Beeld: Canva
Romana (40) vloog samen met drie gescheiden vriendinnen voor een kindvrije trip naar Ibiza. Even weg uit de sleur, om zich opnieuw jong en begeerlijk te voelen. Daar trok een charmante man haar aandacht. ‘Hij voelde oprecht als een man van mijn leeftijd, die knappe jongen aan de bar.’
“Ik was de laatste van ons die veertig werd. En de laatste die ging scheiden, trouwens. We zijn al vriendinnen sinds de basisschool. Zet dat maar eens samen op een party-eiland: dat wordt natuurlijk een gruwelijke puinhoop.
We hadden een pracht van een vakantiehuis. Meer kleding bij ons dan de bagagelimiet van de luchtvaartmaatschappij toestond, en stoutere plannen dan we in onze twintiger-jaren ooit hadden gehad. We werkten alle vier fulltime; daar zouden we nu de vruchten van plukken ook.
We waren volledig los van thuis. Dronken mojito’s als limonade, boekten kaarten voor elke grote dj van wie we de naam ook maar vaag kenden, en waren vastberaden geen seconde te missen van al het heerlijks dat dit eiland te bieden had. Dit moest onze tweede jeugd worden. Groots en meeslepend. Een hengstenbal voor vrouwen.
We mochten er best zijn, vonden we zelf. Veertig is het nieuwe twintig, en ondanks de liters wijn die we doorgaans verstouwen, waren we nog best appetijtelijk voor het oog. Daarbij negeerden we voor het gemak maar even de talloze twintigers om ons heen, met dijen die slanker waren dan onze bovenarmen, gladgestreken gezichtjes waarvoor wij twee uur aan het plamuren waren, en buikjes zonder striae, littekens van keizersnedes en andere baby-souvenirs.
Wij, zo zeiden we, waren pas vrouwen. Warriors. Onafhankelijk en in het bezit van de superkracht een compleet mens op de wereld te zetten. ‘Who run the world? Gírls!’, zongen we door de straten. Als je elkaar continu op die manier moed inspreekt, ga je het op een gegeven moment nog geloven ook.
Hij voelde oprecht als een man van mijn leeftijd, die knappe jongen aan de bar. Ik bedoel: was ik zelf gisteren niet ook zevenentwintig? Ik wiegde zachtjes met mijn heupen op de maat van de muziek, toen hij naast me kwam staan. Mijn vriendinnen aan mijn andere kant porden me betekenisvol in mijn zij. ‘Neem mee!’, siste de één. ‘Ik slaap wel bij Cis op de kamer, grijp ‘m’, spoorde de ander aan. ‘Volgens mij wordt ‘ie hartstikke warm van je’, kirde de derde.
‘Tjonge’, dacht ik, ‘misschien hebben ze gewoon gelijk.’ Dus zwiepte ik mijn haar over mijn schouder, zette mijn zwoelste blik op, en zei alleen maar droogjes: ‘Hi.’
‘Pour the lady and her friends whatever they’re drinking’, beval de mooiboy de barman, terwijl hij naar me knipoogde.
‘O jóngens’, verzuchtte ik tegen mijn vriendinnen, ‘voor zó’n lekkertje bekeer ik me spontaan tot cougar.’
De knappe jongen trok een grijns van oor tot oor, en aaide zachtjes met één vinger over mijn bovenarm. Vervolgens sprak hij, in onvervalst Brabants: ‘Sorry, ik wil niet onbeleefd zijn mevrouw, maar u bent nog ouder dan mijn moeder.’”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms zijn de grootste levenslessen verpakt in kleine, intieme momenten. Voor Maxime Meiland was dat het moment waarop ze haar dochtertje Claire vertelde wie haar biologische vader is.
Sommige ouders lijken het moeilijk te hebben met één kind, terwijl andere een tweede of derde erbij juist veel pittiger vinden. Hoe werkt dat nou?
Voor veel ouders lijken games zoals Minecraft en Fortnite onschuldig: creatief bouwen, samen spelen en plezier maken. Maar experts waarschuwen dat deze videogames kunnen bijdragen aan gokverslavingen bij kinderen.
Voor vrouwen neemt de kans om zwanger te worden na hun 35ste af. Lange tijd werd gedacht dat dit vooral te maken had met de kwaliteit van de eicellen. Maar nieuw onderzoek laat zien dat ook de cellen, zenuwen en bindweefsels rondom de eicellen een belangrijke rol spelen bij het rijpen van de eicellen en […]
Claire, de driejarige dochter van Maxime, zal in het nieuwe seizoen van Chateau Meiland een stuk minder te zien zijn. Het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid heeft ingegrepen, vertelt Erica Meiland aan Veronica Magazine.
Je kleine spruit met een rugzak die half zo groot is als z’n lijfje de school zien binnenstappen, is een moment waar je hart van overstroomt. Trots, ontroering, lichte paniek: alles tegelijk. En terwijl jij nog met een brok in je keel bij het hek staat, huppelt je kind vrolijk naar binnen zonder ook maar […]
