‘Tijdens de carnaval gaan de kinderen ook als boswachter’

“Op het eiland Tiengemeten, midden in het Haringvliet, ligt een modderglijbaan. ‘Dat wordt je vuurdoop,’ zei mijn man toen ik vier jaar geleden deze baan kreeg, ‘anders ben je geen boswachter.’ Daar had ie een punt. Dus roetsjjjj, daar ging ik – de wasmachine draait wel, dacht ik.

Bovendien wil ik mijn dochters laten zien dat het niet erg is om vies te worden; de natuur is er om te ontdekken. Tot op zekere hoogte dan, hè. Zo hebben ze geleerd dat je een brandnetel van onderen kunt vastpakken, omdat ie dan niet prikt. Maar ook dat je zeldzame planten niet mag plukken en een kikker weer vrij moet laten als je ’m gevangen hebt. Veel van die dingen vertellen ze in hun klas, want ze zijn maar wat trots dat mama boswachter is. Tijdens carnaval wilden ze ook een donkergroen boswachterspak aan, mét hoed en een veer. Prima, oma kroop wel achter de naaimachine.

Lees ook

‘Mensen zijn verrast dat ik boswachter ben, logisch: zonder make-up ga ik niet op pad' >

Lichtgroene boswachter

Ik noem mezelf trouwens eerder een lichtgroene boswachter. Ik ben communicatieadviseur voor gemeentes en waterschappen, maar ook voor buurtbewoners en bezoekers. Zo leg ik uit dat begroeiing in natuurgebieden niet zomaar weggehaald wordt, maar dat we daarmee kustbroedvogels meer ruimte te geven. Het is belangrijk dat we de natuur koesteren, voor nu en voor later.

De meeste mensen begrijpen dat en gaan er respectvol mee om, maar in coronatijd was dat af en toe wel anders. Families gingen rustig met twintig man de duinen in om oma’s verjaardag te vieren, omdat het thuis niet mocht. Of ze zochten de olifantenpaadjes op om hardlopers en honden te ontzien. Begrijpelijk, maar niet de bedoeling. ‘Die mogen hier niet, dit is een wandelpad!’ riep Caro een keer toen we samen aan het wandelen waren en er mountainbikers op het pad voorbij raceten. Die maakten meteen rechtsomkeert en ik dacht trots: mijn meiden kennen tenminste de regels.

Ezelsbruggetjes

Ik probeer de kinderen op een speelse manier zoveel mogelijk te leren. Vogels kennen ze bijvoorbeeld bij naam dankzij ezelsbruggetjes: die met zijn snavel omlaag is een wulp, want die kijkt naar zijn gulp. Handig, al levert het ook weleens verwarring op. Nikki vertelde dat een vriendje zijn arm in het gips had. ‘Wat een pechvogel’, zei ik. Daarna zag ik haar denken: dat is toch helemaal geen vogel?”

Dit portret staat in Kek Mama 13-2021.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!