Eigen beeld
Single mom Suus leeft in een nachtmerrie. Ze kreeg de diagnose borstkanker, de dag erna bleek ze zwanger. Een lichtpuntje en een houvast, maar haar zwangerschapshormonen bleken invloed op de kanker te hebben. Abortus bleek onvermijdelijk, om haar leven te redden.
Suus (35), alleenstaande moeder van Stijn (6) en Noud (4): “Ik voelde al een knobbeltje na de zwangerschap van mijn jongste zoon. Eerst deed ik het af als een melkklier, ik besteedde er weinig aandacht aan. Vlak na zijn geboorte overleed mijn moeder, dus mijn hoofd was vooral daar en bij mijn baby. Ik had geen ruimte om ook nog aan iets anders te denken.
Ik ben bewust alleenstaande moeder, dus ik had mijn handen vol. Drie jaar later kreeg ik toch echt last van dat knobbeltje, het voelde als een knikker en begon zeer te doen. Dat was het punt dat ik er toch mee naar de huisarts ging. Veel te laat natuurlijk. Ik werd onderzocht en meteen doorverwezen. Ik kreeg een mammografie en een echo, ze namen ook meteen drie biopten af.
Het bleek niet goed. Borstkanker. De grond zakte onder mij weg. Om verder te onderzoeken hoe groot de tumor was en of er uitzaaiingen waren, moest ik een MRI. Of ik zwanger was, werd me gevraagd. ‘Nee hoor, onmogelijk’, zei ik. Al had ik inmiddels sinds twee jaar een relatie, een kindje met hem stond niet op de planning. Omdat ik wel al ongesteld had moeten worden, raadde de verpleegkundige me aan toch voor de zekerheid een test te doen, want een MRI mag je niet doen in het eerste trimester. De dag na de uitslag deed ik de test. Positief!
Ondanks dat het totaal onverwacht en ook echt wel een shock was, was ik meteen heel blij. Dit kindje was dan wel ongepland, maar zeker gewenst. Dit zou me ook door deze heftige tijd heen slepen. Het geluk van een derde kindje, zou me hier doorheen helpen. De MRI werd niet gedaan en er werd een plan opgesteld voor de behandeling tijdens mijn zwangerschap. Ik vertelde het nieuws meteen aan mijn kinderen en iedereen in mijn omgeving.
Ik heb negen weken gedacht dat ik dit kindje kon houden. Toen er toch een MRI gedaan kon worden, kreeg ik slecht nieuws. Hormoongevoelige kanker, graad 3. Dit betekende dat de zwangerschap mij in gevaar bracht. Ik moest de moeilijkste keuze in mijn leven maken: koos ik voor mezelf, voor mijn leven, of voor het leven van mijn kindje? Nooit had ik overwogen een zwangerschap te laten afbreken, maar het idee dat ik mijn andere twee kinderen – en dit ongeboren kindje – alleen zou achterlaten, was ondragelijk. Dus ik koos voor zwangerschapsafbreking.
Als je denkt dat het niet erger kan worden, bleek de tumor veel agressiever was dan werd gedacht
Dit was een ontzettende klap, mentaal, maar ook fysiek. En tijd om bij te komen had ik niet, want er moesten keuzes gemaakt worden. Van chemo kan je onvruchtbaar worden, wilde ik mijn eitjes invriezen? Door deze zwangerschap besefte ik dat ik echt nog wel een grote wens had voor een derde kindje, dus ik besloot inderdaad het traject in te gaan om eitjes in te vriezen. Twee maanden spoot ik hormonen voor een zo goed mogelijke ‘oogst’. Hierdoor bleef ik op de hormonen high na de zwangerschap. Meteen hierna moest ik aan een hormoonkuur om me kunstmatig in de overgang te brengen, om de groei van de tumor te remmen.
Deze crash van hormonen was vooral mentaal ontzettend zwaar, maar ook fysiek merkte ik veel effecten. Mijn gewrichten deden pijn, emoties schoten alle kanten op, ik had geen geduld meer met mijn kinderen, ’s nachts had ik de welbekende opvliegers en ‘down under‘ was het kurkdroog. Alles denderde maar door, er was totaal geen tijd om bij te komen. Mijn borst werd afgezet om de tumor te verwijderen. Tijdens de operatie zou een prothese worden ingebracht, maar dit bleek – bij wakker worden – niet gelukt te zijn. Wel was mijn huid en tepel behouden, maar door huidafsterving moest de expander en de huid later alsnog verwijderd worden. Nu ben ik daar dus volledig plat. De zoveelste domper.
Als je denkt dat het niet erger kan worden, bleek uit het onderzoek van mijn borst dat de tumor veel agressiever was dan werd gedacht, met uitzaaiingen in mijn oksel. Dat betekende: toch chemo, jarenlange hormoontherapie en bestraling. Ondertussen stond er zo veel druk op mijn relatie dat deze stuk liep. Nog een klap te verwerken, ook voor mijn kinderen. Borstkanker heeft mij zoveel afgenomen.
Mijn kinderen betrek ik zo veel mogelijk in het traject, op kinderlijke wijze natuurlijk. Eigenlijk zijn ze nog veel te jong om het woord borstkanker te kennen. Het voelt oneerlijk, ze waren enorm verdrietig toen we afscheid moesten nemen van de baby. Ze vragen er nog regelmatig naar. Ik vertel ook eerlijk dat mama ziek is en dat ik vaak naar het ziekenhuis moet. Ik maak aftelkalenders voor mijn behandelingen en laat ze weten dat als ik in het ziekenhuis ben geweest, ik vermoeider ben en dat ze me dan misschien wat meer moeten helpen. Dit werkt eigenlijk best goed. We proberen er iets positiefs van te maken, zover dat gaat. Als alleenstaande moeder kan ik ook niet anders, ik heb geen hulp.
Ondertussen ben ik met de hormoontherapie gestopt, omdat ik het zo verschrikkelijk vond. Ik voelde me totaal niet mezelf, zeker toen ik op een gegeven moment steeds vaker schreeuwde naar mijn kinderen omdat ik mijn geduld niet kon bewaren. Ik vind kwaliteit van leven ook heel belangrijk, naast deze ziekte overleven. Dit was voor mij voor nu de juiste keuze. De bestralingen van mijn oksel heb ik achter de rug, nu ben ik bezig met mijn chemokuur.
Naast dat mijn borst is afgezet, zou mijn haar ook gaan uitvallen door de chemo. Dit vond ik nog erger dan het verlies van mijn borst. Ik had al niet zulke grote borsten en een afgezette borst kan je vrij makkelijk verhullen. Je haar is echt je aangezicht. Iedereen ziet dan dat je kankerpatiënt bent. Ik besloot het zelf af te knippen en op te sturen, zodat er een haarstuk van gemaakt kon worden. Zo lijk ik met een muts op niet kaal. Dat ben ik inmiddels wel. Ik had nog heel kort haar, maar dat begon met bossen tegelijk uit te vallen door de chemo. Dat vond ik elke ochtend op mijn kussen en na het douchen zó confronterend. Toen heb ik de tondeuse over mijn hoofd gehaald. Ook heel heftig, maar toch prettiger dan elke dag die confrontatie opnieuw moeten aangaan.
Dit jaar was klap, na klap, na klap. Januari zie ik als een nieuwe start
Vlak voor de kerst is deze chemokuur afgerond. Daarna is voor nu het idee dat ik tien jaar lang aan de hormoontherapie moet, om te zorgen dat eventuele restjes kanker geen kans krijgen. Of ik dat haal, weet ik niet. Ik vond het heel zwaar en het geeft geen garantie op het wegblijven van de kanker. Ik wil ook kwaliteit van leven overhouden. Het was vreselijk om me zo niet als mezelf te voelen. Ik ben mijn borst al kwijt, mijn haar kwijt… Ik wil niet ook nog mijn karakter kwijtraken. Hiervoor moet ik nog in overleg met mijn artsen.
Dit jaar was klap, na klap, na klap. Januari zie ik als een nieuwe start. Volgend jaar ga ik weer leven, in plaats van alleen maar overleven. Ik wil met de jongens naar Disneyland, als afsluiting van deze nachtmerrie. Ik probeer de toekomst vol goede moed voor me te zien. De borstkanker komt niet terug, blijf ik mezelf inprenten. Ik ga dit overleven. Ik moet wel. Voor mezelf, voor mijn jongens. Zij slepen me echt door deze periode heen. Voor hen ga ik nog naar buiten, kom ik nog onder de mensen. Ik weet niet of ik deze zware behandeling was aangegaan, als ik mijn kinderen niet had gehad.
Alle vrouwen wil ik echt op het hart drukken: check je borsten, elke maand. Wees niet zoals ik, dat je iets voelt maar er jarenlang niks mee doet. Ga naar de huisarts, laat je controleren op borstkanker. Echt, doe het. Anders beland je misschien wel in dezelfde shit als ik. Beter een keer te veel naar de dokter dan een keer te weinig.”
Je volgt het verhaal van Suus op haar Instagramkanaal. Wist je dat 1 op de 7 vrouwen borstkanker krijgen? Suus is dus zeker niet de enige. Lees hier hoe je 9 onbekendere signalen checkt!
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Sommige ouders lijken het moeilijk te hebben met één kind, terwijl andere een tweede of derde erbij juist veel pittiger vinden. Hoe werkt dat nou?
Sommige stellen praten eindeloos over of en wanneer ze aan kinderen willen beginnen. Bij Danny Froger en zijn vriendin Ann Dominique Wilten ging dat nét even anders.
Je kind komt naar je toe met een probleem: een lastige schoolopdracht, ruzie met een vriend(in) of gewoon een rotgevoel. Wat doe je dan? De meeste ouders schieten meteen in de helpstand: advies geven, oplossingen bedenken of proberen het probleem op te lossen.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Als jij bent opgegroeid in de jaren ’90 of vroege jaren 2000, dan weet je hoe anders de jeugd toen was. Geen smartphones, geen AirTags, geen ouders die elk moment wisten waar je was. Dit zijn elf momenten uit die tijd die pure nostalgie oproepen. .Op warme zomeravonden sprong je op je fiets, verdween je […]
Levenslange nieuwsgierigheid begint niet met bijles, maar met hoe jij thuis met je kind omgaat. Deze opvoedgewoontes zorgen er onbewust voor dat je kind enthousiast wordt van leren.
