‘Waarom wij openlijk over de dood praten met onze kinderen’

‘Niet vanzelfsprekend’

Jamies zoons hadden hun overgrootoma nog lange tijd in hun leven. ‘Toen ze 90 werd, wist ik dat ze haar aanwezigheid niet als vanzelfsprekend moesten zien. Ik zei ze vaak dat ze haar moesten bellen, op bezoek moesten gaan en lief voor haar moesten zijn, omdat zij op een dag ook zou komen te overlijden.’ Op zulke momenten deinsden de jongens nooit terug voor een gesprek over de dood: ze stelden tig vragen over de hemel en het hiernamaals. ‘Ik heb elke vraag beantwoord en ze gerustgesteld – dat niemand alleen is als ze doodgaan.’ Twee jaar later overleed Jamies oma op 92-jarige leeftijd. 

Lees ook
Opvoedtantes Els & Do over angst voor de dood >

‘Ze hielden haar hand vast’

‘Mijn man en ik kozen er bewust voor om vlak voor haar overlijden nog met de jongens (toen 9, 6 en 4 jaar) langs te gaan’, vervolgt ze. ‘En hoewel ze er niet meer uitzag als de vrouw die ze was, herkende ze onze kinderen nog en bood ze nog steeds snoep aan, zoals altijd. Mijn zoons hielden haar hand vast, maakten foto’s en knuffelden haar vaarwel. Ze waren zich volledig bewust van het feit dat dit de laatste keer was.’

‘Beschermen’

Door openlijk over de dood te praten, leren haar kinderen met hun emoties en verdriet omgaan, denkt Jamie. ‘Ik streef ernaar om ze te beschermen tegen negativiteit en kwaad in de wereld, maar de dood moeten we accepteren.’