Monique heeft korte armen en benen: ‘Ik tilde mijn dochter als een leeuwin met m’n tanden op aan haar boxpakje’

‘‘Wil Serena met mij kleuren, dan houd ik een potlood vast tussen mijn tenen. En met diezelfde tenen kam ik haar haren. Van jongs af aan ben ik gewend om alles met mijn ‘handige’ voeten te doen. Mensen vragen weleens of ik geen arm- of beenprothese zou willen. Ha, ik moet er niet aan denken. Die dingen zijn zwaar en trekken aan je huid. Mijn lijf klopt zoals het is: alles is prachtig in proportie.
 

Lees ook
Mama zit in een rolstoel: ‘Ik kan gewoon met mijn zoon basketballen hoor' >
 

Denken in mogelijkheden

Ik voel me niet anders. Nooit gedaan ook. Mijn ouders hebben mij leren denken in mogelijkheden. Waar artsen mij nul toekomstperspectief gaven, lieten zij een rolstoel ontwikkelen waarvan de zitting naar de grond kan. Daarmee kan ik, samen met mijn hulphonden, prima functioneren. Dat ik een halfuur verder ben om mezelf met een lift in mijn aangepaste auto te zetten, soit.

Ook Serena weet niet beter. Zij heeft geleerd geduldig te zijn. Roep ik haar omdat we vertrekken, dan komt ze meteen. Ik kan haar niet beetpakken en moet het daarom hebben van de communicatie. Uitleggen wat we gaan doen, wat ik van haar verwacht. En haar zelf laten nadenken: wat kan er gebeuren als je zomaar oversteekt? Het maakt haar zelfstandig en onze band ijzersterk.

Ultieme vrijheid

Niemand keek ervan op dat ik een kind wilde. Voordat ik Tinus ontmoette vroeg iemand zelfs of ik overwoog een bewust alleenstaande moeder te worden. Mensen zagen hoe zorgzaam ik was voor mijn honden en dat ik dolgraag met mijn neefjes en nichtjes speelde. Zelf had ik slechts één twijfel: wat als ik in of na de zwangerschap complicaties krijg en mijn kind niet zelf kan verzorgen? Maar al snel dacht ik: onzin, ik red me al jaren op mijn manier.

In het begin tilde ik Serena als een leeuwin met mijn tanden op aan haar boxpakje. Haar aankleden en verschonen deed ik op de grond – zoals alles. In huis gebruik ik geen rolstoel en ‘loop’ ik als een soort pinguïn op mijn billen. Die volgens Serena best dik zijn, trouwens. ‘Gelukkig maar’, zeg ik dan. ‘Zo val ik niet om als je op me klimt.’ Ik hou wel van zelfspot.

Nu ze ouder wordt, gaan we samen vaak paardrijden. Ik klem dan een lus tussen mijn tenen en de teugels onder mijn oksels. Terwijl Serena voor me uit hobbelt op haar merrie, voelt mijn paard als een verlengstuk van mijn lichaam: de ultieme vrijheid.”
 

Dit portret staat in Kek Mama 16-2021.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!