Column Lieve: ‘Waarom voel ik me zo eenzaam?’

Hebben meer gescheiden moeders dat? Dat enorm grote gevoel, zo nu en dan, van eenzaamheid. Niet alleen bij de vijftiende film die je eentje zit te kijken, of kokend met twee kinderen aan je been terwijl je NU een man in je leven nodig hebt, maar gewoon op momenten waarop je het niet verwacht, op moment dat het je overvalt.
 

‘Sjonge, wat voel ik me eenzaam'

Zo’n enorm eenzame avond is het vanavond. De jongens liggen te slapen, Jan met een paracetamolletje omdat-ie koorts heeft en Dries tevreden, zo te horen aan het rustig ademen dat klinkt uit de babyfoon. Ik zit voor me uit te staren. De oppas heb ik afgebeld omdat sporten niet belangrijker is dan direct naast Jan zijn bed staan mocht hij wakker worden. Maar sjonge, wat voel ik me eenzaam.

Vandaag heb ik wel tweehonderd mensen gezien, en wel dertig mensen gesproken. In de supermarkt, bij de kapper, op het schoolplein, in de klas van Jan, via Whatsapp, mijn lief tijdens het avondeten en zelfs via de ouderwetse vaste telefoon, hoewel dat verkeerd verbonden was. Waarom overvalt dit enorme gevoel van eenzaamheid mij dan zo?
 

Delen

Misschien heeft het te maken met het feit dat ik letterlijk alleen ben op dit moment, misschien omdat mijn kleine jongen ziek is, misschien heeft het te maken met het allereerste speelafspraakje ooit, vanmiddag gemaakt door Jan zelf. Of misschien heeft het te maken met dat ik dat voorgaande met helemaal niemand kan delen. Nou ja kán delen wel, maar écht delen? Dat niet. Niemand voelt voor die twee kinderen wat ik voel voor hen. Zelfs mijn ex niet. Niet dat ik denk dat hij niet van hen houdt, maar zoveel als ik doe is eigenlijk onmogelijk. En al deed hij het wel, delen met hem kan ik het ook niet.
 

‘Wat een geweldig kind'

Vanmiddag ontplofte ik bijna van trots en overstroomde ik bijna van liefde toen Jan ietwat voorzichtig vroeg aan Levi of hij met hem wilde spelen. Ik wil hem optillen, op mijn nek zetten en schaamteloos over het schoolplein schreeuwen ‘Jaaaaaaa, vaders en moeders, jongens en meisjes, mijn kind, mijn kleine jongen heeft voor het eerst een speelafspraak gemaakt, helemaal zelf, wat een geweldig kind’.

Dat andere moeders dit gevoel kennen geloof ik wel. Die schaamteloze trots en liefde voor je eigen kind. Maar waarschijnlijk delen zij dit gevoel aan het einde van de dag met hun man en de vader van dat fantastische kind. En waarschijnlijk is die vent dan net zo trots als die moeder en liggen ze samen uit elkaar te knallen van trots en vallen ze met een glimlach op hun mond in slaap.

Ik niet. Ik zit alleen op de bank. Net als elke andere doordeweekse avond. Maar vanavond hakt het erin. Eenzaam, maar glimmend van trots, pink ik een traantje weg. Even twijfel ik nog of ik het in de vriendinnen-app zal zetten. Maar ach, laat ik dat maar niet doen, de Hollandse nuchterheid, en de Achterhoekse bescheidenheid laten spreken. Mijn kind mag dan wel de allerleukste, knapste, liefste en slimste zijn, dat vinden al die andere moeders ook. En terecht.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >