Sommige situaties zorgen voor sprakeloze momenten. Pas achteraf doet je brein z’n werk en bedenk je je wat je eigenlijk had kunnen doen of zeggen. Florine, moeder van twee kinderen, ervaarde het onlangs in de supermarkt.
Florine: “Afgelopen week stond ik in de supermarkt onze wekelijke boodschappen in te slaan. Het was een zaterdag, dus dan weet je het wel: jengelende kinderen, gestreste ouders en karren die in elkaar vastlopen bij de groenteafdeling. Ik stond met mijn dochter bij de broodafdeling, terwijl zij enthousiast de broodjes aanwees die ze wilde. Een gewone, kneuterige zaterdagmiddag.
Een paar meter verderop stond een moeder met een jongetje van een jaar of vier. Blond haar, rode wangen, dikke tranen die over zijn gezicht rolden. Hij huilde, schreeuwde zelfs een beetje, waarschijnlijk over iets wat hij niet mocht. Een pak koekjes, een speeltje bij de kassa, of gewoon een slecht middagdutje gehad, wie zal het zeggen. Het soort driftbui dat elke ouder weleens heeft meegemaakt. Maar toen gebeurde het.
Zijn moeder draaide zich om, greep hem bij zijn bovenarm en – pats – gaf hem een klap op zijn billen. Hard genoeg om hem stil te krijgen én hard genoeg om mijn mijn maag te laten samentrekken. Het was alsof alles om mij heen stopte. Het gezoem van de supermarkt, het geratel van karren, het vrolijke geklets van mijn dochter. Het werd allemaal dof. Het enige wat ik zag, was dat jongetje. Hoe hij zich abrupt inhield, snikkend naar zijn moeder keek. Hoe ze hem zonder een blik of woord verder duwde.
Ik voelde het overal in mijn lijf: dit klopt niet! Mijn hart bonsde in mijn keel. Moest ik iets zeggen? Moest ik naar haar toe lopen en zeggen: ‘Hé, doe normaal, hij is maar een kind!’ Moest ik haar erop aanspreken? Of zou dat de situatie alleen maar erger maken? Mijn hoofd schreeuwde om actie. Mijn mond bleef dicht.
Ik keek om me heen. Niemand deed iets. Niemand zei iets. Alsof het niet was gebeurd. De moeder keek strak voor zich uit, het jongetje veegde met zijn mouw over zijn gezicht. Mijn handen klemden zich om de winkelwagen. Ze liep verder, maar ik bleef achter met een knoop in mijn maag. Schaamte, schuld, twijfel. Had ik iets moeten zeggen? Had ik iets kunnen doen? Of was het niet mijn zaak?
Thuis bleef het beeld door mijn hoofd spoken. Wat als dit vaker gebeurde bij het blonde jongetje? Ik dacht aan mijn eigen dochter. Wat als iemand haar zo zou behandelen? Wat als ik zelf ooit zo over de grens zou gaan? Eén ding wist ik zeker: de volgende keer zeg ik wél iets. Ook al weet ik nog steeds niet precies wat.”
Nog één mep en ik vertrek, dacht Yvonne (39) steeds. Toen haar man Ivar ook een tik gaf aan dochter Milou had ze eindelijk de moed hem te verlaten. Hier lees je haar hele verhaal.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Sara (37) was er klaar mee dat de mental load altijd op haar bordje kwam zonder enige waardering en dus besloot ze het een week aan haar man Daan over te laten.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
De nachtmerrie van elke moeder: je raakt je kind kwijt. Het ene moment is ‘ie er nog, je knippert, en poef. Weg. Het overkwam ook Janna. Zij dacht dat haar dochter was ontvoerd.
