Fotografie: Martika Avalon
Hormonen prikken, op de klok leven: een vruchtbaarheidstraject is fysiek zwaar, maar mentaal nog veel zwaarder. Vooral als teleurstelling op teleurstelling volgt. Hoe hou je dat vol en hoever ga je? Kim Feenstra vertelt haar verhaal.
Kim Feenstra (37): “Al eerder vertelde ik in een interview dat kinderen krijgen bij mij niet vanzelf gaat en dat we onze zoon Brooklyn via ivf hebben gekregen. Daarop ontving ik veel reacties van vrouwen in hetzelfde schuitje. Maar toen ik een paar maanden terug op Instagram postte over het verdriet, de angst en teleurstelling over een mislukte terugplaatsing, werd ik overspoeld met lieve berichtjes van vrouwen die zich hierin herkenden.
Ik ben altijd open geweest over ons traject, maar deze reacties motiveerden me nog meer aandacht te vragen voor mentale issues bij ongewilde (secundaire) kinderloosheid. Niet veel mensen weten dat het bij een op de drie stellen voorkomt, toch is het vaak nog een taboe.
“Niet veel mensen weten dat het bij een op de drie stellen voorkomt”
Geen man wil op een verjaardag vertellen dat hij zwak zaad heeft. Ook als vrouw is het lastig je kwetsbaar op te stellen en pijnlijke vragen te beantwoorden over wanneer er (weer) een kind komt. Soms voel je je schuldig en minder vrouwelijk, ook al kun je er niks aan doen.
Bij mij zijn ooit twee eileiders operatief verwijderd, vanwege verklevingen en cystes. Ik wist al voor mijn dertigste dat ik hulp nodig zou hebben bij het vervullen van mijn kinderwens. Maar mijn arts garandeerde me dat ik vanwege mijn leeftijd, goede conditie en gezondheid met ivf eenzelfde kans had op een zwangerschap als een vrouw die op de natuurlijke manier zwanger kon raken. Dat gaf me vertrouwen, ook al had ik het liever anders gezien.
Stanley, mijn partner, was superlief en zei dat hij zeker wist dat wij samen een kind zouden krijgen. Desnoods via een draagmoeder of adoptie. Maar hij was ervan overtuigd dat we een kind zouden krijgen met ons gezamenlijk DNA. Dat is ook uiteindelijk gelukt.
Fluitend begon ik met hormonen prikken en ik voelde me superfijn. Na een mislukte terugplaatsing raakte ik bij de tweede keer zwanger van Brooklyn. We waren dolgelukkig. Zwanger zijn, leven voelen in mijn buik, was ronduit geweldig, maar emotioneel een rollercoaster. Negen maanden lang kampte ik met moodswings, het leek alsof alle hormonen die ik had moeten slikken er nu ineens uitkwamen. Maar toen was hij daar: Brooklyn, ons licht en onze liefde.
Lees ook – Gasthoofdredacteur Kim Feenstra: ‘Laten we liever zijn tegenover onszelf én elkaar’ >
Al snel wilden we opgaan voor een tweede kindje. We genoten van Brooklyn en het ouderschap en zien een kind als iets kostbaars. Ook gunden we hem een broertje of zusje. Bij de eerste punctie waren meerdere embryo’s weggehaald en daarvan zijn er vijf ingevroren. Helaas bleken deze niet goed ontdooid en dus moesten we opnieuw starten met het circus van hormonen slikken en eitjes prikken.
Omwille van onze privacy wil ik liever niet vertellen hoe veel eitjes er zijn geweest en hoe vaak de terugplaatsingen zijn mislukt. Het hele ivf-proces zelf is zo intens en zwaar, ik wil dat deel voor onszelf houden. Ook voor mijn partner is het pittig. Elke keer als we opgaan voor een terugplaatsing maken we een video en foto’s onder het mom: dit kan ons kindje worden. Ook voor hem is het heel verdrietig als het dan mislukt.
“De wens is nog net zo groot, maar ik wil eerst kijken wat er allemaal mogelijk is”
Niet geheim is de pauze die we hebben ingelast. De wens is nog net zo groot, maar ik wil eerst kijken wat er allemaal mogelijk is. Ik wil niet alleen vertrouwen op de medische wetenschap. Ik ben spiritueel en geloof in de kracht van het universum en het manifesteren van je wens. Ik heb op Instagram veel tips gekregen van lotgenoten en onder andere een orthomoleculair therapeut. Ik heb zoveel details gehoord die ik nog niet wist, dat ik die graag wil onderzoeken. Over koude baarmoeders en welke supplementen ik wel of juist niet moet slikken.
Uiteindelijk hoop ik vurig dat onze wens toch in vervulling gaat. Tot die tijd vraag ik vooral om begrip en rust. Laatst was er een foto gemaakt van mij en mijn schoonzus. Stonden er onder haar bericht opmerkingen als ‘Is Kim zwanger?’, ‘Heeft ze een buikje?’. Ik vind dat soort reacties pijnlijk. Zowel voor mij als voor alle andere vrouwen die hiermee worstelen. Sommigen doen er tien jaar over, anderen zullen nooit moeder worden. Stel zulke vragen gewoon niet. Ik ben altijd zo open, als het ons weer is gegeven, zal ik het met alle liefde met de wereld delen.”
Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:
*Goedkoper dan in de winkel
*Lees elke maand als eerst Kek Mama
*Gratis verzonden
Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
