Beeld: Shutterstock
Shayla (31) had net haar relatie verbroken, toen ze erachter kwam dat ze zwanger was. De vraag was alleen: van wie? Direct na haar bevalling liet ze een vaderschapstest doen.
Shayla: “Damian is net vijf maanden, maar pas sinds een maand of vier weet ik wie zijn vader is.”
Ik had een vaste relatie. Al sinds mijn negentiende. Mijn vriend en ik waren gek op elkaar, maar hadden nog niets gezien van het leven. We kenden elkaar van het uitgaansleven, en voor ons allebei was dit de eerste, serieuze relatie. Binnen een jaar woonden we samen. Best jong, als je pas twintig bent. Toen we allebei een baan vonden, jaren later, werd ons leven al snel gezapig. We ontwikkelden ons ieder een andere kant op; hij als IT’er, ik als schoonheidsspecialist. De avonden op de bank brachten we zwijgend door, en de stapavonden in het weekend deden we al snel liever met onze individuele vrienden dan met elkaar. We hadden allebei een kinderwens. Maar we hadden ook de tijd, dus spraken er wel over, maar handelden er niet actief naar. Wel spoelde ik op mijn achtentwintigste de pil door het toilet. Vooral omdat ik de hormonen zat was, maar ook met de gedachte: als het dan komt, dan is het welkom.
Maar ik werd niet zwanger. Ik was bijna dertig, toen ik verliefd werd op een ander. Achteraf was het meer aandacht dan echte liefde, maar deze man gaf me wat ik sluipenderwijs met mijn eigen vriend steeds meer miste: vriendschap en intimiteit. Mijn vriend en ik deelden een koelkast en een bed, meer diepgang had onze relatie niet meer. We vreeën nog wel, sporadisch, maar meer mechanisch dan uit liefde.
Drie maanden nadat ik verliefd werd op een ander, zette ik een punt achter onze relatie. Het was op, dacht ik, met deze man was het zo veel fijner. Maar een maand later zette hij me aan de kant. Ik was niet eens verdrietig, eigenlijk zelfs opgelucht. Mijn ex-vriend woonde bij zijn ouders, en alleen in ons appartement realiseerde ik me dat ik onze relatie had verbroken uit onvrede en vluchtte in de armen van een ander, maar nooit geprobeerd had mijn onvrede bespreekbaar te maken of aan te pakken. In datzelfde appartement, nog geen twee maanden na het vertrek van mijn ex en amper drie weken single, deed ik een positieve zwangerschapstest.
Lees ook: Relatiecrisis na de kinderen: ‘Misschien moeten we er maar mee ophouden’ >
Ik heb een uur verslagen op de bank gezeten. Natuurlijk wilde ik dolgraag een kind. En in één klap was me duidelijk dat ik dat ook maar met één man wilde: mijn ex-vriend met wie ik al tien jaar lief en leed deelde. Mijn zus bracht me tot rede. Zei: ‘Slaap er een nacht over, Shay, dan denk je morgen helder verder.’ De volgende ochtend belde ik mijn ex. We spraken we af voor lunch in een café, en sloten de tent na middernacht. Bespraken alles wat al die jaren ongezegd was gebleven. Hij miste mij net zo erg, maar we vonden allebei dat we tijd nodig hadden. Tijd waarin het mensje in mijn buik wel groeide, en waarover ik hem niet vertelde. Toen ik bijna tien weken zwanger was, waren mijn vriend en ik weer zo ver naar elkaar toe gegroeid, dat abortus – wat ik al die tijd als optie open had gehouden – voor mij geen mogelijkheid meer was. We wilden allebei dolgraag een kind, we waren weer gelukkiger dan ooit samen, en ik droeg een kind in me. Er zat niks anders op dan het hem te vertellen.
Hij reageerde liever dan ik had durven dromen. ‘Als het van hem is, erken ik het kind’, zei hij. Mijn avontuurtje dat evengoed de vader kon zijn, was in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik besloot hem niet in te lichten, en een vaderschapstest te doen zodra mijn kind geboren was. Mocht hij dan de vader blijken, dan kon ik het hem altijd nog vertellen. Voor mijn vriend was het best even slikken, dat een andere man de vader van mijn kind kon zijn. Maar ik was niet vreemdgegaan, veel kon hij er dus niet van zeggen. De zachtheid waarmee hij ermee omging, maakte dat ik alleen maar meer van hem ging houden. En ik, ik deed niet anders dan smeken dat dit echt zijn kind zou zijn.
Gek genoeg hebben we de zwangerschap toch ontspannen doorlopen. ‘Ik weet zeker dat hij van mij is’, zijn mijn vriend constant. ‘Misschien is het wel een meisje, en van een ander’, reageerde ik dan. Al lag ik ook weleens wakker: als mijn avontuurtje de vader was, zou er geen nood aan de man zijn, maar de situatie wel stukken gecompliceerder worden. Vijf maanden geleden werd Damian geboren – inderdaad een jongetje. Een dag na de geboorte hebben mijn vriend en ik ritueel wat wangslijm bij hem afgenomen met behulp van de zelftest. Ook mijn vriend leverde wangslijm in, en voor de zekerheid ik ook. Ruim twee weken later kwam de uitslag: mijn zoon groeit op met zijn eigen bloedverwanten.”
Een DNA-test kan via de huisarts, maar de vraag komt zo weinig voor, dat ook die je waarschijnlijk doorstuurt naar internet, weet een Rotterdamse huisarts bij navraag. “Die testen zijn vrij betrouwbaar. Het onderzoek wordt niet vergoed uit de basisverzekering, dus ook wij verwijzen uiteindelijk door naar die bureaus”, zegt zij. “Uit bloedonderzoek valt DNA-verwantschap niet vast te stellen, je hebt er haar, wangslijm, of nagels voor nodig.” De gemiddelde DNA-test via internet kost pakweg honderdvijftig euro. Ze zijn niet rechtsgeldig; wanneer je via de rechter DNA-verwantschap wilt vaststellen, zijn bij de test – meestal bij de huisarts – onafhankelijke getuigen nodig. Bovendien kun je alleen een DNA-test laten doen wanneer je juridisch ouder bent van het kind. Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
