweldig. Dat is precies wat ik zo leuk vind aan haar, dat ze ook voor dat soort dingen gaat.”

Vernoemen

Zomer 2013. Erik krijgt een telefoontje van zijn vader. Hij heeft longkanker. “Er zat een ding op zijn longen, zo groot als een rijksdaalder.” Hester was zes maanden zwanger toen Erik en zij op het bed van zijn vader zaten. Hij ging zo snel achteruit dat ze wisten: de geboorte van onze zoon gaat hij niet meer meemaken. Erik moest huilen, daarom vertelde Hester het: dat ze hun zoon naar hem zou vernoemen.

Grauwsluier

Na zijn vaders dood heeft Erik een jaar lang niet gelachen. “Van nature ben ik een optimistische, open en makkelijke man. Nu lag er een grauwsluier over alles wat ik deed. De hele dag was ik met mijn vader bezig. Als ik in mijn eentje in de auto zat of een bepaald liedje hoorde, schoot ik vol. Pa was een geweldige kerel, zo’n type als Jan Mulder.” Samen konden ze onwijs lachen, en ze kletsten uren over sport, actualiteiten, werk, persoonlijke dingen. “Het was ook prettig sparren met mijn vader. Hij was altijd kritisch over mijn werk. Dan was het na een uitzending: ‘Dat ene item vond ik leuk, van dat andere snapte ik niets. Waarom heb je dit en dat niet gevraagd?’ Natuurlijk vervloekte ik hem er weleens om, maar nu mis ik dat. Als ik ergens over twijfel, zou ik hem willen bellen: pa, wat vind jij ervan?”

Ventje

Na de geboorte van Jackie zat Erik binnen twee weken in de tattooshop om de naam van zijn dochter op zijn arm te laten zetten. Bij Theo stelde hij dat maandenlang uit. “Ik heb weleens gezegd: waarom hebben we Theo in godsnaam naar mijn vader vernoemd?” Hij noemde zijn zoon ‘ventje’ of ‘jongetje’ – kon zijn naam niet over z’n lippen krijgen.

Warm gevoel

En toen was er het moment waarop Theo’s naam een warm gevoel opriep. Erik: “Op de crèche heet iedereen Mees, Sem of Noah en ineens hoorde ik een leidster Theo zeggen. Zo mooi, dat er tussen al die kinderen één is met een naam uit een andere tijd. Míjn Theo. De kleinzoon van mijn vader, mijn zoon. Ineens was Theo’s naam niet langer gekoppeld aan verdriet. En nu ben ik zo blij dat Theo mijn vaders naam heeft.”

Het hele interview met Erik staat in Kek Mama 06-2016. 

Lees hier alle BN'er interviews.