Hoewel haar zoon (2) voor haar gevoel nog maar net baby-af is, begeeft Kek Mama’s Malu zich nu al in de wereld van wachtlijsten en inspectierapporten. ‘Moet ik nu al weten welke basisschool bij mijn kind past?’
Lees verder onder de advertentie
‘Hebben jullie Mack al ingeschreven op een basisschool?!’ Ik kijk mijn onderbuurvrouw via de liftspiegel ongemakkelijk aan en merk gek genoeg dat ik me probeer te verontschuldigen. ‘Ja, nee, we hebben het zó druk gehad joh de afgelopen tijd. Verjaardagen, werk, slapeloze nachten door een kind met oorontsteking. Ach, je kent het wel.’ Vervolgens begint ze voor de zoveelste keer over de wachtlijsten in Rotterdam – hetgeen ze me al voor waarschuwde sinds ze m’n zwangere buik spotte dik twee jaar geleden. Maar de lift komt aan op haar verdieping, dus we kappen ons vluchtige gesprekje af.
Lees verder onder de advertentie
Nieuwe karaktereigenschappen
Gelukkig maar, want nadenken over een basisschool voor Mack schuif ik het liefst nog jaren voor me uit. Niet alleen omdat ik al een brok in m’n keel krijg bij het idee dat ik mijn kind ineens vijf dagen per week ‘kwijt’ ben, ook omdat ik zo’n beslissing voor mijn gevoel nog niet weloverwogen kán maken. Ik bedoel: Mack is net 2 en verrast ons elke dag weer met nieuwe karaktereigenschappen. Weet ik veel of hij een Jenaplan-, Dalton- of antroposofisch kind is…
Vroeger keken mijn ouders niet of er genoeg muziekles werd gegeven in de klas. Of het brood eigenhandig werd gebakken, de sociaal-emotionele vaardigheden voldoende werden ontwikkeld, hoe de uitstroom was en of er veel kringgesprekken werden gevoerd. Ze kozen gewoon de school die het dichtst in de buurt was. Hup, lekker praktisch, zonder wachtlijst- en inspectierapporten. En daar ben ik prima groot mee geworden.
Lees verder onder de advertentie
Label
Misschien moet ik er ook maar niet te zwaar aan tillen. Door al die concurrerende rapportcijfers, gelikte schoolgidsen en ’trendy’ onderwijsvormen laat ik me veel te veel leiden door welke scholen wel of niet ‘goed’ voor Mack zouden zijn, terwijl het enige belangrijke is dat hij plezier heeft op school. En of daar dan een Freinet- of Nuts-label aan hangt, dat zal me een worst wezen.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
Het zomerseizoen van Een Huis Vol loopt bijna op z’n eind, maar niet zonder een laatste dosis gezelligheid en bijzondere momenten bij de familie Bakhcha.
We kennen ze allemaal: die ene vriendin die keer op keer verliefd werd op de verkeerde man. Charmante praatjesmakers, mysterieuze types of gewoon regelrechte bad boys. Volgens de sterren is dat geen toeval: sommige moeders hebben er simpelweg een handje van om steeds weer te vallen op het verkeerde type.
Actrice en content creator Carolien Spoor (37) is moeder van Otis (7) en Elias (5). Na achttien jaar met haar jeugdliefde Jon bewandelt ze nu haar eigen pad en dat voelt goed. Meer dan.