Geduld is een schone zaak en alles is een fase. Toch is het met kinderen soms heel moeilijk om altijd maar zen te blijven.
Priya (34) woont samen met Gregory (32). Ze is moeder van Davide (7) en Ronnie (4).
“Het was Gregory’s beurt om de kinderen naar school en de opvang te brengen. Vaste prik op mijn vrije dag. In mijn pyjama kuste ik mijn gezin gedag, sloot de deur achter hen en wreef gelukzalig in mijn handen voor een ochtendje ongestoord rommelen in mijn eentje. Dertig seconden later stond Greg weer binnen. ‘Juffendag’, siste hij. ‘En we zijn al laat.’
Er zat niets anders op: ik moest met ze mee, nú. Zo kon ik iets kopen in de buurtsuper naast school en het nog snel in Davides handen duwen tijdens het jas ophangen. Ik wist niet waar ik moest kijken toen ik met mijn regenjas over mijn Garfield-pyjama en een vogelnest op mijn hoofd de doos Merci afrekende bij de kassa. Tot overmaat van ramp moest ik in diezelfde outfit de school nog in, maar gelukkig was ik de enige ouder in gang. Dacht ik. ‘Max zei dat je zo’n mooie broek had’, glunderde Davide toen ik hem die middag uit school haalde. ‘Jammer dat je nu zo’n saaie jurk aan hebt.’”
Sadistische baby
Britt (34) woont samen met Marco (38) en is moeder van Luca (1).
“Ik vond het maar gehannes, die borstvoeding, maar toen ik het na een paar weken eindelijk echt lekker onder de knie had, besloot ik door te gaan. Ook toen Luca tanden kreeg. ‘Je bent gek’, oordeelden vriendinnen. Maar ik wapperde met wijsheden als ‘als je ze goed aanlegt, bijten ze niet’ en ‘in de natuur drinken kinderen jarenlang bij hun moeder, zelfs als ze al wisselen’.
Niet dat ik dat laatste van plan was, overigens. Luca sliep maar niet door, dus met een maand of acht was die hele borstvoeding al lang zo’n eitje niet meer. Doodmoe voedde ik hem op zo’n doorwaakte nacht, toen hij me met een grote grijns plotseling keihard in mijn tepel beet. Mijn oorverdovende ‘auw!’ vond Luca zo hilarisch, dat hij zich bijna verslikte in zijn slok. Maar ik kon wel janken, en deed dat ook. Woedend zette ik hem in de berg kussens op mijn bed, en ging grienend met mijn rug naar hem toe zitten. Wie wordt er nou boos op een baby, maar alle moeheid kwam er in één klap uit. Toen pas werd Marco wakker. ‘Ga jij maar slapen, ik neem hem wel mee’, zei hij. Waarna ik doorsliep tot tien uur. Wat Luca op een bakje volle yoghurt prima redde. Wel zo zen, zo’n zondagochtend.”
Lees ook
Opvoedbloopers: 'Zat ik daar, onze zoon te voeden met een slagroomspuit' >
Mijn moeder schopte me
Ronja (35) is gescheiden en heeft een co-ouderschap over Anouk (8) en Benja (5).
“Benja was altijd al een gifkikker, maar de scheiding ging hem niet in de koude kleren zitten. We woonden net in ons nieuwe huis, toen hij steeds vaker driftbuien kreeg. Gaat wel over, hield ik mezelf voor, gewoon blijven ademen. Makkelijker gezegd dan gedaan, als je net in scheiding ligt. Hoe gestrester ik werd, hoe meer zijn buien toenamen.
Meestal liet ik hem maar uitrazen, maar deze keer lag hij op de grond in de woonkamer toen ik op mijn sokken langsliep en hij me in zijn ongecontroleerde woede pijnlijk tegen mijn scheen schopte. ‘Is het nou klaar?’ gilde ik, en zonder erbij na te denken gaf ik hem een tikje met mijn tenen, tegen zijn ribben. Daarop zette Benja het op een nog luider krijsen. ‘Je schopt me!’ gilde hij. ‘Mama schopt me!’ Het was echt heel zacht, meer een kleine por, maar ik schrok me wezenloos. Als dit al een onbezonnen reflex was, wat kon er dan gebeuren als ik een keer écht kwaad zou worden? Huilend zakte ik naast hem op de grond. ‘Mama schopte niet, maar snap je dat ik het soms ook niet meer weet als je zo boos doet? En ik schrok, je deed me pijn’, zei ik. Daarop viel hij snikkend in mijn armen.
Sindsdien roept Benja tegen wie het maar wil horen dat zijn moeder hem in zijn ribben heeft geschopt. Gênant is een understatement. Dus heb ik voor de zekerheid de juf en een paar bevriende moeders ingeseind over mijn actie. Ik wil niet dat iemand bij voorbaat in elkaar duikt als ik nog een keer mijn geduld verlies.”
Wat zit je nou te staren?
Loes (32) is getrouwd met Martin (39) en moeder van Jeppe (3).
“Solliciteren als je net bevallen bent is nooit een goed idee. Tenminste, als de borstvoeding nog niet goed is ingeregeld. Natuurlijk vond ik het wat snel, drie weken na de geboorte van Jeppe al op gesprek. Maar ík had met mijn stomme kop twee weken voor de uitgerekende datum een sollicitatiebrief gestuurd; dit was simpelweg een droomfunctie. Ik was eerlijk geweest over mijn kersverse moederschap, maar over de consequenties had ik nog niet nagedacht. Wist ik veel.
Terwijl Martin bij Jeppe bleef, sprong ik voor het eerst in weken in een bloes en rokje. Ik zou hooguit anderhalf uur weg zijn, moest lukken, leek me. In mijn eentje boodschappen doen ging me toch ook al goed af? Stipt op het afgesproken tijdstip wandelde ik naar binnen en hing mijn jas op. Het viel me wel op dat de receptionist nogal ongegeneerd naar mijn borsten staarde. Wat een ploert, dacht ik. Tot ik naar beneden keek, en een grote, ronde doorlekvlek zag op mijn rechterborst. ‘Als je het niet erg vindt, trek ik liever mijn jas weer aan’, stamelde ik, mijn hartslag op standje honderd. De chef met wie ik het gesprek had, kon er wel om lachen. Zo hard zelfs, dat ik de baan diezelfde dag nog had.”
Dit artikel staat in Kek Mama 11-2021.
Meer Kek Mama?
Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
