‘Juf, ik durf mijn spreekbeurt niet te houden’

Donderdag, het eind van de schooldag. Mijn kinderen maken zich klaar om naar huis te gaan. Op Adine na, een verlegen meisje. Die drentelt voor mijn lessenaar. Ze heeft rode konen. En een trillipje. Ik vraag zacht: “Is er iets, Adine?” Adine: “Juf, ik durf mijn spreekbeurt niet te houden.” Die spreekbeurt heeft ze volgende week.

Spreekbeurt

“Waar wil je het over hebben?” vraag ik. Het lijkt me in ieder geval belangrijk dat ze interesse heeft in wat ze vertelt. “Ik weet niets”, zegt ze. Ik denk na. Laatst gingen we met de klas naar de kinderboerderij, dat vond Adine leuk. “Wat vond je de interessantste dieren?” probeer ik. “De biggetjes”, zegt ze. “Als je nou eens naar de bieb gaat met je mama of papa”, zeg ik. “Daar heb je kinderboeken over biggetjes. De klas vindt het vast heel leuk om daarover te horen.” Ze kijkt iets vrolijker. “Goed juf”, zegt ze. “En als je het eng vindt kom je eerst bij mij, dan gaan we samen kijken hoe je minder bang kunt zijn”, antwoord ik.

Ze loopt ietsje rechterop de klas uit. De volgende dagen vraag ik haar geregeld hoe haar spreekbeurt vordert. “Goed juf”, zegt ze tot mijn plezier. “En ik heb een verrassing. Samen met mama bedacht.”

Lees ook – ‘Ik stotter nog altijd wanneer ik nieuwe mensen ontmoet’ >

Biggensnuitjes

Op woensdag is het zover. Ik heb Adines spreekbeurt naar het eerste lesuur verplaatst, zodat ze er zo snel mogelijk vanaf is. Adine heeft een tas bij zich die ze voorzichtig draagt. Ze doet de zak open. Er zitten tientallen eierdopjes in met gaatjes waarin een elastiekje is bevestigd. Op elk dopje zijn twee rode puntjes getekend. Adine deelt ze uit. “Die moeten jullie opdoen”, zegt ze tegen de kinderen. “Het zijn biggensnuitjes.” Het omknopen van de eierdopjes leidt tot hilariteit.

“Ze gaat helemaal op in haar rol. Af en toe geeft ze zelfs een knorretje”

Dan gaat Adine – zelf ook voorzien van een snuitje – voor de klas staan met een biebboek dat heet: Lang zal ik leven! Het gaat over een biggetje, gespeeld door Adine, dat zo verlegen is dat ze zichzelf niet in de spiegel durft te bekijken. Op haar verjaardag durft ze niemand uit te nodigen. Ze kruipt verdrietig in bed, voor de gelegenheid gevormd door twee stoelen naast elkaar. Tot haar medebiggetjes uit haar klas haar komen wekken om een feestje met haar te bouwen. Ze zingen: “Lang zal ze leven!” Adine nodigt haar klasgenootjes uit dat ook te zingen. Ze gaat helemaal op in haar rol. Af en toe geeft ze zelfs een knorretje.

Verlegen

Ik moet denken aan een interview met Tom Hanks, die zei dat hij verlegen is tot hij weer een rol kan spelen. Dan is hij opeens zelfverzekerd. Dat schijnt voor meer acteurs te gelden. En nu dus ook voor Adine, wier verlegenheid op dit moment ver te zoeken is. Ook al speelt ze een verlegen biggetje.

“Haar verlegenheid is op dit moment ver te zoeken”

Ze weet uit ervaring heel goed hoe dat moet: niemand aankijken, een trillipje produceren. Alleen het blozen lukt deze keer niet. Wat een dijk van een spreekbeurt, denk ik. Als de klas is uitgezongen begin ik te klappen, en alle leerlingen klappen mee. Adine straalt van trots. En ik geef haar een tien.

Dit artikel staat in Kek Mama 10-2022.

Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.