Echte Gooische Moeder Leslie: ‘Zelfs de kids naar school brengen of samen eten werd een uitdaging’

Kek Mama ging in gesprek met Leslie:

Hoe heb je je boekpresentatie ervaren? “Oh, het was één groot feest! Iedereen was er. Natuurlijk voelde ik wat gezonde spanning, maar het was vooral enorm leuk. Nu moet ik wel even bijkomen van al die emoties!”

Wat hoop je te bereiken met het delen van jouw verhaal? “Ik heb bewust mijn verhaal nooit eerder gedeeld, maar toen het ter sprake kwam in de serie, dacht ik: waarom ook niet? Ik kreeg zoveel reacties van andere vrouwen die zeiden: ‘Oh, ik ben niet de enige!’ En juist dat gevoel van herkenning is zo waardevol.”

Wanneer drong het tot je door dat er iets niet klopte? “Ik had alles waar ik ooit van gedroomd had. Een geweldige man, twee fantastische kinderen, en een liefdevol netwerk van familie en vrienden om me heen. Maar toch voelde ik me niet gelukkig. ‘Waarom voel ik me niet blij?’, vroeg ik mezelf af. Maar ik ging gewoon door, dacht dat het gevoel vanzelf wel zou verdwijnen. ‘Het is niet belangrijk, het gaat wel over, stel je niet aan’, bleef ik mezelf vertellen. Vooral tijdens mijn tweede zwangerschap probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat ik niet weer in die neerwaartse spiraal terecht zou komen, maar helaas, na de bevalling was het weer raak. Ik leek er gewoon niet uit te kunnen komen, hoe hard ik ook probeerde.”

Het constante doorgaan leidde tot een instorting bij Leslie: “Zelfs alledaagse dingen zoals de kinderen naar school brengen of samen aan tafel zitten werden een uitdaging.” Leslie voelde zich hier wel rot, maar niet schuldig over. “Schuld is zo’n zwaar beladen emotie. Als je depressief bent, voel je je volkomen machteloos. Je wilt dolgraag, maar je kunt gewoon niet. Gelukkig heeft Goof altijd gezegd: ‘Ik houd je nergens voor verantwoordelijk’. Dat was echt heel bijzonder.”

Denken we aan Gooische Vrouwen, dan komt glitter en glamour tevoorschijn. Hoe was dit voor jou? “Ik moest vaak een masker opzetten van mijzelf, maar dat kon ik niet altijd volhouden. Tijdens opnames kreeg ik zelfs paniekaanvallen. In het begin dachten de meiden met wie ik de serie maak nog ‘het kan een keer gebeuren’, maar na verloop van tijd beseften ze wel dat er meer aan de hand was. Op een gegeven moment trok ik me volledig terug van familie en vrienden. De angst en paniek waren zo verstikkend dat ik zelfs de deur niet meer durfde uit te gaan. Ik zocht eerst hulp bij de dokter, maar die wuifde mijn klachten weg met ‘je bent gewoon moe’. Na bijna vier jaar van deze innerlijke strijd en geen lichtpuntje aan de horizon, had ik al van alles geprobeerd. Van acupunctuur tot ademhalingsoefeningen, van psychologische hulp tot wat eigenlijk niet? Maar niets leek me uit dat diepe dal te kunnen tillen.”

Toch ben je eruit geklommen…“Ja! De wekelijkse sessies bij de psycholoog waren een constante steun. Na mijn bevalling kwam hij zelfs bij mij thuis. Op een gegeven moment, tijdens een telefoongesprek, zei hij ‘Het wordt tijd voor medicatie.’ In eerste instantie was ik daar fel op tegen, maar uiteindelijk besloot ik zijn advies toch op te volgen. Het was niet makkelijk, want de medicijnen kreeg ik niet zomaar. Het voelde vreselijk om eindelijk toe te geven aan medicatie en er dan nog zoveel moeite voor te moeten doen. Gelukkig lukte het. De eerste 12 weken leken de klachten alleen maar erger te worden. Ik moest zelfs slaappillen nemen om een beetje rustig te blijven en trok me volledig terug. Ik wilde niemand om me heen, behalve Goof. Hij stond dag in, dag uit aan mijn zijde. Hij heeft zelfs zijn werk opzij gezet om er voor mij te zijn.”

En na die 12 weken hel? “Was het heel vreemd.. Ik dacht ‘Huh, ik heb vandaag géén paniekaanval’. Dit gebeurde voor de medicatie ook weleens, maar dan kwam het een dag later net zo hard terug. Inmiddels ben ik al een jaar aan het lachen. Tuurlijk, er gebeuren wel heftige dingen, maar nu kan ik ermee omgaan, zoals een ‘normaal’ mens dat doet. Ik kan inmiddels al een jaar weer lachen, zonder dat er aanvallen op de loer liggen, en vooral alles doen wat ik wil.” Zelfs vliegen. “Haha, ja, dat komt echt door de medicatie! Ik heb altijd vliegangst gehad. Tien jaar geleden durfde ik het al niet. Maar ineens stapte ik in het vliegtuig zonder enige angst. Zelfs de piloot vroeg zich af of ik een toneelstukje aan het opvoeren was, maar het was echt geen pokerface!”

Dat moet fijn zijn! “Het is soms wel lastig, omdat ik toch medicijnen nodig heb om dit te kunnen. Er zijn altijd mensen die hier een mening over hebben. Maar hey, sommige mensen hebben toch echt een duwtje in de goede richting nodig. Eerst was ik ook geen fan, maar ik voel me als een gloednieuw mens. Het taboe dat erop rust, dat moet echt de deur uit. Laten we stoppen met elkaar te vertellen hoe we moeten moederen. Borstvoeding, flesvoeding, slapeloze nachten – het maakt allemaal niet uit. We zijn allemaal mama’s en we hebben allemaal onze eigen weg te bewandelen. Het is geen wedstrijd, en vooral geen schoonheidswedstrijd. Alles ‘moet’ mooi zijn op Instagram, en ja, guilty as charged, ikzelf doe er ook aan mee.”

It takes a village to… “Raise a mom. We krijgen zoveel tips tijdens onze zwangerschap. Volgen cursussen over de bevalling, lezen ons in over de voeding en slaap van baby’s, maar er is zero aandacht voor het feit dat er naast een baby, een moeder wordt geboren.”Een powermom die gisteren haar boek presenteerde… “Ja, echt heel bizar. Gisteren stond ik voor een volle zaal te spreken, terwijl ik twee jaar geleden niet eens in een ruimte met twee mensen durfde te staan. Als ik dit vertel, voelt het zelfs alsof ik over iemand anders praat.” Het verleden oprakelen, was niet altijd even makkelijk voor Leslie. “Pfoe, het was behoorlijk intens en het kostte me enorm veel energie. Het was bizar hoeveel herinneringen ik was kwijtgeraakt in die donkere periode, alsof ik in een waas leefde.”

Wat waren andere uitdagingen die je hebt ervaren tijdens het schrijven van je boek? “Ik leg alles bloot, ook privédingen uit mijn jeugd. Dit zijn best heftige dingen, zoals de scheiding van mijn ouders die veel indruk op me heeft gemaakt, en me misschien zelfs gevoelig heeft gemaakt voor een depressie. Als jong meisje was ik al negatief, zag ik beren op de weg en dacht ik eerder ‘Oh niet leuk’ in plaats van dat ik enthousiast was. Ik had eerst een hele fijne jeugd, maar toen mijn ouders uit elkaar gingen veranderde dit compleet. Ik kan me voorstellen dat dit lastig is om te lezen voor mijn moeder. Ik wil niemand, vooral haar, niet kwetsen. Ik heb haar gisteren ook bedankt, omdat het nu weer goed zit. Als ik mijn verhaal opschrijf, kan ik dat niet half doen. Ik moet wel eerlijk zijn naar mezelf en anderen.”

Hoe zijn de reacties op je boek? “Ik heb al zoveel berichtjes ontvangen van vrouwen die zichzelf in mijn verhaal herkennen. Dat doet me echt ontzettend goed. Het grootste compliment? Dat veel vrouwen mijn boek in één ruk hebben uitgelezen! Lezen kan een uitdaging zijn als je worstelt met een depressie. Ik weet uit ervaring dat een zin al niet binnenkomt. Daarom heb ik het verhaal ook ingesproken als luisterboek, speciaal voor de vrouwen die er middenin zitten.”

Hoe trots ben je op jezelf? “Ik ben vooral blij dat ik het achter de rug heb. Het was een intense reis, maar ik kan weer ademen. Als ik terugdenk aan gisteren, en daar gewoon sta… Denk ik bij mezelf: ‘Jeetje, ik ben er weer!'”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.