Misgelopen feestjes: ‘Op zijn verjaardag besloot ik bij hem weg te gaan’

Imanda (41): “Voor de veertigste verjaardag van mijn beste vriendin hadden we met de jaarclub een fotoshoot gepland. Professionele fotograaf ingehuurd, attributen om haar huis aan te kleden, iedereen in nieuwe, passende outfits. We hadden zelfs een nanny opgetrommeld om onze kinderen – tussen de twee en tien jaar – een flink aantal uren zoet te houden.

Het was zaterdagmiddag, er waren hapjes, de wijn vloeide rijkelijk: alle ingrediënten voor een onvergetelijk feest, met dito aandenken. De ster van de show – onze vriendin – was in de zevende hemel. Bij het eerste deel van de shoot – een bacchanaal geïnspireerd op Het laatste avondmaal van fotograaf Jordi Gomez – bleek een van onze vriendinnen plotseling verdwenen. In geen velden of wegen te bekennen. Ach, dachten we, dan doen we die opname wel zonder haar.

Bij het tweede deel, een-opeen-foto’s in verschillende samenstellingen, dook ze gelukkig weer op. Ze bleek alleen zo dronken dat ze met haar uitgesmeerde lipstick en bezopen gedrag de hele shoot verstoorde. Het uiteindelijke resultaat van de foto’s was toch nog prachtig, maar niemand van ons heeft er ooit één van ingelijst. Van het hele feest hebben we dankzij haar collectief een kater.”

Beginnersfout

Mette (29): “Het is een klassieke beginnersfout, maar wisten wij veel. Dus trokken mijn vriend en ik alles uit de kast voor de eerste verjaardag van onze dochter. De taart was een kunstwerk, de versiering op maat met haar naam erop. We hadden wel vijftig gasten. Niet dat onze dochter er iets van meekreeg: die heeft van het begin tot het eind overal doorheen geslapen.”

De volgende keer een oppas

Shanti (35): ‘Weet je wát een goed idee is?' riepen drie bevriende buren- stellen en wij op een door wijn ingegeven avond: ‘Een burenfeest!’ In onze Vinex-wijk woonden alleen maar jonge gezinnen van wie de meeste kinderen veel met elkaar speelden. Als we het in het huis van het gezin met de meeste ruimte hielden, hadden we geen oppas nodig. De zolder kon dienen als slaapverdieping en dan checkten we tijdens het feest gewoon beurtelings of het nageslacht een beetje sliep.

Zo geschiedde. Weken aan voorbereiding gingen eraan vooraf, kosten noch moeite werden gespaard. Er was een dj, de champagne vloeide met liters. Alleen van dat ongestoorde dertigplusdansfeestje kwam niks terecht. Al om tien uur kwamen de eerste kinderen naar beneden. Ze konden niet slapen. Sloegen elkaar de hersens in. Er waren een paar bang in het donker. De muziek stond te hard.

Na twee uur ploeteren – de helft van de ouders in beschonken toestand – besloten we de hele meute maar naar beneden te halen. Dan dansten ze maar een nachtje mee. Behoorlijk optimistisch ingeschat natuurlijk, want binnen een halfuur hing het gros van de kinderen huilend van vermoeidheid aan onze benen. Voor twaalven breiden we er een eind aan en beloofden elkaar: de volgende keer nemen we een oppas.”

Alsnog gefeliciteerd

Minke (34): “Je moeder wordt maar één keer 65; dit zouden mijn vader, zus en ik groots en meeslepend maken. Dus besloten we als verrassing haar hele familie uit Australië in te vliegen. In de tussentijd bestelden we versiering voor het feestzaaltje en checkten elke r.s.v.p. om zeker te zijn van de opkomst. Maar op de beloofde leverdatum van de spullen bleef het angstig stil aan mijn voordeur.

Een belletje naar de leverancier leverde niets meer op dan de belofte dat de spullen elk moment zouden arriveren, maar dat gebeurde nooit. ‘Het gaat om de mensen’, riep mijn vader monter op de dag van het feest. Maar op dat moment rinkelde zijn telefoon: onze Australische familie was gestrand in Dubai. Ze hadden hun aansluiting gemist, en zouden op z’n vroegst de volgende ochtend pas in Nederland zijn. Daarmee was de domper compleet.

Mijn moeder had alsnog een heerlijke avond, maar niet van het formaat dat de bedoeling was. De volgende ochtend ging de deurbel. Drie keer raden wie er stonden, mét een postpakket in hun handen.”

Foei Bello

Anna-Louise (34): “Eén tip, als je een peperdure verjaardagstaart laat maken voor je jarige vierjarige: zorg dat de hond niet bij de tafel kan. We hebben hem de rest ook maar gevoerd.

Lees ook – Inspiratie nodig? 12x originele kinderfeestjes >

Leek zo'n goed idee

Belinda (40): “Mijn zestienjarige stiefdochter had een bijbaantje in de horeca van de lokale borstelbaan en kon wel korting regelen voor een kinderfeestje. Niet alleen een geweldig idee vond ik, maar ook een ontzettend lief gebaar naar haar zusje dat negen zou worden. Met beide handen greep ik het dus aan om op de dag van haar verjaardag met tien meiden op de ski’s te stappen.

We waren nog geen tien minuten bezig of de eerste gast maakte een schuiver. Niet gehinderd door enige techniek klapte een ander vriendinnetje boven op haar. Omdat de pols van de een wel wat raar stond en de ander een lelijke buil had, reed ik met gierende banden naar de EHBO, mijn man achterlatend in het feestgedruis. De pols bleek gebroken, de bult een lichte hersenschudding. Met het schaamrood op mijn kaken ontving ik hun ouders in het ziekenhuis, om me voortaan nog maar één ding voor te nemen: op verjaardagspartijtjes wordt alleen nog geknutseld.”

Bedankt voor de moeite

Nanda (32): “Onze bruiloft liep nogal in de papieren, dus zochten mijn man en ik naar manieren om het budget toch binnen de perken te houden. Ik was hoogzwanger van onze eerste dochter, er kwamen nog veel kosten aan. Vrienden van mijn ouders boden uitkomst: ze hadden een eigen restaurant en waren bereid de hele catering voor hun rekening te nemen. Tegen kostprijs. Een geweldig aanbod, dus we namen het dankbaar in ontvangst. ‘Gewoon Franse keuken hoor, niks ingewikkelds’, hintten we.

Op de grote dag reed een cateringbusje voor met een keur aan uitheemse gerechten. Indiaas. Thais. Een vleugje Indonesisch. Niet bepaald wat we in gedachten hadden, maar erger: het was níet te eten. De vis leek van rubber, het vlees was taai, de sauzen flauw en de rijst tot pap gekookt. Gelukkig waren er liters wijn om het weg te spoelen. Bovendien: ging het niet om het gebaar? We hebben de koks na afloop een enorm boeket gestuurd om te bedanken. En dat onze dochter, nu twee, dól is op Thais eten is vast geen toeval.”

Annuleren

Maud (36): “We waren al twaalf jaar samen, dus natuurlijk wist ik dat daadkracht niet de sterke kant was van mijn man. Toen ik hem leerde kennen was hij al drie keer van studie gewisseld en op zijn dertigste was hij nog altijd blut omdat hij zijn geld liever uitgaf aan jointjes en de kroeg dan aan het opbouwen van ons gezinsleven.

Toen onze zonen – nu vijf en drie – er eenmaal waren en hij nog stééds niks inbracht qua inkomen, in het huishouden of de opvoeding, bereikte mijn ergernis het toppunt. Dit zou nooit werken. Terwijl ik na een week fulltime werken op zaterdag de boodschappen het huis in zeulde voor zijn 36e verjaardag, sliep hij zijn roes uit. De ontbijtboel stond nog op het aanrecht, de kinderen speelden aan zijn voeteneind.

Opeens was ik er klaar mee. ‘Ik stop ermee’, zei ik. Terwijl de jongens van niets wisten, cancelde ik het feest en regelde een logeerplek voor mijn man bij vrienden. Sinds anderhalf jaar ben ik single en eerlijk: ik merk geen greintje verschil.”

Eventjes afgeleid

Sabine (40): “Sinds mijn scheiding, drie jaar geleden, heb ik twee dagen per week een oppas aan huis. Ideaal. Ze woont een paar deuren verderop, dus wanneer ik in het weekend een keer de stad in wil, kan ze ook altijd komen. Mijn dochters van tien en acht zijn dol op haar. Het leek dus een geweldig plan toen ze voorstelde te helpen op het tienjarige verjaardagsfeest van mijn oudste.

De boodschappen liet ik bezorgen, de aankleding verzorgde ik zelf; het enige wat de oppas hoefde te doen was alle kinderen in de gaten houden terwijl ik een slordige veertig volwassenen entertainde. Aan het eind van de middag werden de kinderen toch wat dreinerig. ‘Waar is de oppas eigenlijk?’ vroeg ik. Ze bleek al een uur verdwenen. Toen ik de tuindeur naar het achterommetje opende om poolshoogte te nemen, stond ze – fles wodka in de hand – te tongen met de buurjongen. Ik heb haar vriendelijk naar huis gestuurd en werk sindsdien twee dagen per week vanuit huis.”

Het lot

Diana (37): “Mijn man is een lot uit de loterij, daar zijn de meesten het wel over eens. Ontzettend zorgzaam en nooit bezig met zichzelf; geen verrassing dat hij als ambulancebroeder werkt. Omdat hij ook weleens in het zonnetje mocht staan, organiseerde ik een surpriseparty. Gewoon, zomaar, niet omdat hij jarig was of zo.

Ik dubbelcheckte zijn dienstrooster, belde voor de zekerheid een van zijn collega’s en draaide een mooi feest in elkaar. Er was op dat moment wel veel onderbezetting in zijn werk, dat wist ik. Maar niets in mij had er rekening mee gehouden dat hij kon worden opgeroepen. Dat gebeurde, krap een uur voordat het feest begon. Dus daar stonden we. Tientallen mensen op een feest zonder feestvarken. We hebben het er maar van genomen en de hele boel gefilmd. Mijn man moest er na afloop hard om lachen, mínstens zo blij met het idee.”

Als het maar gezellig is

Cindy (38): “Mijn man, mijn broer én mijn zwager werden alle drie kort op elkaar veertig. Reden voor een feestje, vonden de schoonzussen en ik. We regelden een cafeetje, stuurden de kinderen naar oma en de dj des huizes wilde wel draaien. Ja, alleen dance uiteraard, verzekerde hij; het enige waar de mannen naar luisterden.

Het eerste nummer dat hij draaide was I will survive door de Hermes House Band. Vooruit, best te interpreteren als dance, gaven we hem het voordeel van de twijfel. Maar toen daarna de ene Hazes-hit na het andere Wolter Kroes-nummer uit de speakers schalde, wisten we even niet hoe we het hadden. Had-ie echt niets anders? Wij hadden nog wel playlists op Spotify. Maar dat werkte allemaal niet, op zijn apparatuur. Gierend van de lach hebben we ondanks die gigantischer misser een fantastische avond gehad – hossend in plaats van stuiterend.”

Roomservice

Sam (32): “Mijn zoon (7) houdt niet zo van grote gezelschappen en drukte. Maar omdat ik dacht dat familie toch iets anders is, organiseerde ik een kleine borrel voor het afzwemmen voor zijn A-diploma. Dat oma voor de deur stond, kon hij nog wel waarderen. Maar toen alle ooms en tantes plus neefjes en nichtjes ook nog verschenen, dook hij onder in zijn kamer. Hij was er met geen stok uit te krijgen, dus hebben we de frietjes maar als roomservice bezorgd.”

Er was eens…

Janneke (34): “Bijna elke avond voor het slapengaan moeten mijn man en ik hetzelfde verhaaltje vertellen aan onze zonen van zeven en vijf. ‘Van toen jullie gingen trouwen, mam.’ Nou, dat ging zo: het gebeurde niet. Tenminste, niet op het afgesproken tijdstip.

Ten overstaan van een bomvolle trouwzaal had de ambtenaar van de burgerlijke stand de verkeerde trouwakte voor zich. De onze? Foetsie. De onrust groeide toen ze de zaal uit sprintte en ons maande rustig te blijven. Waarop een andere ambtenaar ons verzocht héél even te wachten. Dat duurde bijna drie kwartier, waarin ze naar huis scheurde om de juiste documenten te halen. We zeiden alsnog ‘ja’ die dag, maar we hebben wel een claim ingediend. De receptie moesten we overslaan omdat het diner al bijna begon toen we eindelijk een ring aan onze vingers hadden.”

Dit artikel staat in Kek Mama 07-2020.

Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.