Omdat haar moeder werkte, moesten Katie Bingham-Smith en haar zussen zichzelf vroeger zien te vermaken. ‘Dat klinkt alsof we werden verwaarloosd, maar als je het mij vraagt had ik geen betere jeugd kunnen hebben.’
'In de jaren ’80 en ’90 waren er geen telefoons om ons af te leiden. Zomerkamp was niet belangrijk. We hadden elkaars onverdeelde aandacht. Mijn moeder werkte, mijn zussen en ik vermaakten onszelf’, vertelt Katie.
Dat betekende uren buitenspelen, herinnert ze zich. ‘Het was een avontuur om naar het huis van een vriendje te lopen aan de andere kant van het dorp. Mijn moeder was niet bang om ons te laten gaan – ze vroeg waar we heengingen, zei dat we bij elkaar moesten blijven en dat we op een bepaald tijdstip terug moesten zijn.’
Vrijheid versus regels
Het was een andere tijd dan nu, waarin kinderen vaak binnen zitten, zichzelf moeilijker kunnen vermaken en het grootste deel van de tijd in de gaten worden gehouden door hun ouders. ‘Het klinkt daardoor alsof wij destijds werden verwaarloosd’, zegt Katie, ‘maar dat was zeker niet het geval. We hadden gewoon veel vrijheden.’/kekmama.nl/s3fs-public/wysiwyg_images/thumbnail_8xkm.jpg?itok=VDKnfwce)
Tegelijkertijd waren er ook regels, zegt ze. ‘Zo moesten we op tijd naar bed en waren er genoeg klusjes in huis waarvan verwacht werd dat wij ze deden.’
Minder veroordeeld
Katie herinnert haar jeugd als een heerlijke tijd. Ze had het als geen goud anders willen ervaren. ‘Mijn moeder was er niet om ons de hele tijd te vermaken – maar dat was prima. Je had moeders die werkten, zoals de mijne, en moeders die niet werkten, maar zij werden niet gezien als ‘teams’. Je werd als ouder veel minder veroordeeld. Dat je je kind niet de hele tijd zag, was geen enkel probleem. Iedereen in de buurt was op de hoogte van de kinderen en wat ze aan het doen waren. Iedereen zorgde voor elkaar.’
