Eigen beeld
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar eerste psychologische thriller.
Kinderen moeten zelf leren opruimen. Dat zegt iedereen. Verantwoordelijkheid, discipline, structuur: stuk voor stuk prachtige woorden. Mijn man hamert er steevast op: ‘Laat ze het zelf doen.’
Ja hoor, schat. Prima. Maar eerlijk? Ik bén gewoon een opruimer, waarschijnlijk een erfenis van mijn moeder. Alleen, tussendoor opruimen begin ik niet meer aan; ik stel het uit tot het einde van de dag. Want kinderen moeten ook gewoon kunnen spelen. Bovendien is het dweilen met de kraan open.
Ze hebben een prachtige speelhoek. Maar geloof me, daar spelen ze zelden. Liever stallen ze hun magnetische tegels uit in de keuken, de afstand bestuurbare auto’s in de gang en de Legoblokjes zo door het huis verspreid dat het aan het einde van de dag lijkt op Legoworld.
En soms, heel soms, als ik denk dat alles is opgeruimd maar ik er ineens nog één zie liggen, heb ik gewoon geen zin meer om te bukken. Dan verdwijnt die per ongeluk in de stofzuiger. Oeps. Ja, ik had het nog zo gezegd: ‘Opruimen, hè!’
Ik heb het ooit echt geprobeerd: het strakke regime van eerst opruimen voordat je iets nieuws pakt. Spoiler: mijn zoons doen dat niet. En als ze al eens aan het opruimen gaan, is het een groot déjà-vu-moment: ‘Hee, dát Lego-poppetje was ik al weken kwijt!’ Binnen een minuut zitten ze weer midden in een compleet rollenspel.
Soms laat ik hun bouwwerken een paar dagen staan. Dan voel ik me een goede moeder die hun creativiteit koestert. Tot er steeds meer bij komt en ik slalommend door de woonkamer moet stofzuigen. Dan is de artistieke waarde ineens nul komma nul en ben ik het zat.
Gelukkig heb ik een geheim wapen. Nee, geen wijn (al helpt dat ook). Het is het opruimlied van Dirk Scheele.
De kinderen beginnen rustig op te ruimen, mee op het ritme van de muziek. En op het moment dat de muziek versnelt, rennen ze gierend van de lach als twee wervelwinden met armen vol speelgoed richting de speelgoedmanden. En ja, ik ren zigzaggend achter ze aan, ook met beide armen vol speelgoed en een Hot Wheels-haai onder mijn kin geklemd, terwijl we versnellen op het tempo van de muziek.
Wie had ooit gedacht dat opruimen zo leuk kon zijn. Bedankt, Dirk Scheele. Bedankt!
Meer verhalen lezen van Elise? Je vindt hier haar andere columns.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.