Beeld: Shutterstock
Rianne Blijleven (35) verhuist met haar man en vier kinderen naar Italië om zich te storten op zendingswerk.
“Afgelopen week zat ik met mijn oudste dochter in de vensterbank van ons huis. We wonen vier hoog tegenover het Centraal Station in Amsterdam. Ik keek naar de hectiek in de stad en zei: ‘Het is best bijzonder dat we hier hebben gewoond’. Mijn dochter knikte en kruiste een hokje door op de aftelkalender. Volgende maand beginnen we aan een groot avontuur: als gezin verhuizen we naar de regio Trentino, in het noorden van Italië.”
Mijn man en ik hebben altijd graag gereisd. Toen we kinderen kregen, riep onze omgeving dat het wel afgelopen zou zijn met die reizen van ons. Mooi niet, dachten wij en we droomden van een bestaan waarbij we zouden wonen en werken in het buitenland. Nu deze Italiaanse kans er ligt, wordt die droom werkelijkheid. In Amsterdam hebben we een ruim huis, maar geen natuur, geen rust. ’s Ochtends op weg naar mijn fiets loop ik tussen de toeristen. Manen ze me aan de kant te gaan, moet ik zeggen: ‘Excuse me, I líve here.’ Amsterdam is prachtig, maar die eeuwige drukte zal ik het minst missen.”
“In het noorden van Italië is het buitenleven populair. De regio trekt veel wandelaars en fietsers. Maar ook een grote groep mensen die een drang voelen naar de natuur en naar echtheid, vaak een zoektocht naar spiritualiteit. Reinier en ik gaan dan ook zendingswerk doen vanuit de stichting Jeugd Met Een Opdracht, de internationale zendingsorganisatie waar we al ruim tien jaar voor werken. Denk nou niet dat een zendeling als hoofddoel heeft om mensen een kerk binnen te trekken, dat beeld klopt helemaal niet. In Amsterdam verzetten we bijvoorbeeld veel werk in de rosse buurt waar we met de vrouwen in gesprek gaan tijdens een kop koffie. En we geven kunstlessen aan kinderen in de Bijlmer. Maar ook trainen we jonge christenen om in hun eigen omgeving een verschil in de wereld te kunnen maken.”
Lees ook
‘Ik zegde mijn baan op en koos daarmee voor mijn gezin’ >
“Al anderhalf jaar leven we toe naar de verhuizing. We hebben de kinderen Italië laten zien. Gevraagd hoe ze het zouden vinden daar te wonen. Kinderen zijn onbevangen. De belemmeringen die volwassenen zien, zien zij gelukkig niet. Ze zijn vooral benieuwd naar het huis en het stuk land eromheen. Die luxe konden we ze in Amsterdam natuurlijk niet bieden. School, nieuwe vriendjes maken, de taal leren… er staat hen veel te wachten. Als ouders maken we alles bespreekbaar; ‘Hé, het is oké als het niet meteen van een leien dakje gaat. Papa en mama vinden het soms ook spannend.’”
“We moeten er een leven opbouwen en een gevoel van thuis creëren. Daarom zal het werk het eerste jaar nog op een laag pitje staan. Want het zou aardig hypocriet zijn om als zendeling de wereld een mooiere plek te willen maken als het in ons eigen huis een zooitje is. In Italië is het sociale gebeuren heel belangrijk. Daarom nemen we onze geliefde lange keukentafel mee. Ik kijk nu al uit naar werken en wonen in een andere omgeving. Met de kinderen meer in de natuur zijn, meer in het groen. En ik verheug me op lange avonden aan die meeverhuisde keukentafel, de stoelen hopelijk gevuld met nieuwe Italiaanse vriendjes, vriendinnetjes en schoolpleinouders.”
Dit artikel is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Cara (34) geeft les aan groep 1/2.
Ah, kinderen. Wanneer ze een gigantische flapuit de wereld in gooien en jij met het schaamrood op je kaken de schade probeert te verminderen.
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
