Beeld: Shutterstock
Door een auto-immuunziekte is het voor Rachel Garlinghouse riskant om zwanger te raken. Dus adopteerden haar man en zij vier kinderen. Daar dacht haar omgeving – pijnlijk – nog weleens licht over.
Niet alleen haar eigen weg naar het moederschap verliep moeizaam. ‘Vriendinnen bleken onvruchtbaar, kregen miskramen, of verloren een kindje’, schrijft Rachel in een blog. ‘En het gemak waarmee mensen dan zeiden: “joh, dan adopteer je toch gewoon”; ik wil het nooit meer horen.’
Toen ze hun eerste kind gekregen hadden, zeiden mensen – in al hun onwetendheid: “Misschien lukt het nog om een kind van jezelf te krijgen”, schrijft Rachel. ‘Maar dit wás ons eigen kind. En dat was geen tweede keus, hij was niet minder waard dan een kind dat ik zelf gedragen zou hebben.’
Inmiddels zijn ze vier adoptiekinderen verder, en Rachel wil één ding benadrukken: bij adoptie doe je niets, maar dan ook niets ‘zomaar even’. ‘Eer je een keuze hebt gemaakt via welk bureau je wilt adopteren, of waar je überhaupt in aanmerking komt voor een adoptiekind, ben je tijden verder.’ Eerst volgt een uitgebreide screening – en dan is ‘uitgebreid’ zacht uitgedrukt, schrijft ze. ‘Alles om maar te controleren of je het wel waard bent om ouders te worden. En voor wat voor type adoptie kies je daarna? Uit welk land? Sta je open voor een kind met een beperking?’ En dan heeft ze het nog niet eens gehad over de kosten, en alle benodigde juridische hulp.
Lees ook:
Prachtig: zo ziet adoptie eruit >
Het voelde keer op keer ongelooflijk ongemakkelijk, vertelt ze. ‘We bestelden geen broodje; dit ging om een mens.’ Toch was dit alles niet het lastigste van het proces. ‘Want dat was het wachten tot er eindelijk een kind was dat ons nodig had.’ Rachel omschrijft het als ‘pure emotionele marteling’. ‘We wilden zó graag ouders worden.’
Na veertien maanden wachten op hun eerste kind en op het punt van opgeven, rinkelde de telefoon: ze werden vader en moeder. In de zes jaar daarna adopteerden Rachel en haar man nog drie kinderen. Elk traject verliep anders, maar makkelijk was het nooit. En dat is het nog steeds niet altijd, schrijft Rachel. ‘Geadopteerde kinderen krijgen vaak te maken met complexe emoties.’
Dus zeg nooit tegen een moeder dat ze ‘gewoon moet adopteren’, herhaalt ze. ‘Adoptie is geen makkelijke manier om moeder te worden. Tegelijk: een écht makkelijke manier om moeder te worden is er nooit.’
Meer Kek Mama? Volg ons op Instagram.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
