Elise: ‘Geloof me, mijn kinderen ruimen zelden op, maar gelukkig heb ik een geheim wapen’

column Elise Eigen beeld
Elise Scheijven
Elise Scheijven
Leestijd: 3 minuten

Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar eerste psychologische thriller.

Lees verder onder de advertentie

Kinderen moeten zelf leren opruimen. Dat zegt iedereen. Verantwoordelijkheid, discipline, structuur: stuk voor stuk prachtige woorden. Mijn man hamert er steevast op: ‘Laat ze het zelf doen.’

Ja hoor, schat. Prima. Maar eerlijk? Ik bén gewoon een opruimer, waarschijnlijk een erfenis van mijn moeder. Alleen, tussendoor opruimen begin ik niet meer aan; ik stel het uit tot het einde van de dag. Want kinderen moeten ook gewoon kunnen spelen. Bovendien is het dweilen met de kraan open.

Legoworld lookalike

Ze hebben een prachtige speelhoek. Maar geloof me, daar spelen ze zelden. Liever stallen ze hun magnetische tegels uit in de keuken, de afstand bestuurbare auto’s in de gang en de Legoblokjes zo door het huis verspreid dat het aan het einde van de dag lijkt op Legoworld.

En soms, heel soms, als ik denk dat alles is opgeruimd maar ik er ineens nog één zie liggen, heb ik gewoon geen zin meer om te bukken. Dan verdwijnt die per ongeluk in de stofzuiger. Oeps. Ja, ik had het nog zo gezegd: ‘Opruimen, hè!’

Artistieke waarde

Ik heb het ooit echt geprobeerd: het strakke regime van eerst opruimen voordat je iets nieuws pakt. Spoiler: mijn zoons doen dat niet. En als ze al eens aan het opruimen gaan, is het een groot déjà-vu-moment: ‘Hee, dát Lego-poppetje was ik al weken kwijt!’ Binnen een minuut zitten ze weer midden in een compleet rollenspel.

Lees verder onder de advertentie

Soms laat ik hun bouwwerken een paar dagen staan. Dan voel ik me een goede moeder die hun creativiteit koestert. Tot er steeds meer bij komt en ik slalommend door de woonkamer moet stofzuigen. Dan is de artistieke waarde ineens nul komma nul en ben ik het zat.

Geheim wapen

Gelukkig heb ik een geheim wapen. Nee, geen wijn (al helpt dat ook). Het is het opruimlied van Dirk Scheele.

De kinderen beginnen rustig op te ruimen, mee op het ritme van de muziek. En op het moment dat de muziek versnelt, rennen ze gierend van de lach als twee wervelwinden met armen vol speelgoed richting de speelgoedmanden. En ja, ik ren zigzaggend achter ze aan, ook met beide armen vol speelgoed en een Hot Wheels-haai onder mijn kin geklemd, terwijl we versnellen op het tempo van de muziek.

Lees verder onder de advertentie

Wie had ooit gedacht dat opruimen zo leuk kon zijn. Bedankt, Dirk Scheele. Bedankt!

Meer verhalen lezen van Elise? Je vindt hier haar andere columns.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken

Facebook Twitter Whatsapp E-mail