Hoewel haar zoon (2) voor haar gevoel nog maar net baby-af is, begeeft Kek Mama’s Malu zich nu al in de wereld van wachtlijsten en inspectierapporten. ‘Moet ik nu al weten welke basisschool bij mijn kind past?’
‘Hebben jullie Mack al ingeschreven op een basisschool?!’ Ik kijk mijn onderbuurvrouw via de liftspiegel ongemakkelijk aan en merk gek genoeg dat ik me probeer te verontschuldigen. ‘Ja, nee, we hebben het zó druk gehad joh de afgelopen tijd. Verjaardagen, werk, slapeloze nachten door een kind met oorontsteking. Ach, je kent het wel.’ Vervolgens begint ze voor de zoveelste keer over de wachtlijsten in Rotterdam – hetgeen ze me al voor waarschuwde sinds ze m’n zwangere buik spotte dik twee jaar geleden. Maar de lift komt aan op haar verdieping, dus we kappen ons vluchtige gesprekje af.
Gelukkig maar, want nadenken over een basisschool voor Mack schuif ik het liefst nog jaren voor me uit. Niet alleen omdat ik al een brok in m’n keel krijg bij het idee dat ik mijn kind ineens vijf dagen per week ‘kwijt’ ben, ook omdat ik zo’n beslissing voor mijn gevoel nog niet weloverwogen kán maken. Ik bedoel: Mack is net 2 en verrast ons elke dag weer met nieuwe karaktereigenschappen. Weet ik veel of hij een Jenaplan-, Dalton- of antroposofisch kind is…
Lees ook
Van ‘openbaar’ tot ‘confessioneel bijzonder’: 5 soorten basisscholen op een rij >
Vroeger keken mijn ouders niet of er genoeg muziekles werd gegeven in de klas. Of het brood eigenhandig werd gebakken, de sociaal-emotionele vaardigheden voldoende werden ontwikkeld, hoe de uitstroom was en of er veel kringgesprekken werden gevoerd. Ze kozen gewoon de school die het dichtst in de buurt was. Hup, lekker praktisch, zonder wachtlijst- en inspectierapporten. En daar ben ik prima groot mee geworden.
Misschien moet ik er ook maar niet te zwaar aan tillen. Door al die concurrerende rapportcijfers, gelikte schoolgidsen en ’trendy’ onderwijsvormen laat ik me veel te veel leiden door welke scholen wel of niet ‘goed’ voor Mack zouden zijn, terwijl het enige belangrijke is dat hij plezier heeft op school. En of daar dan een Freinet- of Nuts-label aan hangt, dat zal me een worst wezen.
Meer persoonlijke verhalen lezen? Volg Kek Mama op Facebook >
Een vakantie in een luxe huis in Portugal, op loopafstand van het strand: het klinkt als een droom. Voor Sophie, alleenstaande moeder van twee kinderen, werd het dat ook. Alleen eindigde die droom nét even anders dan ze had gedacht toen er een rekening op de mat viel.
Croissantjes als ontbijt, koek als tussendoortje, patat als avondeten. Sommige gezinnen hebben een heel andere definitie van ‘gezond en gevarieerd’. Wat doe je als je kind daar het liefst elke dag wil spelen – én blijven eten?
Je zegt “nee”, zij horen “misschien”. Jij dacht dat jij de ouder was, maar sinds deze kleine in je leven is, lijkt het alsof jíj bij hém op tijd naar bed moet. Herkenbaar? Dan heb je misschien een kind met een van deze sterrenbeelden – geboren bazen met een flinke wil.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Schoonmoeders… do we need to say more? Je hebt soms geluk met een ontzettend lieve schoonmoeder, en soms de pech met een schoonmoeder from hell. Die van Annissa zit er ergens tussenin, maar komt soms op zijn zachtst gezegd wat onhandig uit de hoek.
De wil is er, de outfit ook, maar soms komt de gedroomde versie van je fitte zelf toch niet helemaal overeen met de werkelijkheid.
