‘Ik was pas 28 weken zwanger toen ik beviel van mijn dochter’

Annefleur (33) is moeder van Senne (3) en woont samen met Frank (35).

“Mijn zwangerschap ging van een leien dakje, ik voelde me fantastisch. Tot ik met 28 weken weeën kreeg. De verloskundige dacht dat het niets was, maar stuurde me voor de zekerheid door naar het ziekenhuis. Harde buiken, zeiden ze daar en stuurden me weer naar huis. Die avond kreeg ik persdrang en werd Senne geboren.

Premature geboorte

Haar longen waren nog niet gerijpt, haar luchtpijp was afwijkend en haar slokdarm bleek niet aangesloten op haar maag. Dus leefde ze maandenlang aan slangetjes en monitoren. Voordat ze de uitgerekende datum had bereikt, had ze al drie operaties achter de rug. Dat Senne het redde, was al een wonder. Dat ze ook nog thuis zou kunnen wonen, leek uitgesloten. Ze had een beademingsbuis, een tracheostoma, en had dag en nacht verzorging nodig. Wanneer de canule verstopt raakte, wat nogal eens gebeurde, moest snel medisch kunnen worden ingegrepen, anders kon ze stikken. Bovendien was onduidelijk wat de impact van haar premature geboorte was op haar cognitieve functies.

Lees ook

‘Lieve intensive care-moeder: hou vol’ >

Cursus

Tot Sennes eerste verjaardag woonden Frank en ik praktisch in het ziekenhuis. Vlak daarna kwam het verlossende woord: als we het aandurfden een cursus te volgen waarbij we haar canule zelf konden vervangen, kon Senne mee naar huis. Wel moest altijd een van ons bij haar slapen en bleven we onder streng toezicht van een medisch team van niet alleen ziekenhuisartsen, maar ook de huisarts en wijkverpleegkundige. We hoefden er natuurlijk geen seconde over na te denken.

Mijn beste vriendin Lotte had het hele proces intensief meebeleefd. Ze was de eerste die ik belde toen ik weeën had, de eerste die op bezoek kwam toen Senne knokte voor haar leven. Ze was degene bij wie ik uithuilde als ik Frank wilde ontzien én degene die zag hoe ontzettend moe we waren. Meer dan een jaar had ons leven alleen maar om onze dochter gedraaid, tussen hoop en vrees. Frank en ik sliepen nauwelijks, werken deed ik niet meer. Ons huis zag er onbewoond uit, simpelweg omdat we er nooit waren. ‘An,’ zei Lotte op een dag, ‘ik wil die cursus ook volgen. Als het mag van jullie.’ Zo hadden wij af en toe ook een nachtje vrij, zei ze. Of zelfs een weekend, want het medisch team stond altijd klaar als back­up. Ik weet niet of ze zich echt realiseerde hoe groot haar aanbod was. En wat het betekende voor ons.

Onbeschrijflijk

In het eerste jaar thuis heeft Lotte twee nachten opgepast, toen Frank en ik er helemaal doorheen zaten. Verder konden we de zorg moeilijk uit handen geven. Maar dat Lotte zo dicht bij ons stond, gaf onbeschrijflijk veel steun. Inmiddels gaat het heel goed met Senne en kan ze zelfs naar een medisch kinderdagverblijf, twee dagen per week. Ze is achter in haar ontwikkeling, maar blij. Hoe haar toekomst eruitziet is afwachten. Om Lotte te bedanken voor haar onvoorwaardelijke steun heb ik haar gevraagd peettante van Senne te worden. Maar voor mij is ze veel meer dan dat.”

Dit artikel staat in het Kek Mama Winterboek 2019.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van fijne aanbiedingen.