Beeld: Canva
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Malou: “Ik kende Mark al jaren via de tennisclub. Een aardige, rustige vent die altijd wel in was voor een praatje. Niet iemand waar ik meteen allerlei vragen bij had. We klikten goed. Gewoon vriendschappelijk, hoor.
Op een dag, na de les, vertelde ik hem dat mijn dochter van elf het helemaal zag zitten om model te worden. ‘Ze wil zich inschrijven bij een modellenbureau’, vertelde ik. ‘Dan moet je wel goede foto’s hebben’, reageerde hij meteen enthousiast. ‘Ik ben fotograaf. Ik heb een studio aan huis. Ik kan wel wat foto’s voor je maken, voor een vriendenprijsje.’
Klonk handig. Geen ingewikkelde fotoshoot op een onpersoonlijke plek, maar gewoon iemand die ik kende. En voor twintig euro kon ik er weinig op verliezen, toch?
Dus op een woensdagmiddag na school stapten mijn dochter en ik in de auto, op weg naar zijn studio. De navigatie leidde ons naar een oud flatgebouw aan de rand van de stad. Niet de locatie die je je voorstelt bij een professionele fotostudio, maar hé – wie weet was het vanbinnen wel top.
Dat was het dus niet. Toen hij opendeed, kwam er meteen een muffe geur naar buiten. Het flatje was klein, rommelig en… gewoon oud. ‘De studio is hier’, zei hij opgewekt, terwijl hij ons een klein kamertje in wees. Ik liep achter hem aan, en toen ik binnenstapte, viel ik nog net niet steil achterover van schrik.
Er hingen lakens aan de muur – als achtergrond – maar niet de neutrale doeken die je bij een studio zou verwachten. Nee, ruitjes. Paisley. Zelfs eentje met een soort jaren-70 bloemenprint. Mijn dochter keek me met grote ogen aan.
Ik had moeten zeggen: ‘Sorry, dit wordt ‘em niet.’ Maar ik voelde me bezwaard. Hij bedoelde het goed. En eerlijk is eerlijk: ik voelde me niet onveilig. Alleen een tikkeltje ongemakkelijk. Dus we gaven het een kans. In een kamer waar je met moeite kon draaien zonder iets om te stoten. Het werd een kwartiertje knutselen met belichting, rare hoeken, en close-ups waarbij alleen haar hoofd op de foto paste omdat de beste man in de mini kamer niet verder van haar kon staan.
Na een kwartier shooten vond ik het welletjes. En vond ik het mijn plicht als moeder om mijn dochter er niet mee door te laten gaan. ‘We moeten door’, loog ik. ‘Ik moet m’n andere kind van school halen.’ Dat kind bestaat helemaal niet, maar ik wilde gewoon weg.
Eenmaal buiten begonnen we te lachen. Tranen over onze wangen. ‘Wat wás dit?’ riep mijn dochter. En ik kon haar alleen maar gelijk geven.
We hebben de foto’s nooit gezien. En ik heb er ook nooit meer naar gevraagd. Ik vermoed dat hij zelf ook wel wist dat ze niet bruikbaar waren. Niet lang daarna ben ik gestopt met tennis. Niet alleen vanwege hem, maar het hielp ook niet. Tot op de dag van vandaag denk ik nog altijd: wat was dat nou?
Was het onschuldig? Volgens mij wel. Ik denk dat Mark oprecht dacht dat hij een fotograaf kon worden en dit als kans zag om ervaring op te doen. Waarschijnlijk was dit zijn eerste poging. En ach, wie ben ik om iemands droom de kop in te drukken? Ik heb nooit het idee gehad dat hij slechte bedoelingen had, daar ben ik vrij zeker van. Wel ben ik er zeker van dat hij nooit fotograaf is geworden.”
Kim Feenstra fotografeerde onlangs de zwangere verloofde van haar ex. Je leest hier waarom.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
Volgens opvoeddeskundige Jenny Anderson is het belangrijk om je kind te leren dat je plezier kunt blijven houden in het leren op school.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
Suzan en Freek kunnen niet wachten op het ouderschap en fantaseren nu al over de curling ouders die zij denken te worden voor hun zoontje.
