Beeld: Canva Pro
Hooikoorts is op zichzelf al irritant, maar in combinatie met een zwangerschap en wat verslapte bekkenbodemspieren, kan het ook nog eens leiden tot zeer gênante momenten. Nora weet er alles van.
Nora (32), samen met Joachim, moeder van Leslie (1): “Ik heb al jaren last van hooikoorts, maar ‘last’ is in die zin een relatieve term. Niezen, traanogen, met vlagen ook een kriebelende keel: het is irritant, maar het gaat ook weer over. Bovendien werken antihistamine pilletjes prima om de ergste maanden door te komen.
Alleen kan je die pilletjes beter niet gebruiken tijdens je zwangerschap. Zo min mogelijk, is het advies. ‘Zo min mogelijk’ is ook nogal een relatieve term, dus ik besloot het maar gewoon helemaal niet te gebruiken toen ik zwanger was van Leslie. Better safe than sorry. En zó erg was het nou ook weer niet, die hooikoorts. Toch?
Nou, dat heb ik geweten. Hoogzwanger waggelde ik naar het centrum om wat boodschapjes te halen, de pollen destijds op hun piek. Ik liep langs een perk en ik begon me toch te niezen. Ik nieste en nieste en nieste en opeens voelde ik dat ik eigenlijk best nodig moest plassen – wat hoogzwanger natuurlijk ongeveer elke tien minuten zo is.
Ik probeerde door te lopen en het niezen te stoppen, maar het lukte niet. En toen voelde ik dat mijn bekkenbodemspieren het opgaven en plaste ik in m’n broek. Ik plaste midden op straat in mijn broek. Ik heb me werkelijk nog nooit zo geschaamd als op dat moment. Ik had een zwangerschapsbroek van spijkerstof aan, dus je zag het ook enorm goed.
Het was niet een beetje, dat nog net in je ondergoed blijft hangen, ik plaste letterlijk in m’n broek en je kon het helemaal naar beneden zien lopen. Het was stralend weer, dus ik had ook geen jas of vest wat ik om kon knopen om het te verbergen. Die walk of shame naar huis, waarbij ik onderweg niemand durfde aan te kijken, vergeet ik nooit meer.”
Weet jij hoe je hooikoorts van een verkoudheid kunt onderscheiden bij je kind? Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
