Eigen beeld
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
Mijn bekering is een proces van twee jaar geweest. Ik kwam voor het eerst in aanraking met de islam op een gezinsvakantie naar Turkije met mijn ouders en broertje. Daar bezochten we onder andere moskeeën. Ook kwam mijn beste jeugdvriendinnetje uit een islamitisch gezin, dus daar kwam ik vaak thuis. We zaten samen op voetbal en ik herinner me dat ze – we waren een jaar of veertien – na de zomer ineens een hoofddoek droeg en stopte met voetbal. Nu snap ik waarom dat was, maar toen vond ik het ontzettend jammer dat ze stopte en begreep ik er niks van. Daar werd mijn interesse gewekt. Waarom kon ze niet blijven voetballen?
Toen ik een paar jaar later Bilal ontmoette en verliefd werd, raakte ik geïnteresseerd in zijn achtergrond: waar kwam hij vandaan, hoe werd hij opgevoed, waarom werden bepaalde keuzes gemaakt in zijn leven? Maar ook: waarom mochten wij niet samen zijn? Waarom mocht hij mij niet mee naar huis nemen? Al gauw merkte ik dat zijn geloof en thuissituatie indirect tussen ons in kwam te staan. Mijn vriendinnen gingen bijvoorbeeld weleens een weekendje weg met hun vriendjes, dat konden wij niet. Hij kwam bij mij thuis en leerde mijn familie kennen, maar ik kon niet met hem mee naar huis. Daar begon ik me steeds meer aan te ergeren. Ik kwam tot de conclusie: of ik moest ermee stoppen, of ik moest het gaan begrijpen, zodat ik oké met de situatie kon zijn. Ik koos voor dat laatste en besloot me in de islam te gaan verdiepen. Op dat moment zeker nog niet met het idee om me ooit te gaan bekeren.
Toen heb ik een boek gekocht – we praten over 14 jaar geleden, toen was het internet nog niet wat het nu is – om erover te lezen. Bilal wist dat overigens niet, want ik wilde hem geen verkeerde ideeën geven. In dat boek las ik over het huwelijk binnen de islam en ik vond het heel mooi hoe dat werd omschreven. Het was enorm interessant en uiteindelijk heb ik het hele boek gelezen. Omdat ik er nog meer over wilde leren, heb ik een minor Arabische taal en cultuur gedaan. Dit was het moment dat ik besefte dat dit voor mij de waarheid was. Zo heb ik me twee jaar lang verdiept in de islam. De lifestyle paste goed bij mij. Ik hoefde vrij weinig aan te passen om moslim te kunnen worden. Ik belandde in een tweestrijd: ik wilde me graag bekeren, maar tegelijkertijd was ik bang om de mensen in mijn omgeving teleur te stellen. Uiteindelijk was het mijn moeder die me vroeg ‘Wat houdt je tegen?’ Zij gaf me het laatste zetje om het te doen. Een week later heb ik me bekeerd.
Voordat ik bekeerde tot de islam, vierde ik met mijn ouders thuis Sinterklaas en Kerstmis. Maar als moslims vieren wij deze feestdagen niet. Dat was in het begin even zoeken, zeker het eerste jaar na mijn bekering. Ik wilde mijn familie niet teleurstellen en vond de feestdagen ook altijd heel gezellig, maar ik werd onzeker van commentaar dat ik kreeg vanuit de gemeenschap. Als je helemaal nieuw bent in een geloof en je bent alles nog aan het uitvinden, neem je van ‘geboren moslims’ al snel alles als waarheid aan. Als je dan van hen hoort dat het echt niet oké is om aan te sluiten bij een kerstdiner, ga je aan jezelf twijfelen. Deed ik echt wat fout? Ik zat met een heel dubbel gevoel aan tafel. Aan de ene kant had ik het gevoel dat ik iets heel ergs aan het doen was, maar aan de andere kant was alles wat ik wilde mijn familiebanden goed houden.
Dit voelde voor mij destijds erg eenzaam. Ik vond niet veel steun binnen de gemeenschap en de moslims om mij heen begrepen mijn situatie niet, omdat ze het zelf nooit hadden meegemaakt. Ik kon mij niet voorstellen dat mijn geloof, wat in mijn ogen juist zo vredelievend is, mij zou willen weghouden bij mijn familie. Inmiddels twijfel ik hier niet meer aan en vind ik het eerlijk gezegd een beetje makkelijk praten. Zeker als je zelf uit een islamitische familie komt en je eigen familiebanden nooit in gevaar brengt, omdat je niet voor dezelfde beproeving staat als ik. Als bekeerling is de situatie nu eenmaal anders.
Voor mij als moslim is kerst geen belangrijk moment, maar voor mijn ouders wel. Na mijn bekering hebben ze gevraagd of we nog langs wilden komen tijdens deze feestdagen en of we ons daar goed bij voelden. Uit respect voor hen wil ik deze traditie in ere houden. Ik heb een heel goede band met mijn familie en hecht daar veel waarde aan. Zij vieren kerst als een gezellig samenzijn met familie. Als een traditie, niet als een christelijk feest. Ook drinken ze geen alcohol als wij langskomen. Ze weten namelijk dat je als moslim niet naar gelegenheden hoort te gaan waar alcohol geschonken wordt. Zij komen evengoed bij ons voor het Suikerfeest en het Offerfeest, omdat dat voor ons belangrijk is. Het is een wederzijds respect voor elkaars tradities en feesten.
Mijn man Bilal staat er net zo in. Wel werd het een wat gevoeliger onderwerp toen we kinderen kregen. Voor die tijd was het iets van ons, en wij begrepen waarom we dit zo deden, maar nu kwam er een stukje opvoeding bij kijken. En hij wilde de niet-islamitische feestdagen niet normaliseren voor onze kinderen. Hij vond dit lastiger dan ikzelf, omdat hij niet met deze feestdagen is opgegroeid. Ik had hier minder twijfels over. Als de kinderen oud genoeg zouden zijn, konden we het hen gewoon uitleggen, vond ik. We hebben er veel over gepraat en besproken hoe we het konden vormgeven. Voor ons beiden is het belangrijk dat we dingen als kerst en Sinterklaas niet normaliseren binnen ons geloof. Voor Bilal geldt dezelfde intentie die ik altijd heb gehad en dat is het goedhouden van de familiebanden. Het is voor ons niet anders dan elk ander diner of een gezellige dag die we de rest van het jaar bij mijn familie hebben.
De kinderen zitten op een openbare school, dus zij krijgen ook daar het sinterklaas- en kerstfeest mee. Hoe we dat aanpakken? Open communicatie is echt key hierin. Vanaf heel jonge leeftijd zijn wij open geweest tegen onze kinderen en legden we hen uit dat deze dagen door veel Nederlanders gevierd worden, waaronder bijvoorbeeld mijn ouders, maar door moslims niet. Dat snappen ze goed, ook al zijn ze nog jong. Ze weten dat wij thuis niks aan Sinterklaas of kerst doen, maar mogen op school wel meedoen aan bijvoorbeeld het kerstdiner. Die avond draait voor de kinderen eigenlijk vooral om mooi aankleden en met zijn allen gezellig eten. Het heeft totaal geen band met het christendom, zeker niet op de openbare school. Hetzelfde geldt voor het sinterklaasfeest op school, waarbij ze een cadeautje krijgen.
Ook mijn ouders vinden het leuk om het sinterklaasfeest met de kleinkinderen te vieren. Dit is voor hen een waardevolle traditie. Onze kids mogen dus bij opa en oma een of twee keer hun schoen zetten en tijdens pakjesavond is er altijd een zak met cadeaus bij de deur te vinden. Wij kopen zelf geen cadeaus voor de kinderen, dat doen mijn ouders. De kinderen hebben natuurlijk weleens gevraagd of ze thuis ook hun schoen mochten zetten. Dan leggen we uit dat we dat thuis niet doen; dat is iets voor bij opa en oma. Ook het gebrek aan kerstversiering in huis is goed uit te leggen aan de kinderen. Wij hebben geen kerstboom, opa en oma wel. Ze weten dat hun grootouders geen moslim zijn. Dit is voor onze kinderen niet gek, ze weten niet beter. De scheiding is heel duidelijk. En eigenlijk hebben ze op deze manier the best of both worlds, want ze hebben naast onze eigen feestdagen ook nog een gelukje bij opa en oma met Sinterklaas en kerst. Zo zien ze het zelf ook.
Wat ik wel duidelijk wil maken: ik zeg niet als moslim dat andere moslims maar gewoon kerst moeten gaan vieren. Als er christelijke rituelen zouden worden uitgevoerd of als er veel alcohol gedronken zou worden, zou ik zelf ook niet naar mijn familie gaan. Maar ik houd altijd de dag des oordeels in gedachten: kan ik mezelf verantwoorden aan Allah wanneer deze dag komt? Ik kan daar volmondig ja op antwoorden als ik de intentie maar zuiver houd. Dan maakt het mij verder weinig uit wat andere mensen ervan vinden.
Ik weet inmiddels dat veel bekeerlingen het zo aanpakken. Toen ik meer vrouwen in dezelfde situatie leerde kennen in de jaren na mijn bekering, voelde ik mij meer gesteund in mijn keuze. Ik hoorde verhalen van hoe zij het aanpakken en dat bevestigt alleen maar mijn gevoel dat het oké is hoe wij dit doen. Ik ben er zelf heel open over op mijn Instagramprofiel, omdat ik weet dat veel andere vrouwen die net bekeerd zijn hier vaak mee worstelen. Net zoals ik in het begin ook deed. Ik vond het de eerste jaren na mijn bekering lastig, maar inmiddels heb ik er een andere kijk op gekregen en sta ik achter mijn keuze. Die steunpilaar zou ik ook graag voor anderen willen zijn.”
We spraken Melissa eerder over haar bekering. Dat interview lees je hier.
Het is de baby zelf niet aan te rekenen, maar zo’n pasgeborene haalt wel je hele leven overhoop, inclusief je vriendschappen. Welke het overleven en welke sneuvelen, dat is van tevoren niet te voorspellen. Dat weet journalist Laurien als geen ander.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Rianne (36) houdt van haar schoonouders, maar ze heeft één heel groot nadeel: ze koopt te veel onnodige cadeaus.
Kerst: het feest van lichtjes, liefde… en chaos. Dat wij moeders alle kerstballen hoog moeten houden wisten we natuurlijk al, maar soms zouden we dat wel even anders willen.
Soms komt financiële schade niet door verkeerde keuzes of pure pech, maar door – jawel – je eigen kind. Dat ontdekte Julie (29) toen ze het roze glittertasje van haar 3-jarige peuter opende.
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?Mijn bekering is een proces van twee jaar geweest. Ik kwam voor het eerst in aanraking met de islam op een gezinsvakantie naar Turkije met […]
