Beeld: Canva
Heel Nederland leeft mee na de dood van de 14-jarige Lisa uit Duivendrecht. Het is de grootste angst van iedere ouder: je kind gaat nietsvermoedend op pad, en komt niet veilig thuis. Ook Caro werd geconfronteerd met die angst.
Caro: “Ze was 13, zat in de tweede klas. Vorige winter ging mijn dochter Amelie op een doordeweekse dag na school nog even bij een vriendin “chillen”, zoals ze het zelf noemt. Rond zes uur pakte ze de bus naar huis, om op tijd te zijn voor het avondeten. Het was niet laat, maar wel donker. Vanaf de bushalte moest ze nog een stuk lopen richting ons dorp, dat net buiten een grote stad ligt. Ze had het stuk al een ontelbaar aantal keren gelopen, maar deze keer voelde het meteen niet pluis.
Ze merkte dat er een man achter haar liep. Capuchon op, handen in zijn zakken. Eerst dacht ze: toeval. Maar hoe verder ze liep, hoe leger de straten werden en hoe duidelijker het werd dat hij bleef volgen. Amelie werd angstig. Ze durfde niet naar huis te lopen, bang dat hij dan zou weten waar wij wonen. Dus liep ze doelloos rondjes door de buurt. Hij ook. Geen logische route en juist daarom wist ze zeker: hij zat achter haar aan.
Na dertig minuten door de straten zigzaggen, zat haar hart in haar keel. Aanbellen bij iemand durfde ze niet, net zoals keihard gillen. Ze besloot het op een rennen te zetten. Gelukkig zit ze op atletiek, dus ze zette er flink de vaart in. Pas toen ze hem niet meer zag, durfde ze richting huis te sprinten. En zo stormde ze, compleet buiten adem en lijkbleek, bij ons naar binnen.
Ik zag meteen dat er iets mis was. Ze huilde en vertelde snikkend wat er gebeurd was en hoe bang ze was geweest. Mijn man is nog de buurt in gegaan, maar vond niemand die aan haar beschrijving voldeed. We hebben melding gedaan bij de politie, maar meer dan “een zwarte capuchon” kon Amelie niet zeggen.
Of die man gewoon een engerd was die het leuk vond om een jong meisje bang te maken, of dat hij echt kwade plannen had – we zullen het nooit weten. Maar voor mij als moeder was het een grote reminder om extra alert te zijn en met mijn dochter in gesprek te gaan hoe ze in dit soort situaties moet handelen. Het laat zien hoe kwetsbaar meisjes en vrouwen zich nog steeds voelen zodra het donker wordt. Ik hoop zó dat Amelie en alle andere meiden opgroeien in een wereld waarin ze zich niet meer hoeven af te vragen of een man die achter hun loopt kwade bedoelingen heeft.”
Heather weet nog goed hoe de mannen haar als klein meisje in hun busje probeerden te lokken. Je leest haar verhaal hier.
In verband met privacy zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bij de redactie bekend.
Ook je verhaal (anoniem) doen? Stuur een mailtje naar redactie@kekmama.nl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.
Een solo-tripje naar Lille om even op te laden? Klinkt als de droom van elke moeder met zeven kinderen. Voor Lisa Jansen, beter bekend als de nuchtere moeder van het gezin Bal uit Een huis vol, werd het een avontuur vol stress, wifi-drama en een onverwacht telefoontje van de politie.
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.
