De juf: ”Bij deze steen ben ik gevonden’, vertelt de geadopteerde Chi’

Dinsdagochtend, geschiedenisles. Ik heb de kinderen gevraagd om een historisch object mee te nemen van thuis. Iets wat de geschiedenis tastbaar maakt. Boet (11) heeft een jaargang Donald Ducks uit 1983 bij zich – van zijn vader. Diane (10) komt met een krulspeld van haar oma aanzetten. Pien (11) met de teddybeer van haar moeder toen zij een baby was. Pieter (10), een kleine jonkheer, toont een hoofdstel waarmee zijn overgrootvader paardreed. Mijn leerlingen kijken rumoerig toe.

Als laatste is Chi (11) aan de beurt. Een geadopteerd, van oorsprong Chinees meisje. Ze heeft een witte steen bij zich. “Bij deze steen ben ik gevonden”, zegt ze. Er valt een stilte. “Ik was er te vondeling gelegd door mijn geboorteouders. Mijn papa is die plek gaan bezoeken, hij heeft die steen meegenomen.” Ik ben in de war. Dit is zoiets groots. Hoe moet ik dit begeleiden? Maar Chi, kordaat, begeleidt het zelf wel, merk ik algauw.

Lees ook – ‘Onze adoptiezoon voelde meteen net zo eigen als onze biologische kinderen’ >

Vondeling

“Wat is dat, von-de-ling?” vraagt Kiki. Chi: “Dan leggen je ouders je ergens neer als baby en dan hopen ze dat een aardig iemand je vindt. Meestal word je naar een kindertehuis gebracht. Ik ook. En toen kwamen papa en mama me ophalen.” Je kunt een speld horen vallen in de klas. Het is de grootste angst van kinderen hun ouders kwijt te raken.

“Je kunt een speld horen vallen in de klas. Het is de grootste angst van kinderen hun ouders kwijt te raken”

Sep: “Weet je waarom je ouders je niet wilden houden?” Chi: “Ik denk dat het komt doordat de mensen maar één kind mochten krijgen van de regering. Omdat er anders te weinig te eten was, of te weinig werk. En in China willen de mensen vooral jongens, omdat ze die meer waard vinden dan meisjes. Dus werden meisjesbaby’s vaak te vondeling gelegd. Zodat de ouders bij de volgende baby kans hadden op een jongetje.”

“Waarom vinden ze jongens meer waard?” vraagt Fiep verontwaardigd. “Dat is in China nou eenmaal zo”, zegt Chi. “Vooral in de dorpjes. Jongens werken daar mee op het land en hebben de familienaam. Meisjes helpen in de keuken en als ze trouwen gaan ze bij de familie van hun man wonen, dus dan kunnen ze moeilijk voor hun ouders zorgen.”

“Wil je je echte ouders leren kennen?” vraagt Christiane. “Zoals bij Spoorloos?” Chi: “Papa en mama zijn mijn echte ouders. Die houden van me. Ze zouden me nooit weggeven.” Het is ook bijna onmogelijk haar geboorteouders te vinden, zegt ze. Omdat het strafbaar was wat ze deden, dus moest Chi in het grootste geheim worden weggedaan. “Vind je dat erg?” vraagt Constantijn. “Nee”, zegt Chi. “Ik vind het fijn hier.”

Een-kindpolitiek

Na afloop zie ik Chi blij naar buiten huppelen met haar vriendinnetjes. Ik ben zo trots op haar, en zo ontroerd. Zo blij dat ze lieve ouders heeft, Jan en Marianne. Zo blij dat ze later kan gaan studeren, iets wat in China maar de vraag zou zijn, terwijl ze superslim is. Anders dan die Chinese leiders, denk ik boos bij mezelf. China kampt door de een-kindpolitiek van destijds met een vrouwentekort, waardoor veel mannen geen vrouw meer kunnen vinden – er zijn er te weinig. Chi zijn ze in ieder geval kwijt.

Dit artikel staat in Kek Mama 08-2022.

Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.

Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:

*Goedkoper dan in de winkel

*Lees elke maand als eerst Kek Mama

*Gratis verzonden

Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.