‘Ik voel me nog steeds schuldig omdat ik mijn zoon (3) kwijtraakte’
Beeld: Shutterstock
Ze keek een paar seconden op haar telefoon, en weg was hij. Blogger Wendy Wisner voelt nog steeds de paniek en schuld als ze terugdenkt aan hoe haar zoon Peter (3) wegliep.
Appje
Wendy haalde met haar twee jongste kinderen haar oudste zoon uit school, toen het gebeurde. Alle kinderen speelden met elkaar op het schoolplein, ook de jongere broertjes en zusjes die nog niet op school zaten. Wendy’s oudste zoon wilde nog even voetballen met klasgenootjes, toen haar jongste, Peter, zei dat hij naar huis wilde. ‘Nog even’, zei ze, en checkte een appje op haar telefoon. Toen ze weer opkeek, was Peter verdwenen.
Lees ook:
‘Zo voelt het als je je kind kwijt bent’ >
Paniek
Medemoeders zagen haar paniek, en zetten de zoektocht in. ‘Ik wíst dat Peter de neiging had om weg te lopen’, schrijft Wendy. ‘Maar ik dacht dat één appje wel kon.’ In blinde paniek volgde ze haar instinct. Verliet het schoolplein, stak de drukke weg over (‘Wat als hij overreden was?’), en liep een paar straten verder naar een grasveldje waar ze weleens speelden. Daar lag hij, huilend in het gras.
‘De hele tijd was ik ervan overtuigd dat het wel weer goed zou komen. Dat ik hem vanzelf weer terug zou vinden. Tegelijkertijd wist ik zeker dat hij niet meer terug zou komen, of gewond zou zijn. Een bizarre mix van tegenovergestelde gevoelens.’
Vreselijke scenario’s
Peter dacht dat ze gingen vertrekken, zei hij, en dat ze hem zou volgen. ‘Hij vertelde dat hij bang was, ik vertelde hem dat ík bang was, en dat hij nooit, maar dan ook nooit ergens heen mocht lopen zonder het tegen me te zeggen. Wat als hij was ontvoerd? Of ik hem niet had gevonden? De vreselijkste scenario’s schoten door mijn hoofd. Ik voelde me zo ontzettend schuldig.’
Instinct
Inmiddels is het drie jaar geleden, en nog steeds voelt Wendy de angst en het schuldgevoel wanneer ze eraan terugdenkt. ‘Het was één van mijn grootste fouten als moeder. Je weet pas echt waar je kinderen toe in staat zijn op het moment dat ze het doen, en ik zou trots mogen zijn dat mijn instinct wist waar ik hem moest zoeken. Dat mijn zoon een bekende route koos, en wist dat hij geen onbekende straten in mocht lopen.’
Toch is dit wat moeders onderscheidt van vaders, denkt ze. ‘Ik zal deze gebeurtenis altijd met me meedragen, terwijl vaders dat schuldgevoel veel minder kennen. Dat is wat moederschap inhoudt: je hebt een deel van je hart dat zich zelfstandig buiten je lichaam beweegt, en je kunt nooit genoeg doen om het te beschermen.’
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
