‘Ik heb geen lievelingskind (al lijkt dat misschien wel zo)’

Kort na de geboorte van Jens eerste zoon was dat wel anders: door een postnatale depressie kon ze niet genieten van de babytijd. ‘Mijn kind sliep nauwelijks. Ik was kapot, radeloos, huilde elke dag en smeekte bij artsen om antidepressiva. Ik heb zelfs momenten gehad dat ik hem weg wilde geven aan de eerste de beste voorbijganger die zei dat hij schattig was.'

‘Ik kan nu genieten'

Toen Jen haar slaapuren terugkreeg, besloten zij en haar man voorzichtig voor een tweede te gaan. ‘En gelukkig gaat met hem alles goed. Ik voel me vanaf zijn geboorte gezegend, wil de hele dag met hem knuffelen en kan echt van ‘m genieten. Natuurlijk ook van mijn oudste zoon, maar ik vind het moeilijk om terug te denken aan zijn vreselijke babytijd. Ik wil niet dat deze herinneringen invloed hebben op hoe ik nu over hem denk.'

Lees ook

‘Mijn postnatale depressie heeft me dichter bij mijn zoon gebracht’ >

‘Schuld van de hormonen'

Jen zegt nu elke dag tegen haar kinderen dat ze van ze houdt, maar het liefst had ze dit gevoel ook al gehad toen haar oudste nog klein was. ‘Ik hoop niet dat hij ooit denkt dat hij iets verkeerd heeft gedaan of dat hij tekortschiet. Het was de schuld van mijn hormonen, die hebben veel kostbare tijd van ons afgenomen.'

‘Meer genieten'

Aan het eind van haar post concludeert ze: ‘Het is niet dat ik meer van mijn tweede zoon hou, ik kan bij hem gewoon meer van het ‘moeder zijn' genieten. En dat is het verschil.'