Geen zin om voor de hele bubs te cateren of te bemiddelen in politieke discussies: er zijn genoeg redenen om kerst een keertje te ontvluchten. Dat lukt de een beter dan de ander, weet Hester Zitvast. Want niet iedereen is bestand tegen smeekbedes van de familie.
Hester Zitvast (47) is freelance journalist / columnist en moeder van Wouter (24), Floortje (21), Belle (11) en Frenkie (3). Ze woont samen met Taco (48) en is groot fan van de opvoedkundige stroming ‘Gras groeit niet sneller door eraan te trekken’.
“We hebben er ieder jaar weer de grootst mogelijke praatjes over: vluchten met kerst. Ik zal er maar eerlijk over zijn, ik háát kerst. Ik hou best van een beetje gezelligheid, maar je moet het mij niet opleggen. Dat er in augustus binnen de familie al gevraagd wordt wat eigenlijk de plannen zijn in december, geeft me een benauwd gevoel. Zo ongeveer iedereen is gescheiden, dat maakt het er niet makkelijker op. En omdat wij nog een peuter hebben én in een relatief groot huis wonen, maakt dat ons tot een soort uitvalsbasis. Met een beetje pech zit ik van kerstavond tot en met tweede kerstdag opgesloten in de eigen hut. En maar cateren. Ach, en ook al worden wij elders uitgenodigd, ben ik ook niet tevreden te slaan. Ik trek compleet scheef van een hele middag zitten, vreten, zuipen en verplicht op elkaars lip zitten.
Ieder jaar weer doe ik mijn best het anders te doen. Uit lunchen of dineren gaan vind ik perfect. Dat geeft een begin- en eindtijd aan, je hoeft er niks voor in te slaan, het geeft geen rommel maar inderdaad; het kost een fortuin. Daar gaat dus bij ons een deel van de familie voorliggen. Als het dan toch bij iemand (of bij ons) thuis is, opper ik steevast ook even een frisse neus te halen. Dat is een goed plan als het in augustus gesmeed wordt, maar in december vind ik het met vier graden boven nul en miezerregen ineens een heel stuk minder. En zo komt het dat we ons al jaren door dezelfde beproeving slepen. En dat vluchten? Daar komt niets van. “Het kan zomaar hun laatste kerst zijn, hè?” zanikt een stemmetje in mijn achterhoofd over mijn schoon- en eigen ouders.
Vier jaar geleden kwam ik onder kerst uit, maar ook niet op een manier die ik nog vaker kan toepassen. Ik was hoogzwanger. Op eerste kerstdag zou er een ballon geplaatst worden, waardoor ik mogelijk tweede kerstdag zou bevallen. Alleen toen werd het ineens druk op de verloskamers en werd het ballonfeest verplaatst naar tweede kerstdag en beviel ik op 27 december van onze jongste dochter Frenkie. Ik was het zwanger zijn zó zat, dat ik de hele kerst chagrijnig op de bank heb doorgebracht. Het hoogtepunt was ons bezoek aan de snackbar. Nee, dan toch liever met de familie verhitte discussies voeren boven het gourmetstel of na een hele fles wijn.
Dit jaar zwengelde mijn zwager de kerstplanning ‘pas’ in september aan. “Wij hadden eigenlijk weg gewild”, hoorde ik mezelf zachtjes zeggen. Mijn vriend en ik hadden namelijk bedacht een weekje te gaan skiën, maar er was nog niets geboekt. “Met kerst? Wat ongezellig!” was de eerste reactie. Mijn vriend veerde op en besloot ineens dat de vaatwasser even leeg moest. Daar zat ik dan, alleen voor het vuurpeloton. Mijn schoonzus was ook aangehaakt in het gesprek. “Naaah… We kunnen toch lekker uit eten gaan?” stelde ze voor. Inmiddels weten ze allemaal ook wel dat het hele zoete-inval-verhaal mij een beetje begint op te breken. En zo kwam het dat we toch weer een plan trokken. Uit eten in Limburg, bij mijn schoonouders in de buurt. In gedachten plande ik de andere dag met mijn vader, moeder en stiefvader, die ik gelukkig tegelijk kan uitnodigen. Zij blijven nooit lang, na twee, drie uurtjes zijn zij door gezondheidsproblemen alweer compleet afgedraaid. “Lekker dan, weer een jaar in de val getrapt”, mopperde ik, toen we de broer en zus van mijn vriend met hun aanhang uitzwaaiden. “We kunnen het ook afzeggen hè? Zullen we nu een vakantie boeken?” hoorde ik mijn vriend zeggen. “Laat maar”, bracht ik knorrig uit. Ik lijk Ebenezer Scrooge wel.
“Ooit komt het ervan, dat weet ik zeker. Ooit boeken we gewoon een week Oostenrijk en laten we de boel hier gewoon de boel. Maar wanneer dat is? Voorlopig is mijn mond nog steeds groter dan de actie. We gaan er maar weer wat van maken dit jaar. Ik heb de dagen inmiddels alweer van A tot Z volgepland. “Gezellig, we kijken er nu al naar uit”, zei mijn moeder. Mijn vader stelde meteen voor zijn befaamde zalmsalade te maken en mijn schoonouders hebben ook al laten weten dat ze het fantastisch vinden dat we met z’n allen naar het zuiden afreizen. Hun blijdschap is me ook zoveel waard. We hebben ze nog en dat lijkt met kerst toch met iets zwaarder te wegen dan de rest van het jaar. “Het wordt in elk geval weer lekker karmapunten scoren, deze kerst”, zei ik sarcastisch tegen mijn vriend, terwijl ik de planning in de agenda vereeuwigde. “Die ruilen we over een tijdje in tegen jouw gedoomde kerstvlucht”, antwoordde hij gevat. Deal!”
Merel (45) is zo’n moeder die wél schijt aan haar zieke, zwakke en misselijke ouders heeft. Zij gaat gewoon twee weken naar de zon tijdens de feestdagen: “Ik ben het hele jaar door mantelzorger, ik zie mijn ouders minimaal drie keer in de week. Mag ik ook een keer voor mezelf kiezen? Ik heb nooit van de feestdagen gehouden, mijn ouders overigens ook niet. Ik kwets ze er echt niet mee dat ik ze achterlaat. Zo voelt het ook echt niet, trouwens. Ze gaan een dag bij mijn broer eten en de buren komen op tweede kerstdag altijd even een gebakje doen. Het scheelt wel echt dat ze ons die twee weken weg zo gunnen. Ik weet van mijn beste vriendin dat haar ouders een enorme druk op haar uitoefenen. Zij hangen heel erg aan kerst. Haar verantwoordelijkheidsgevoel is zo groot, dat ze nu al een paar keer een wintersport met vrienden aan haar neus voorbij heeft laten gaan. ‘Mijn tijd komt nog wel’, zegt ze dan. Ik vind dat onbegrijpelijk. Nu zijn haar kinderen nog klein; neem het ervan. Naar opa en oma kunnen ze het hele jaar nog.”
Voor Suus (39) is vluchten met kerst een droom: “Al jaren kijk ik met grote afgunst naar de Insta-posts van kennissen die Nederland met feestdagen hebben verruild voor een plek waar ze niet verplicht een heel kerstmenu in elkaar hoeven te flansen. Het is alleen niet te betalen voor ons, weggaan met kerst. Ik heb er wel naar gekeken hoor, maar met drie kinderen ben je vele duizenden euro’s kwijt. Skiën doen we niet, dus het zou dan de zon worden. Vorig jaar kwam ik voor een weekje weg uit op een kleine 6000 euro. We hebben geen geldboom in de tuin staan! Vooral de spanningen die kerst met zich meebrengt vind ik vervelend. Ieder jaar is er wel wat. Dan is er weer iemand te dronken, dan komt het onderwerp politiek op tafel, dan weer gaat het al in voorbereiding mis omdat de communicatie over wie wat maakt beroerd verloopt; onze familie maakt er echt een sport van de gemoederen lekker hoog op te laten lopen. Van een ontspannen sfeer is zelden sprake.”
Erika (37) krijgt het er bij haar man niet door te vluchten met kerst. “Ik heb zo’n vent die helemaal losgaat met kerst. Ons huis is vanaf november net een discobal. Ieder jaar weer koopt ie er nieuwe lichtjes bij. Kilometers lichtsnoer heeft ie inmiddels in de garage liggen. Toen we net samen waren, kon ik er wel om lachen. Ik kende het van huis uit niet, die liefde voor kerst. Het is er ook nooit gekomen. We zijn nu acht jaar bij elkaar en mijn afkeer groeit alleen maar. Ik wil weg. Desnoods naar Lapland of zo, dan heeft hij zijn kerstsfeer ook nog. Maar nee, bij zijn perfecte kerst hoort ook het hele spektakel met onze beide families aan een ellenlange tafel. Winterbarbecue aan; die man is echt niet wijs… Ik zou zo graag eens écht met onze kinderen samen zijn. Desnoods geen zomervakantie, ik heb er alles voor over. Het zit er echt niet in. Als ik erover begin, wordt de sfeer meteen grimmig.”
Het is voor Ayla (41) al jaren geen enkele discussie meer. Zij gaan ieder jaar met kerst weg, maar wel in Nederland, in een huisje op een vakantiepark. “Wij kiezen met de feestdagen heel bewust voor qualitytime met ons gezin. We nodigen niemand uit en gaan bij niemand langs. Na een paar jaar op rij ellende met kerst, heb ik de stekker eruit getrokken. Onze kinderen werden er doodongelukkig van, van die twee dagen van de lunch bij mijn moeder naar een diner bij mijn schoonouders en dan tweede kerstdag naar mijn vader en zijn vriendin bij het ontbijt en dan in de middag al onze vrienden voor een kerstborrel bij ons. Compleet overprikkeld waren ze na afloop – en dan moest oud en nieuw nog komen. Ze wilden kerstfilms kijken, met hun cadeautjes spelen en hun pyjama’s aanhouden. Dat is precies wat we nu voor het vierde jaar gaan doen. Ik kijk er enorm naar uit en wat de rest ervan denkt, zal me een rotzorg zijn. Mijn deuren staan open met oud en nieuw. Daar moeten ze het mee doen.”
Dit artikel verscheen eerder in Kek Mama 4 ‘Cosy Christmas’.
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
Het is de baby zelf niet aan te rekenen, maar zo’n pasgeborene haalt wel je hele leven overhoop, inclusief je vriendschappen. Welke het overleven en welke sneuvelen, dat is van tevoren niet te voorspellen. Dat weet journalist Laurien als geen ander.
Kerst: het feest van lichtjes, liefde… en chaos. Dat wij moeders alle kerstballen hoog moeten houden wisten we natuurlijk al, maar soms zouden we dat wel even anders willen.
Een Huis Vol is terug, dat betekent de hele kerstvakantie weer genieten van de chaos van de families Lopez, Bal, Bakcha en Blom. Vinden we heerlijk, want dan valt ons eigen huishouden opeens wel mee.
Ze komen onafgesproken opdagen in identieke outfits, raakten twee keer tegelijk zwanger en bevielen naast elkaar in het ziekenhuis. De band tussen Sara Kalkhoven (31) en Mariëlle Liefting (35) is zo symbiotisch, dat het haast ongeloofwaardig is.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
