Als zelfbenoemde ‘drievoudig keizersneemoeder’, ziet Caila Smith de meelevende blikken wanneer ze vertelt dat ze nooit een natuurlijke bevalling heeft gehad. En dat moet anders, vindt ze.
Lees verder onder de advertentie
Hoewel er moeders zijn die zelf om een keizersnee vragen, doet het Caila soms pijn dat ze nooit weeën heeft gevoeld. Nooit gebroken vliezen en persdrang heeft ervaren, of zelfs maar meer dan een centimeter ontsluiting heeft gehad. ‘Mijn keizersneden waren nodig voor de gezondheid van mij en mijn kinderen, maar voor de buitenwereld geldt het vaak nog als de ‘mindere variant’ van een kind op de wereld zetten, schrijft ze in een blog.
Lees verder onder de advertentie
Krachtig
Ze ziet de meelevende blikken wanneer ze vertelt dat geen van haar kinderen via de natuurlijke weg zijn geboren. ‘Maar wat als we een keizersnee nu eens gaan zien als iets om trots op te zijn?’, aldus Caila. ‘Want natuurlijk mogen wij ‘keizersneevrouwen’ rouwen om de natuurlijke bevalling die we niet doormaakten, maar we mogen dankbaar zijn dat we in een deel van de wereld leven waar levensreddende alternatieven mogelijk zijn. En al konden we niet allemaal onze baby meteen in onze armen houden; ook wij voelden tranen van geluk, toonden kracht waarvan we niet wisten dat we hem in ons hadden (inclusief de operatieangst met ruggenprik in je eentje), en zouden het zó weer overdoen.’
‘Uiteindelijk zijn we allemaal moeder geworden, en elk bevallingsverhaal is uniek’, vervolgt Caila. ‘Wat jouw versie ook is; je zou er nooit schaamte voor moeten voelen. Ons lichaam heeft ons niet in de steek gelaten en we hebben onze kinderen niet tekort gedaan. Net zo min is een keizersnee minderwaardig, maar een even krachtige vorm van bevallen als de natuurlijke weg.’
Iedereen weet: stilte bij kleine kinderen is altijd een slecht teken. Ze doen geheid iets wat niet mag. En dan zijn er nog gradaties in ‘wat niet mag’. Shannon viel stijl achterover door deze actie van haar peuter Ted.
Er zijn van die momenten waarop je denkt: ‘Ik kan dit niet alleen’. De was wacht, het eten moet nog op tafel en je peuter huilt alsof de wereld vergaat. Gelukkig hebben we Kim Feenstra.
Je zwangerschap mogen aankondigen is voor velen een leuk en memorabel moment. Voor Inge is het ook zeker memorabel, maar niet op de positieve manier die ze gehoopt had. Het moment dat ze de echo liet zien, staat in haar geheugen gegrift.