Beeld: Shutterstock
Met vier kinderen onder de vier jaar, leek het blogger Madison Hayes en haar man een logische stap dat zij haar baan opzegde om voor de kinderen te zorgen. Toch kwam ze maar niet af van het knagende schuldgevoel dat ze niet financieel bijdroeg aan het gezin. Onzin, weet ze nu.
Als Madison was blijven werken, was bijna driekwart van haar salaris opgegaan aan de kinderopvang. Toch kost het besluit met haar man dat ze thuisblijfmoeder werd, nu hun huwelijk, schrijft ze. ‘Elke discussie draait uit op dezelfde conclusie: hij werkt, en ik niet. Terwijl ik alles geef om de boel thuis draaiende te houden, met altijd wel een kind aan de borst, gierende hormonen en vier aanhankelijke peuters.’
Niet alleen haar aanstaande ex brengt weinig begrip op voor hoe hard ook zíj werkt – hoewel onbetaald. Ook de omgeving geeft Madison vaak het gevoel dat ze moet verantwoorden waarom ze thuisblijfmoeder is. ‘Omdat het goedkoper is. Omdat ik van mijn kinderen wil genieten. Omdat ik chronische pijn heb. Omdat, omdat, omdat.’
Lees ook:
‘Was ik maar een thuisblijfmoeder voor mijn tieners’ >
Inmiddels weet ze beter. ‘Er zullen altijd mensen zijn die thuisblijfouders veroordelen. Maar thuis zijn voor de kinderen is minstens zo hard werken als een betaalde baan. Het is eenzaam. En soms schijnbaar eindeloos, met alle gebroken nachten. En het moeilijkste: het is vaak ondankbaar werk.’ Want zelfs al zit ze in haar joggingbroek, terwijl haar man in vol ornaat de deur uitstapt; het is niet dat ze tijd heeft om te relaxen. ‘Maar dat lijkt niemand zich te realiseren.’
Madison vindt het hoog tijd dat thuisblijfouders en ouders die buiten de deur werken, als gelijkwaardig worden gezien. ‘Want sterker nog: het werk van een thuisblijfouder stopt nooit. Vaak óók niet wanneer de werkende ouder thuiskomt, en te moe is om bij te dragen aan het koken, schoonmaken en opruimen, dat na kantoortijden gewoon doorgaat.’ Dat er dan heel soms regenachtige ochtenden zijn waarop moeder en kinderen in pyjama’s op de bank hangen en niets doen, moet dus kunnen. Zonder schuldgevoel. ‘Ook dát is bijdragen aan het gezin’, vindt Madison. ‘Het gezin heeft namelijk af en toe ook de jij-versie van jou nodig, en niet alleen de huismanager. Wanneer je je kind uitbesteedt aan de kinderopvang, wil je toch ook geen leidsters die alleen maar bezig zijn de crèche te runnen?’
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
