Beeld: Shutterstock
Door een auto-immuunziekte is het voor Rachel Garlinghouse riskant om zwanger te raken. Dus adopteerden haar man en zij vier kinderen. Daar dacht haar omgeving – pijnlijk – nog weleens licht over.
Niet alleen haar eigen weg naar het moederschap verliep moeizaam. ‘Vriendinnen bleken onvruchtbaar, kregen miskramen, of verloren een kindje’, schrijft Rachel in een blog. ‘En het gemak waarmee mensen dan zeiden: “joh, dan adopteer je toch gewoon”; ik wil het nooit meer horen.’
Toen ze hun eerste kind gekregen hadden, zeiden mensen – in al hun onwetendheid: “Misschien lukt het nog om een kind van jezelf te krijgen”, schrijft Rachel. ‘Maar dit wás ons eigen kind. En dat was geen tweede keus, hij was niet minder waard dan een kind dat ik zelf gedragen zou hebben.’
Inmiddels zijn ze vier adoptiekinderen verder, en Rachel wil één ding benadrukken: bij adoptie doe je niets, maar dan ook niets ‘zomaar even’. ‘Eer je een keuze hebt gemaakt via welk bureau je wilt adopteren, of waar je überhaupt in aanmerking komt voor een adoptiekind, ben je tijden verder.’ Eerst volgt een uitgebreide screening – en dan is ‘uitgebreid’ zacht uitgedrukt, schrijft ze. ‘Alles om maar te controleren of je het wel waard bent om ouders te worden. En voor wat voor type adoptie kies je daarna? Uit welk land? Sta je open voor een kind met een beperking?’ En dan heeft ze het nog niet eens gehad over de kosten, en alle benodigde juridische hulp.
Lees ook:
Prachtig: zo ziet adoptie eruit >
Het voelde keer op keer ongelooflijk ongemakkelijk, vertelt ze. ‘We bestelden geen broodje; dit ging om een mens.’ Toch was dit alles niet het lastigste van het proces. ‘Want dat was het wachten tot er eindelijk een kind was dat ons nodig had.’ Rachel omschrijft het als ‘pure emotionele marteling’. ‘We wilden zó graag ouders worden.’
Na veertien maanden wachten op hun eerste kind en op het punt van opgeven, rinkelde de telefoon: ze werden vader en moeder. In de zes jaar daarna adopteerden Rachel en haar man nog drie kinderen. Elk traject verliep anders, maar makkelijk was het nooit. En dat is het nog steeds niet altijd, schrijft Rachel. ‘Geadopteerde kinderen krijgen vaak te maken met complexe emoties.’
Dus zeg nooit tegen een moeder dat ze ‘gewoon moet adopteren’, herhaalt ze. ‘Adoptie is geen makkelijke manier om moeder te worden. Tegelijk: een écht makkelijke manier om moeder te worden is er nooit.’
Meer Kek Mama? Volg ons op Instagram.
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Cara (34) geeft les aan groep 1/2.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Ah, kinderen. Wanneer ze een gigantische flapuit de wereld in gooien en jij met het schaamrood op je kaken de schade probeert te verminderen.
Als werk onverwacht roet in het ouderschap gooit, moet je soms creatief zijn. Zo ook Carolien, die last-minute een oppas moest regelen voor haar dochter Saartje. Haar vriendin Melia bood hulp aan — met als resultaat een middag die niemand snel zou vergeten.
