Beeld: Shutterstock
Drie maanden na je bevalling alweer een strakke buik hebben en je hormonen volledig terug op de rit? Hoewel anderen je dat graag doen willen geloven, is de realiteit vaak anders. Wat kersverse, onzekere moeders volgens blogger Wendy Wisner meer dan ooit nodig hebben, deelt ze op haar blog.
‘Tien jaar geleden was ik een uitgeputte, gestreste nieuwe moeder’, vertelt Wendy. ‘Ik weet nog goed dat ik in de bieb was met mijn zoon, die net had geleerd hoe hij moest lopen en daar volop van profiteerde. Hij waggelde rond en drukte op alles wat hij tegenkwam – tot het alarm van de ingang aan toe.’
Een andere moeder die met haar kind rustig aan een tafel zat, gebaarde naar Wendy dat ze erbij moest komen zitten. ‘Terwijl mijn zoon begon te kleuren – nou ja, een soort van – vroeg zij me hoe ik me voelde. Ik zei dat ik nog steeds doodop was en dacht dat alles na één jaar makkelijker zou worden, maar dat het juist moeilijker werd nu mijn zoon kon lopen’.
Er volgde een kort gesprek van nog geen tien minuten, maar Wendy herinnert het zich nog steeds. ‘De moeder zei dat mijn zoon nog steeds een baby was en ik een nieuwe mama. Dat het logisch was dat ik het moederschap moeilijk vond, dat het na een jaar echt niet ineens allemaal makkelijker gaat en dat het nog wel een paar jaar zou duren voordat ik me weer helemaal mezelf zou voelen.’
Het was één van de eerste mensen in haar omgeving die Wendy ervan verzekerde dat al die gevoelens volkomen normaal waren. ‘Want de rest begreep natuurlijk hoe desoriënterend het was om een baby op de wereld te zetten, maar verwachtte wel dat ik na een paar maanden weer een normaal, functionerend persoon zou zijn.’
Dankzij haar eigen ervaring, helpt Wendy nu waar mogelijk iedere andere moeder die worstelt met haar kleine kind. ‘Maar bijvoorbeeld ook als ik iemand hoor zeggen dat ze haar oude lichaam na een paar maanden ‘nog steeds niet’ terug heeft. Gewoon een kort knikje of vertellen dat ik het ook heb meegemaakt – dat is soms alles wat een moeder nodig heeft om zich normaal te voelen. Het is heel belangrijk voor moeders om dat perspectief te hebben, vooral als de rest van de wereld ze zo snel na de bevalling anders vertelt.’
Nog meer persoonlijke verhalen lezen? Volg ons op Facebook.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
