Astrids zoon heeft ADHD: ‘De zakdoeken zijn niet aan te slepen’
zoon adhd
Kun je die jongen niet opvoeden? Spoort-ie wel? Moet-ie geen pilletje? Het is al ingewikkeld een kind te hebben dat anders is, maar de stomme opmerkingen van andere moeders maken het er niet makkelijker op.
Astrid weet er alles van. Haar zoon Simon is tien jaar en sinds een jaar gediagnostiseerd met ADHD. Astrid: “Je zou denken dat mensen dat op kilometers afstand herkennen, maar ho maar. Laat ik hem een ochtend los in het speelparadijs, heb ik alleen maar boze moeders aan mijn tafeltje. Heeft-ie weer een kind een bloedneus geslagen. Of zelf een smak gemaakt omdat hij zonder kijken aan de verkeerde kant van de klimtoren sprong. Dan schaam ik me diep en bied ik nederig mijn excuses aan, terwijl ik ondertussen denk: je moest eens weten hoe het thuis gaat. De zakdoeken zijn niet aan te slepen: er is er altijd wel een broertje in tranen vanwege Simon. In zo’n ballenbak is-ie nog relatief goed te hanteren omdat hij daar kan uitrazen.
‘In werkelijkheid is hij een hoopje ellende’
Natuurlijk snap ik dat mijn zoon anderen tot last is. “Waarom denk je dat we hem hebben laten onderzoeken? Op schooldagen geven we hem Ritalin. Dat is wel zo prettig voor hem omdat hij zich dan een beetje kan concentreren in de klas en niet alle kanten op stuitert. Hij komt op vreemden over als een rotkind dat willens en wetens de boel sloopt, kinderen pijn doet en niet luistert. In werkelijkheid is hij een hoopje ellende. Simon realiseert zich dondersgoed dat hij anders is en is daar elke dag verdrietig om.
Toch kiezen we ervoor hem in de weekends en vakanties geen Ritalin te geven. Dan slaapt hij weer een paar nachten rustig, want mét die pillen staart hij tot twaalf uur ’s nachts naar het plafond. Bovendien wil ik niet dat hij zijn hele jeugd gedempt en verdoofd beleeft. Geen Ritalin, dat betekent dat hij in het weekend nooit rustig op de bank zit met een boekje, zoals zijn broertjes. Geen uren met Lego speelt. En thuiskomt van het buitenspelen met kapotte of natte kleren. Is-ie weer aan een veel te dunne tak boven een sloot gaan hangen. Of erger: hij komt thuis aan de hand van een ouder of politieagent. Heeft-ie als een dolle met pvc-buizen lopen gooien.”
‘Moet dat kind geen pilletje?’
Dat zoveel kinderen lijden aan ADHD, en het gebruik van medicatie in tien jaar is verviervoudigd, maakt het er voor Astrid niet makkelijker op. “Het is gemeengoed geworden. Bij elke onnadenkende actie van Simon, krijg ik te horen: ‘Moet dat kind geen pilletje?’ Terwijl ik dan denk: ik vel toch ook geen oordeel over jouw zoon of dochter?”
Dit artikel stond eerder in Kek Mama.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
