Mascha (46) is moeder van een zoon (19) die al bijna een jaar geen contact meer met haar wil. Ze heeft er veel verdriet van, maar wil haar zoon ook de ruimte geven om dingen te verwerken.
Mascha: “Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen: mijn kind wil geen contact meer met mij. En ik schaam me om het te zeggen, maar ik kan ergens begrijpen waarom. Niet omdat ik een slechte moeder was, maar omdat ik niet altijd de moeder kon zijn die hij nodig had. Maar verdriet heb ik er niet minder om.
Mijn zoon is nu negentien. Het laatste appje dat ik van hem kreeg is van bijna een jaar geleden. Daarin schreef hij: ‘Ik heb rust nodig. Voorlopig wil ik geen contact.’ En sindsdien: niets. Geen bericht, geen belletje, geen verjaardagswens. Soms staar ik eindeloos naar zijn profielfoto op WhatsApp. Vraag ik me af of hij gelukkig is. Of hij nog steeds van honden houdt. Of hij me mist.
Ik heb fouten gemaakt, dat weet ik. Zijn vader en ik gingen uit elkaar toen hij elf was en ik was in die jaren erna allesbehalve stabiel. Te veel stress, te weinig geduld. Ik werkte hard, was moe en schreeuwde vaker dan ik wilde. Hij was gevoelig en trok zich terug. En ik duwde onbedoeld harder. Ik had veel verdriet van de scheiding en kon dat moeilijk een plek geven. Ik zat zo met mezelf in de knoop, dat het me niet lukte om een aanwezige moeder te zijn. Ik deed wat ik kon, maar toch werd onze relatie steeds afstandelijker.
Toen hij zestien was, ging hij steeds vaker bij zijn vader slapen. Eerst een paar dagen per week, toen werd het standaard. Ik hield mezelf voor dat het tijdelijk was. Dat hij me nodig had, maar het even niet wist. Maar hij werd stiller, afstandelijker. En ik probeerde krampachtig verbinding te maken met soms cadeautjes en soms tranen. Maar wat ik echt had moeten geven, gaf ik te laat: veiligheid en rust.
Nu is hij volwassen. En hij kiest voor zichzelf. Dat doet pijn, maar ergens ook goed. Want het betekent dat hij grenzen durft te stellen. Dat hij voor zijn eigen welzijn kiest, iets wat ik hem juist wilde leren, al had ik gehoopt dat het niet ten koste van onze band zou gaan.
Ik hoop dat we over een tijdje onze band kunnen opbouwen, herstellen van de schade die na de scheiding is ontstaan door mij. Maar nog meer hoop ik dat hij gelukkig is met of zonder mij in zijn leven. Ik zal altijd op hem wachten, maar ik dwing hem nooit. Want liefde is ook loslaten, zelfs als het je hart breekt.”
Ook Jasmijn werd na de scheiding een andere vrouw, waarvan ze nooit had verwacht dat het zou gebeuren. Lees hier haar verhaal.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Toen Ariane beviel van haar eerste kind, dacht ze één ding zeker te weten: de kraamweek zou haar redding zijn. Lekker cocoonen met haar baby, de kraamzorg die de boel draaiende hield, thee bracht, de was deed, misschien zelfs een keer een boterham met hagelslag smeerde. Spoiler: het liep iets anders.
Elsemieke (31) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Heb je naaste lief? Tuurlijk, maar begin vooral bij jezelf. Pas als je voldoende aandacht aan jezelf hebt besteed, heb je ruimte voor anderen, zo simpel is het.
Elke maand vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging. Liesbet gaf haar pinpas mee aan haar dochter.
Je kinderen laten je regelmatig versteld staan, toch? Vaak op een positieve manier, maar soms ook op een… wat minder positieve manier. Mira maakte het mee tijdens de eindexamens van haar dochter.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
