Nicolette staat huilend op de luchthaven: ‘Waarom doe ik dit ook alweer zo graag?’

Ik ben op expeditie voor het mooiste programma dat ik mag presenteren. Alleen zit ik elke keer dat ik vertrek met een knoop in mijn maag. Want ik ga mijn kinderen missen. Voor ik wegga maak ik kalenders, verstop ik cadeautjes en maak ik filmpjes waarop ik liedjes inzing en verhaaltjes voorlees – ik geloof alleen dat ze zo’n video nog nooit hebben bekeken. Maar toch, het gaat tegen mijn natuur in om mijn nest zo lang alleen te laten.
 

Lees ook
Lekker lezen: 7x kinderboeken voor de zomer >
 

Voor weken weg

Het grappige is dat mijn kinderen er eigenlijk veel beter mee omgaan dan ik. Op de dag van vertrek krijg ik tekeningen die ik in mijn hut kan ophangen. Ana heeft haar broer getekend, zodat ik extra aan hem kan denken. Slim meisje. Isa heeft een bloemenveld gemaakt met teksten erin verstopt: ‘Mama, als je me mist, lees dan dit.’ Jesse heeft de hele familie getekend, op een boot. Ana en Isa op het dek, papa achter het stuur, alle drie de honden en zelfs de katten zijn aan boord. Ik vertel ze dat ik de tekeningen prachtig vind, maar er valt me plotseling wel iets op aan de boot van Jesse. Iedereen staat erop. Behalve ik.

Ik vraag hem voorzichtig of ik ook een plekje heb gekregen op de boot. Hij kijkt me aan met zijn felblauwe ogen (dank Joost, dat je die hebt doorgegeven) en zegt: “Natuurlijk sta jij er niet op, jij gaat weg. Op de tekening die ik maak als jij thuiskomt, sta jij ook.” Mijn hart krimpt een beetje ineen. Ik ga voor weken weg en terwijl ik zelf bij alles denk: niet huilen nu, heeft mijn zoon alles al een plek gegeven.

Terwijl ik even later huilend op de luchthaven sta, vraag ik me af waarom ik dit ook alweer zo graag doe. Tien minuten later ben ik ingecheckt en bel ik snel naar Joost om te vragen wat de status is. Die is als volgt: iedereen is lekker aan het spelen en er is geen verdriet meer.
 

Avontuur

Mijn moederhart gaat deze weken een beetje pijn doen. Maar ik ga beginnen aan dit fantastische avontuur en wat ben ik trots op mijn gezin dat mij daarin steunt en op wie ik altijd kan bouwen. Mijn hartjes, mijn carrière, mijn leven… Ik ben dankbaar. Nu nog een paar weken wachten. En dan sta ik weer op de tekening. 
 

Deze column staat in Kek Mama 10-2021.

Lees ook
Nicolette Kluijver: ‘Ik wilde streng zijn tegen mijn kind, maar ik moest lachen’ >