‘Hoe kan ik nu al weten welke basisschool bij mijn peuter (2) past?’

‘Hebben jullie Mack al ingeschreven op een basisschool?!' Ik kijk mijn onderbuurvrouw via de liftspiegel ongemakkelijk aan en merk gek genoeg dat ik me probeer te verontschuldigen. ‘Ja, nee, we hebben het zó druk gehad joh de afgelopen tijd. Verjaardagen, werk, slapeloze nachten door een kind met oorontsteking. Ach, je kent het wel.' Vervolgens begint ze voor de zoveelste keer over de wachtlijsten in Rotterdam – hetgeen ze me al voor waarschuwde sinds ze m'n zwangere buik spotte dik twee jaar geleden. Maar de lift komt aan op haar verdieping, dus we kappen ons vluchtige gesprekje af. 

Nieuwe karaktereigenschappen

Gelukkig maar, want nadenken over een basisschool voor Mack schuif ik het liefst nog jaren voor me uit. Niet alleen omdat ik al een brok in m'n keel krijg bij het idee dat ik mijn kind ineens vijf dagen per week ‘kwijt' ben, ook omdat ik zo'n beslissing voor mijn gevoel nog niet weloverwogen kán maken. Ik bedoel: Mack is net 2 en verrast ons elke dag weer met nieuwe karaktereigenschappen. Weet ik veel of hij een Jenaplan-, Dalton- of antroposofisch kind is…

Lees ook
Van ‘openbaar' tot ‘confessioneel bijzonder': 5 soorten basisscholen op een rij >

Vroeger…

Vroeger keken mijn ouders niet of er genoeg muziekles werd gegeven in de klas. Of het brood eigenhandig werd gebakken, de sociaal-emotionele vaardigheden voldoende werden ontwikkeld, hoe de uitstroom was en of er veel kringgesprekken werden gevoerd. Ze kozen gewoon de school die het dichtst in de buurt was. Hup, lekker praktisch, zonder wachtlijst- en inspectierapporten. En daar ben ik prima groot mee geworden. 

Label

Misschien moet ik er ook maar niet te zwaar aan tillen. Door al die concurrerende rapportcijfers, gelikte schoolgidsen en 'trendy' onderwijsvormen laat ik me veel te veel leiden door welke scholen wel of niet ‘goed' voor Mack zouden zijn, terwijl het enige belangrijke is dat hij plezier heeft op school. En of daar dan een Freinet- of Nuts-label aan hangt, dat zal me een worst wezen. 

Meer persoonlijke verhalen lezen? Volg Kek Mama op Facebook >