Beeld: Canva
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Malou: “Ik kende Mark al jaren via de tennisclub. Een aardige, rustige vent die altijd wel in was voor een praatje. Niet iemand waar ik meteen allerlei vragen bij had. We klikten goed. Gewoon vriendschappelijk, hoor.
Op een dag, na de les, vertelde ik hem dat mijn dochter van elf het helemaal zag zitten om model te worden. ‘Ze wil zich inschrijven bij een modellenbureau’, vertelde ik. ‘Dan moet je wel goede foto’s hebben’, reageerde hij meteen enthousiast. ‘Ik ben fotograaf. Ik heb een studio aan huis. Ik kan wel wat foto’s voor je maken, voor een vriendenprijsje.’
Klonk handig. Geen ingewikkelde fotoshoot op een onpersoonlijke plek, maar gewoon iemand die ik kende. En voor twintig euro kon ik er weinig op verliezen, toch?
Dus op een woensdagmiddag na school stapten mijn dochter en ik in de auto, op weg naar zijn studio. De navigatie leidde ons naar een oud flatgebouw aan de rand van de stad. Niet de locatie die je je voorstelt bij een professionele fotostudio, maar hé – wie weet was het vanbinnen wel top.
Dat was het dus niet. Toen hij opendeed, kwam er meteen een muffe geur naar buiten. Het flatje was klein, rommelig en… gewoon oud. ‘De studio is hier’, zei hij opgewekt, terwijl hij ons een klein kamertje in wees. Ik liep achter hem aan, en toen ik binnenstapte, viel ik nog net niet steil achterover van schrik.
Er hingen lakens aan de muur – als achtergrond – maar niet de neutrale doeken die je bij een studio zou verwachten. Nee, ruitjes. Paisley. Zelfs eentje met een soort jaren-70 bloemenprint. Mijn dochter keek me met grote ogen aan.
Ik had moeten zeggen: ‘Sorry, dit wordt ‘em niet.’ Maar ik voelde me bezwaard. Hij bedoelde het goed. En eerlijk is eerlijk: ik voelde me niet onveilig. Alleen een tikkeltje ongemakkelijk. Dus we gaven het een kans. In een kamer waar je met moeite kon draaien zonder iets om te stoten. Het werd een kwartiertje knutselen met belichting, rare hoeken, en close-ups waarbij alleen haar hoofd op de foto paste omdat de beste man in de mini kamer niet verder van haar kon staan.
Na een kwartier shooten vond ik het welletjes. En vond ik het mijn plicht als moeder om mijn dochter er niet mee door te laten gaan. ‘We moeten door’, loog ik. ‘Ik moet m’n andere kind van school halen.’ Dat kind bestaat helemaal niet, maar ik wilde gewoon weg.
Eenmaal buiten begonnen we te lachen. Tranen over onze wangen. ‘Wat wás dit?’ riep mijn dochter. En ik kon haar alleen maar gelijk geven.
We hebben de foto’s nooit gezien. En ik heb er ook nooit meer naar gevraagd. Ik vermoed dat hij zelf ook wel wist dat ze niet bruikbaar waren. Niet lang daarna ben ik gestopt met tennis. Niet alleen vanwege hem, maar het hielp ook niet. Tot op de dag van vandaag denk ik nog altijd: wat was dat nou?
Was het onschuldig? Volgens mij wel. Ik denk dat Mark oprecht dacht dat hij een fotograaf kon worden en dit als kans zag om ervaring op te doen. Waarschijnlijk was dit zijn eerste poging. En ach, wie ben ik om iemands droom de kop in te drukken? Ik heb nooit het idee gehad dat hij slechte bedoelingen had, daar ben ik vrij zeker van. Wel ben ik er zeker van dat hij nooit fotograaf is geworden.”
Kim Feenstra fotografeerde onlangs de zwangere verloofde van haar ex. Je leest hier waarom.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
