‘Ik vind het moederschap na een jaar nog steeds niet leuk’

Shannon (28) woont samen met Jacques (39) en is moeder van Lennon (1).

“Ik kon niet wachten om moeder te worden, maar nu het zover is, kan ik er niet van genieten. Nooit had ik een sterke kinderwens. Tot ik Jacques ontmoette en binnen een week wist: dit is de vader van mijn kind. Mijn verse wens om zwanger te worden hield me direct dag en nacht bezig. Een halfjaar na onze ontmoeting woonden Jacques en ik samen, en weer een halfjaar later was het raak.

Jacques was blij met mijn plotselinge sterke kinderwens, hij wilde niet ‘stokoud’ vader worden. Door het dolle waren we, toen we op een vroege zondagochtend, nog vóór ik ongesteld zou moeten worden, een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. We moesten ons bedwingen niet meteen een hele babyuitzet aan te schaffen, het was immers nog zo pril. We schreeuwden het wel van de daken. We kregen een kind!

Uitgeput

Nu Lennon een jaar is, denk ik, terugkijkend, dat ik me misschien meer verheugde op de zwangerschap en voorpret om een baby, dan op de zorg voor een kind zelf. En ik wás heerlijk zwanger. Ik had geen enkel kwaaltje, tot drie dagen na de uitgerekende datum de bevalling inzette.

Na meer dan 24 uur weeën had ik eindelijk tien centimeter ontsluiting, maar kreeg geen persdrang. Uiteindelijk werd Lennon met behulp van een flinke knip en een vacuümpomp geboren in het ziekenhuis. Beduusd keek ik naar het glibberige, paarse wezen dat op mijn buik werd gelegd. Ik voelde geen blijdschap, alleen maar uitputting – en opluchting dat de pijn achter de rug was.

Lees ook – ‘Het is al ingewikkeld genoeg om je weg te vinden in de jungle van het moederschap’ >

Moederschap

We bleven drie dagen ter observatie in het ziekenhuis, waar verpleegkundigen de zorg voor Lennon grotendeels op zich namen. Maar eenmaal thuis waren Jacques en ik opeens op onszelf aangewezen. Natuurlijk, de kraamhulp hielp, maar de eerste nacht met z’n drietjes zal ik nooit vergeten. We sliepen geen minuut, waren alleen maar bezig met voeden, verschonen, sussen. Dit leek in niets op wat ik had verwacht van het moederschap. Was dit hoe ons leven er vanaf nu voor altijd zou uitzien?

Tot nu toe is het antwoord ja. Ik hou van Lennon, ik ben blij als hij me ’s ochtends brabbelend en stralend in zijn slaapzak begroet, en knuffel hem het liefst de hele dag plat. Maar het non-stop verzorgen, geen minuut voor mezelf hebben, nooit meer onbezorgd zijn; ik vind er geen klap aan.

“Het non-stop verzorgen, geen minuut voor mezelf hebben; ik vind er geen klap aan”

Ik heb een paar keer met een psycholoog gepraat omdat Jacques bang was dat ik last heb van een postnatale depressie, maar daar bleek geen sprake van. Ze adviseerde me mijn gevoel te onderkennen, en Lennon ook voldoende uit te besteden, zodat ik aan mezelf toekom. En dat helpt.

Sinds hij drie dagen naar de opvang gaat, kom ik weer een beetje tot mezelf, maar niet voldoende. Na vier dagen fulltime zorgen, ben ik elke dinsdagochtend weer dolblij als hij daar naartoe gaat, en dan mis ik hem ook niet. Jacques doet ook veel, ik kan weer net als vroeger twee avonden per week sporten. Maar dat zie ik nu vooral als vlucht. Soms vraag ik me af of ik wel geschikt ben voor het moederschap.

Roze wolken

Ik weet dat ik niet alleen sta in mijn gevoel, maar het is lastig dat de meeste verhalen die je leest en hoort nog altijd grotendeels gaan over roze wolken, rozengeur en maneschijn. Mijn leven als moeder is structureel licht bewolkt. Ik vrees dat de zon pas doorbreekt tegen de tijd dat Lennon zelfstandiger wordt.”

Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.