Beeld: Shutterstock
Door een auto-immuunziekte is het voor Rachel Garlinghouse riskant om zwanger te raken. Dus adopteerden haar man en zij vier kinderen. Daar dacht haar omgeving – pijnlijk – nog weleens licht over.
Niet alleen haar eigen weg naar het moederschap verliep moeizaam. ‘Vriendinnen bleken onvruchtbaar, kregen miskramen, of verloren een kindje’, schrijft Rachel in een blog. ‘En het gemak waarmee mensen dan zeiden: “joh, dan adopteer je toch gewoon”; ik wil het nooit meer horen.’
Toen ze hun eerste kind gekregen hadden, zeiden mensen – in al hun onwetendheid: “Misschien lukt het nog om een kind van jezelf te krijgen”, schrijft Rachel. ‘Maar dit wás ons eigen kind. En dat was geen tweede keus, hij was niet minder waard dan een kind dat ik zelf gedragen zou hebben.’
Inmiddels zijn ze vier adoptiekinderen verder, en Rachel wil één ding benadrukken: bij adoptie doe je niets, maar dan ook niets ‘zomaar even’. ‘Eer je een keuze hebt gemaakt via welk bureau je wilt adopteren, of waar je überhaupt in aanmerking komt voor een adoptiekind, ben je tijden verder.’ Eerst volgt een uitgebreide screening – en dan is ‘uitgebreid’ zacht uitgedrukt, schrijft ze. ‘Alles om maar te controleren of je het wel waard bent om ouders te worden. En voor wat voor type adoptie kies je daarna? Uit welk land? Sta je open voor een kind met een beperking?’ En dan heeft ze het nog niet eens gehad over de kosten, en alle benodigde juridische hulp.
Lees ook:
Prachtig: zo ziet adoptie eruit >
Het voelde keer op keer ongelooflijk ongemakkelijk, vertelt ze. ‘We bestelden geen broodje; dit ging om een mens.’ Toch was dit alles niet het lastigste van het proces. ‘Want dat was het wachten tot er eindelijk een kind was dat ons nodig had.’ Rachel omschrijft het als ‘pure emotionele marteling’. ‘We wilden zó graag ouders worden.’
Na veertien maanden wachten op hun eerste kind en op het punt van opgeven, rinkelde de telefoon: ze werden vader en moeder. In de zes jaar daarna adopteerden Rachel en haar man nog drie kinderen. Elk traject verliep anders, maar makkelijk was het nooit. En dat is het nog steeds niet altijd, schrijft Rachel. ‘Geadopteerde kinderen krijgen vaak te maken met complexe emoties.’
Dus zeg nooit tegen een moeder dat ze ‘gewoon moet adopteren’, herhaalt ze. ‘Adoptie is geen makkelijke manier om moeder te worden. Tegelijk: een écht makkelijke manier om moeder te worden is er nooit.’
Meer Kek Mama? Volg ons op Instagram.
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Sommige kinderen lijken wel een onuitputtelijke batterij te hebben. Rennen, springen, spelen, praten – en dat het liefst allemaal tegelijk. Maar vergis je niet: ook jonge kinderen hebben soms gewoon rust nodig. Even niet naar school, niet presteren, niet sociaal hoeven zijn. Gewoon… pauze.
